Είμαστε όλοι Αριστεροί

Γιώργος Α. Βουλγαράκης

Οι πρώτες έρευνες της κοινής γνώμης, αμέσως μετά τις εθνικές εκλογές καταγράφουν τεράστια ποσοστά αποδοχής της νέα κυβέρνηση, ενώ διερεύνηση της πρόθεσης ψήφου, παραπέμπει όχι απλά σε ποσοστά αυτοδυναμίας, αλλά σε σκηνικό παντοκρατορίας.

Το 60,6% των πολιτών αντιμετωπίζει την κυβέρνηση θετικά,  ενώ το  53,7% θεωρεί ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι καλύτερος σε σχέση με τους προηγούμενους πρωθυπουργούς, τα τελευταία 20 χρόνια . 

Στην πρόθεση ψήφου, αν γινόταν σήμερα  εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκέντρωνε  το 45,4% ,ποσοστό που αντιστοιχεί  σε 187 έδρες με τον υφιστάμενο εκλογικό νόμο.

Αν αναλογισθεί κανείς  ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν λίγα μόλις χρόνια, ήταν ένα μικρό , σχεδόν περιθωριακό κόμμα,  που άλλοτε εξασφάλιζε και άλλοτε όχι  την είσοδο του στη Βουλή, τότε στην πραγματικότητα πρόκειται κυριολεκτικά περί ενός πολιτικού φαινομένου.

Ποιο ακριβώς όμως, είναι το πολιτικό φαινόμενο;

Πρόκειται για ιδεολογική  μετατόπιση του εκλογικού σώματος που, σημαίνει αποδοχή της αριστερής  αντίληψης για τη κοινωνία και τη ζωή, η για μια συγκυριακή  επιλογή των πολιτών ως συνέπεια της γενικευμένης κρίσης που μαστίζει χρόνια τώρα την Ελληνική κοινωνία;

Είναι γεγονός, ότι τα τελευταία χρόνια η χώρα βιώνει ένα ατελείωτο μαρτύριο. 

Οι  πολίτες- άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, έχουν δει το βιοτικό τους επίπεδο να υποχωρεί δραματικά.
Τις περιουσίες τους να χάνονται και τους κόπους της ζωής τους να εξανεμίζονται. 
Η ανεργία έχει χτυπήσει τη πόρτα κάθε Ελληνικής οικογένειας.
Τα αδιέξοδα –εδικά για τη νέα γενιά, πολλαπλασιάζονται.
Οι οικονομικοί δείκτες, δεν είναι σε θέση να περιγράψουν αυτό που βιώνει ο Ελληνικός λαός και κυρίως δεν είναι σε θέση να απεικονίσουν την απαισιοδοξία και το έλλειμμα ελπίδας που  βιώνει σχεδόν η κάθε Ελληνική οικογένεια.

Μέσα σ ένα τέτοιο οικονομικό,  κοινωνικό και ψυχολογικό περιβάλλον, ο ελληνικός λαός έκανε τις πολιτικές του επιλογές.

Από τη μία  είχε να επιλέξει τους πολιτικούς φορείς που διαχειρίστηκαν ως σήμερα τη κρίση και από την άλλη, ένα πολιτικό φορέα που υποσχόταν κάτι διαφορετικό. Που μιλούσε για «ελπίδα». Που πρόσφερε μια αχτίδα αισιοδοξίας σε ένα κατάμαυρο, απελπιστικό και  απειλητικό πολιτικό τοπίο. 
Επέλεξε το δεύτερο.  

Είναι απολύτως βέβαιο, ότι οι πολίτες που αποφάσισαν μέσα σ αυτή τη πολιτική συγκυρία, το τελευταίο που τους ενδιαφέρει, είναι η ιδεολογική ανάλυση των αρχών και των θέσεων του φορέα που επέλεξε για να κυβερνήσει.  

Ποσώς τους ενδιαφέρει  η ιδεολογική αντιπαράθεση  και αναφορές σε κοσμοθεωρίες και αντιλήψεις που αποτελούν ωστόσο, την αφετηρία των στελεχών του σκληρού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ. 

Η προσέγγιση των πολιτών ήταν πολύ πιο απλή και πιο καθημερινή. Η φράση , που συχνά ακουγόταν σ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου «ας μην πραγματοποιήσουν όλα όσα υπόσχονται, ας κάνουν τα μισά»  ,είναι άλλωστε δηλωτική της στάσης των πολιτών. 

Όχι, λοιπόν, οι πολίτες δεν προσχώρησαν ιδεολογικά στις ιδέες της Αριστεράς . Επέλεξαν ένα κόμμα που υποσχόταν μια διαφορετική προσέγγιση στο πρόβλημα .

Στις εκλογές δεν αναμετρήθηκε ο Φιλελευθερισμός με το Σοσιαλισμό για να κερδίσει ο δεύτερος.

Στα μάτια των εκλογέων ,αναμετρήθηκαν διαφορετικά μίγματα πολιτικής εντός ενός συγκεκριμένου ευρωπαϊκού πλαισίου  που όλοι θεωρούν ότι πρέπει να υπάρχει.

Αυτό ,στην ανάλυση του ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να το λάβει σοβαρά υπόψη του.

(To άρθρο δημοσιεύτηκε στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 28/2/2015)