Venceremos και τα μυαλά στα κάγκελα !!!!

Για την Αριστερά ,τελικά, ο νόμος και η ηθική είναι όπως το λάστιχο. Απλώνει όσο θέλουν !

Έχει καμία σημασία αν είσαι παράνομος η αν έχεις ασυμβίβαστο;

Αν είσαι αριστερός, είσαι εξ ορισμού «καλός» και ότι και αν κάνεις, είναι πάντα «για το καλό του λαού και του τόπου». Aν είσαι δεξιός τη πάτησες!!!!

Ο μακαρίτης ο Βασίλης Μαγγίνας , είχε ένα επιστάτη αδήλωτο και αν και είχε εξηγήσει τους λόγους που δε γινόταν να δηλωθεί, τον καθάρισαν στο τσακ μπαμ και πέθανε μ αυτό το παράπονο...

Προσωπικά κυνηγήθηκα όσο κανένας άλλος πολιτικός, όχι διότι ήμουν παράνομος (αποδείχτηκε άλλωστε παντοιοτρόπως αυτό) αλλά διότι θεωρήθηκε ότι η νομιμότητα δεν ήταν και ηθικά αποδεκτή… Φανταστείτε δηλαδή να ήμουν παράνομος τι θα γινόταν!
Μάλλον θα είχα κρεμαστεί ανάποδα και σε δημόσια θέα!

Να μην αναφερθώ σε περιπτώσεις άλλων συναδέλφων που δεν ήταν ούτε μια ούτε δύο.
Εδώ σήμερα όμως, μιλάμε να κάνεις δουλειές με το δημόσιο και να είσαι Υπουργός…

Να είσαι υπουργός και να έχεις συμβάσεις παροχής υπηρεσιών για εργαζόμενους που ρυθμίζεις το αποτέλεσμα και την έκβαση της υπόθεσης τους.
Να νοικιάζεις το σπίτι σου κάποιες χιλιάδες ευρώ και να είναι αδήλωτο.
Να είσαι θεσμικός παράγων της βουλής ,να κατηγορείσαι για φοροδιαφυγή και να μη λες δε το έκανα, να λες παραγράφηκε !
Να…..να … να …ουκ έτσι τέλος!

Δηλαδή και παράνομα και ασυμβίβαστα και αντικειμενικά ανήθικα !
Αλλά είπαμε.. είσαι αριστερός;

Τι μας νοιάζουν τα υπόλοιπα; Λεπτομέρειες…
Είσαι εξ ορισμού το «νέο» και το «καλό» και στην τελική Venceremos και τα μυαλά στα κάγκελα !!!!

Στο δρόμο για την κάλπη...

    

Δεν υπάρχουν Αριστερές η Δεξιές λύσεις στο Ελληνικό πρόβλημα.   Υπάρχει όμως οδικός χάρτης ανάπτυξης- πέρα απ τα μνημόνια, που προκύπτει μόνο από φιλελεύθερες ιδέες και λύσεις.

Υπάρχει όντως η διάκριση «παλιό και νέο» στη πολιτική, αλλά σχετίζεται  περισσότερο με αντιλήψεις και ιδέες παρά με την ηλικία. Η Αριστερά, στο βαθμό που παραμένει στις ιδεοληψίες του προηγούμενου αιώνα είναι , ξεκάθαρα ,το παλιό .

Κανένας πολιτικός δεν προέκυψε  στη χώρα  από παρθενογένεση. Όλοι κάπου ήταν ενταγμένοι  και το πιο ανίκανο πολιτικό προσωπικό προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80. Αυτούς δηλαδή που αποτελούν τον κυρίως κορμό του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.

Άλλο λαϊκός  και άλλο λαϊκιστής. Ο Μεϊμαράκης είναι μεν λαϊκός, αλλά δεν είναι λαϊκιστής. Ο Τσίπρας αντίθετα, εκπροσώπησε το σύγχρονο λαϊκισμό στην ακραία του μορφή και το πληρώσαμε ακριβά.

Πρέπει να υπάρχει κοινωνικό κράτος. Για να υπάρχει όμως πρέπει το κράτος να είναι παραγωγικό. Πρέπει να έχει για να δίνει.

Υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα στην πολιτική μας ζωή με κύρια έκφραση του την έλλειψη μιας ουδέτερης δημόσιας διοίκησης, μιας πολιτικά ανεξάρτητης δικαιοσύνης και την έλλειψη συνεννόησης για τα αυτονόητα.

