Με όρους «χαβαλέ» ….

Όσοι από μας μεγαλώσαμε στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων τις εποχές της μεγάλης πολιτικοποίησης το ξέρουμε καλά.

Έτσι ήταν πάντα η Αριστερά.

Η κάθε μορφής Αριστερά.

Συζητήσεις επί συζητήσεων, κριτική αφ’ ψηλού , προβληματισμοί επί προβληματισμών , θεωρίες και κάθε μορφής αναλύσεις.

Η πραγματική ζωή, δεν ήταν ποτέ στην ατζέντα της.

Και όπου υπήρχαν δείγματα γραφής (ΕΣΣΔ , Κίνα , Αλβανία κλπ) αρνητικά στο σύνολο τους, υπήρχε πάντα η δικαιολογία «δεν είναι αυτό Αριστερά».

Και όμως, ήταν της μόδας   να είσαι αριστερός. 

Είχα πει παλαιότερα και είχε γίνει χαμός, ότι «αν στη δεκαετία του 80 δεν δήλωνες αριστερός, ούτε γκόμενα δεν έβρισκες». Έτσι ήταν όμως!   

Υπήρχε μια ολόκληρη βιομηχανία σκέψης που παρήγαγε τρόπο ζωής. Που δημιουργούσε συμπάθια σε ότι δήλωνε «αριστερό» , που αναδιάτασσε σχεδόν όλους τους πολιτικούς όρους- έτσι που να τους βολεύει. Πού δημιουργούσε ένα μύθο για ένα δίκαιο, ειρηνικό και υπέροχο αύριο.

Την ίδια ώρα,  ο  «κόσμος» αυτός βολευόταν στο συνδικαλισμό, τα πανεπιστήμια, το τύπο, τη τέχνη, τη κουλτούρα…

 Έβρισκε τις άκρες του παντού. Τη «σκαπούλαρε»  γενικώς και  πάντα !

Είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν για τους εαυτούς τους  το απόλυτο άλλοθι !

Δηλώνεις αριστερός ; Είσαι επιθυμητός!

Εξ ορισμού ηθικός, ευαίσθητος  και δίκαιος.

Πολιτικά,  πάντα το αντικείμενο της διεύρυνσης οποιουδήποτε πολιτικού φορέα.

Επιστημονικά, κατατασσόσουν στο χώρο της  διανόησης.

Καλλιτεχνικά, πάντα «in» .

Με λίγα λόγια, όλα εύκολα δηλαδή…  

Σ αυτό το περιβάλλον ανδρώθηκαν τα  περισσότεροι απ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Και θα ήταν όλα τέλεια αν δεν συναντούσαν στην πορεία του χρόνου την πραγματικότητα.

Και σήμερα, τι;

Το απόλυτο τίποτα!

Όσοι από μας ζήσαμε από κοντά και συνυπήρξαμε σε μαζικούς χώρους με αυτούς που σήμερα αποτελούν το πολιτικό προσωπικό (sic) που  είναι στα πράγματα, γνωρίζουμε πολύ καλά.

Πολιτικά , στο βαθμό που δεν τους θεωρείς κολλημένους η εμπαθείς, τους λες και       « γλυκούληδες ».

Πρακτικά , ανίκανους .
Και ειδικά σήμερα για τη χώρα, επικίνδυνους !