 Υπάρχει πρόβλημα διαπλοκής- όπως υπάρχει παντού στο κόσμο, μόνο που η λύση του είναι η θεσμική θωράκιση της πολιτείας και όχι η αντικατάσταση των μεν απ τους δε.

Υπάρχει πρόβλημα «εθνικής κουλτούρας» που η λύση του προϋποθέτει βαθιές τομές στην εκπαίδευση. Άλλο πατριώτης, άλλο εθνικιστής και άλλο σοβινιστής.  

Η χώρα πρέπει να αποκτήσει ξανά πρωτογενή παραγωγή όπως πρέπει να ξεπεράσει το μύθο του Α. Παπανδρέου για τα «γκαρσόνια της Ευρώπης».

 Χρειάζεται επειγόντως αναθεώρηση του Συντάγματος που θα φέρει ένα νέο θεσμικό σοκ ξεπερνώντας σύνδρομα του παρελθόντος  και στρεβλώσεις που έχουν οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδα.

Μαντινάδα εξαιρετικά αφιερωμένη στον Αλέξη απο μένα !

Οντά σου δίνουν  τσι ρακές, καλιά να τσι προσέχεις,

γιατί πειράζουνε το νου άμα δε τσι αντέχεις.

Στο σκουντουλοβαρίσκω σου, λένε  αντιστέκομαι σου

μα δε μπατίδει  σαικά,   με  τσι αθιβολές σου.

Ιντα ζητάς να κυβερνάς αφού δε το κατέχεις ;

ξάνοιξε  ίντα  γίνηκε  με τσι ματσακωνιές σου.

Τάξε από πα , τάξε από κειά , ταξε και παραπέρα,

μωρέ , μπας είναι πλια καλιά να πας στη Περιστέρα;

Το μέλλον της χώρας,θα κριθεί απ την αντιπολίτευση!

Παράδοξο είναι αυτό θα μου πείτε.  Σωστά!

Έτσι είναι όμως. Όσο και αν φαίνεται παράξενο, το ποιος θα είναι στην αντιπολίτευση , θα είναι ίσως κρισιμότερο μέγεθος από το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση .

Κακά τα ψέματα.

Το πολιτικό πλαίσιο που θα κινηθεί η χώρα το επόμενο διάστημα είναι συγκεκριμένο. Περιγράφεται από το τελευταίο μνημόνιο και μένει  να εξειδικευθεί με τους εφαρμοστικούς νόμους.

Υπάρχουν φυσικά κάποια μικρά περιθώρια ,εντός του συγκεκριμένου πλαισίου, αλλά… μικρά.

Είτε με τη Νέα Δημοκρατία είτε με το ΣΥΡΙΖΑ η πολιτική αυτή δεν αλλάζει.

Προφανώς σε κανένα δεν αρέσει  και κανένας δεν συμφωνεί με το μνημόνιο. Δεν γίνεται όμως διαφορετικά.

Τι κρίσιμο ερώτημα τώρα για τους πολίτες είναι :

« Αφού, ούτως η άλλως , θα περάσουμε όλοι δύσκολα το επόμενο διάστημα –όπως ήδη περνάμε τα τελευταία πέντε χρόνια, μπορούμε τουλάχιστον να βγούμε κάποια στιγμή  από αυτό το αδιέξοδο; » 

Την απάντηση στο ερώτημα αυτό θα κρατάει στα χέρια της η αντιπολίτευση.

Από την ώρα που- όπως τουλάχιστον φαίνεται , δεν μπορεί να προκύψει κυβέρνηση  μεγάλου συνασπισμού – ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δηλαδή, έχει σημασία πως θα τοποθετηθεί το δεύτερο κόμμα απέναντι στο νέο κυβερνητικό συνασπισμό. 

Αν συνεχιστεί η γνωστή φάμπρικα   με ένα «νεοαντιμνημονιακό» πολιτικό λόγο και αντίστοιχες πρακτικές  δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα να σωθεί  χώρα.

Αν συμπεριφερθεί υπεύθυνα και  εποικοδομητικά –παρά τις δυσκολίες, θα υπάρξει φως στο τούνελ.

Η ΝΔ  απέδειξε το προηγούμενο διάστημα, ότι μπορεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και λειτουργήσει υπεύθυνα και προς το συμφέρον της χώρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να συμπεριφερθεί με παρόμοιο τρόπο;

«Μα είναι τρόπος αυτός που μιλάει ο Μεϊμαράκης ;»

Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς τις απόψεις των διαφόρων πολιτικών αναλυτών, είναι να τρελαίνεται…

Στο βαθμό που κάποιος πολιτικός μιλάει με πολιτικό καθωσπρεπισμό, τότε ο πολιτικός του λόγος χαρακτηρίζεται « ξύλινος » και φτιαχτός.

Αν μιλάει με ύφος περισπούδαστο, είναι αλαζονικός και απόμακρος .

Όταν πάλι μιλάει στην καθομιλούμενη, τότε ο λόγος του είναι «μάγκικος» και «λαϊκός» !

Δεν μπορείς δηλαδή να τους βρεις πουθενά.

Και είναι λογικό γιατί η πολιτική ανάλυση στη χώρα μας , είναι όπως και η δημοσιογραφία. Έχουν πεισθεί,  για κάποιο λόγο, ότι η σωστή πολιτική ανάλυση είναι η  αρνητική.  Όπως και είδηση, είναι μόνο η κακή είδηση.

Λοιπόν , η αλήθεια είναι ότι ο Βαγγέλης τους έχει τρελάνει !

Μιλάει απλά, καθημερινά, κατανοητά.

Μιλάει – περίπου, όπως μιλάμε όλοι στις συζητήσεις μας.

Εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο που εκφράζεται ο μέσος Έλληνας και αυτό τον φέρνει πιο κοντά στο «μέσο ακροατήριο».   

Ένα ακροατήριο , δηλαδή , που ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ακούσει τον οποιοδήποτε άλλο  μετά τη περίοδο της συγκυβέρνησης ΝΔ- ΠΑΣΟΚ.

Που δεν αναζητά πλέον το μοντέλο του "ηγέτη-πατερούλη ", αλλά εκείνον που μπορεί να  μιλήσει κατ ευθείαν στους ίδιους. 
Που  έχει κουραστεί από τους πολιτικούς τύπου "δήθεν τάχα μου" και τους σωτήρες κάθε μορφής.
Είναι όπως αυτό που είχε πει κάποτε η Πατουλίδου "για την Ελλάδα ρε γαμώτο", που είχε ξαφνιάσει αλλά  τη χειροκροτήσαμε όλοι. 

Σήμερα, λοιπόν, αυτό που η πολιτικοί αναλυτές  καταγράφουν – γιατί έτσι έχουν μάθει, ως μειονέκτημα, είναι τελικά πλεονέκτημα. 

Ο Βαγγέλης είναι ο άνθρωπος που οι πολίτες τον καταλαβαίνουν και αισθάνονται ότι μπορεί να τους καταλάβει.

Βέβαια, όλο αυτό, θα γίνει πιο κατανοητό  στις 20 Σεπτεμβρίου!

ΠΑΜΕ ΡΗΓΙΛΛΗΣ ;

Όταν έφυγε η ΝΔ από τη Ρηγίλλης, η αλήθεια είναι ότι αισθάνθηκα πολύ μεγάλη λύπη . Ένιωσα ότι ξεριζωνόταν το μεγαλύτερο κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Κεντροδεξιάς. 

Το κτίριο αυτό, χωρίς άλλη εξήγηση , είναι από μόνο του εμβληματικό. Καραμανλής, Ράλλης, Αβέρωφ, Μητσοτάκης, Εβερτ, Καραμανλής...Τι να λέμε τώρα...

Η απόφαση του Βαγγέλη να ξεκινήσει τον αγώνα στην Αθήνα από εκεί μιλάει από μόνη της. Μετά από χρόνια ξαναείπαμε : "πάμε Ρηγίλλης".... Αυτό φτάνει !!!

Με όρους «χαβαλέ» ….

Όσοι από μας μεγαλώσαμε στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων τις εποχές της μεγάλης πολιτικοποίησης το ξέρουμε καλά.

Έτσι ήταν πάντα η Αριστερά.

Η κάθε μορφής Αριστερά.

Συζητήσεις επί συζητήσεων, κριτική αφ’ ψηλού , προβληματισμοί επί προβληματισμών , θεωρίες και κάθε μορφής αναλύσεις.

Η πραγματική ζωή, δεν ήταν ποτέ στην ατζέντα της.

Και όπου υπήρχαν δείγματα γραφής (ΕΣΣΔ , Κίνα , Αλβανία κλπ) αρνητικά στο σύνολο τους, υπήρχε πάντα η δικαιολογία «δεν είναι αυτό Αριστερά».

Και όμως, ήταν της μόδας   να είσαι αριστερός. 

Είχα πει παλαιότερα και είχε γίνει χαμός, ότι «αν στη δεκαετία του 80 δεν δήλωνες αριστερός, ούτε γκόμενα δεν έβρισκες». Έτσι ήταν όμως!   

Υπήρχε μια ολόκληρη βιομηχανία σκέψης που παρήγαγε τρόπο ζωής. Που δημιουργούσε συμπάθια σε ότι δήλωνε «αριστερό» , που αναδιάτασσε σχεδόν όλους τους πολιτικούς όρους- έτσι που να τους βολεύει. Πού δημιουργούσε ένα μύθο για ένα δίκαιο, ειρηνικό και υπέροχο αύριο.

Την ίδια ώρα,  ο  «κόσμος» αυτός βολευόταν στο συνδικαλισμό, τα πανεπιστήμια, το τύπο, τη τέχνη, τη κουλτούρα…

 Έβρισκε τις άκρες του παντού. Τη «σκαπούλαρε»  γενικώς και  πάντα !

Είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν για τους εαυτούς τους  το απόλυτο άλλοθι !

Δηλώνεις αριστερός ; Είσαι επιθυμητός!

Εξ ορισμού ηθικός, ευαίσθητος  και δίκαιος.

Πολιτικά,  πάντα το αντικείμενο της διεύρυνσης οποιουδήποτε πολιτικού φορέα.

Επιστημονικά, κατατασσόσουν στο χώρο της  διανόησης.

Καλλιτεχνικά, πάντα «in» .

Με λίγα λόγια, όλα εύκολα δηλαδή…  

Σ αυτό το περιβάλλον ανδρώθηκαν τα  περισσότεροι απ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Και θα ήταν όλα τέλεια αν δεν συναντούσαν στην πορεία του χρόνου την πραγματικότητα.

Και σήμερα, τι;

Το απόλυτο τίποτα!

Όσοι από μας ζήσαμε από κοντά και συνυπήρξαμε σε μαζικούς χώρους με αυτούς που σήμερα αποτελούν το πολιτικό προσωπικό (sic) που  είναι στα πράγματα, γνωρίζουμε πολύ καλά.

Πολιτικά , στο βαθμό που δεν τους θεωρείς κολλημένους η εμπαθείς, τους λες και       « γλυκούληδες ».

Πρακτικά , ανίκανους .
Και ειδικά σήμερα για τη χώρα, επικίνδυνους !

Τι σημαίνει " Δεν συνεργάζομαι" ;

Το γεγονός και μόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκ των προτέρων αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση για μετεκλογική συνεργασία – πέραν των ΑΝΕΛ,  είναι ενδεικτικό ότι ο πυρήνας της σκέψης τους, δεν είναι  το συμφέρον της χώρας αλλά το μικροκομματικό τους όφελος.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό  το «δεν συνεργάζομαι» , από την ώρα που αυτοδυναμία δεν μπορεί να προκύψει ;

Ότι αν μεν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα, η χώρα θα πάει σε επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, αφού  δεν μπορεί να προκύψει  κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή του πρώτου κόμματος.

Ότι αν δεν είναι πρώτο κόμμα, θα προτιμήσει να μείνει ως αξιωματική αντιπολίτευση έξω από το κυβερνητικό σχήμα και θα αρχίσει, σταδιακά, να ξεδιπλώνει μια νέα αντι-μνημονιακή ρητορεία.

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση η χώρα θα μπαίνει  πιο βαθιά στη κρίση και η έξοδος από την Ευρώπη θα είναι περίπου βέβαιη.

Ο βασικός λόγος όμως  που η χώρα πηγαίνει από μνημόνιο σε μνημόνιο, είναι κυρίως διότι ο πολιτικός κόσμος δεν έκανε αυτό έκαναν οι Κύπριοι, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και οι Ιρλανδοί.

Δηλαδή, δεν μπόρεσε να συνεννοηθεί για τα  αυτονόητα.

Και για να είμαστε ειλικρινείς, συνέβαλαν όλοι σ αυτό διαδοχικά.

Οι εκλογές  που θα γίνουν σε λίγες βδομάδες, δεν θα είναι σαν όλες τις προηγούμενες.

Σήμερα πια, όλοι  ξέρουμε καλά  ότι θα κρίνουν –σχεδόν οριστικά, το ΑΜΕΣΟ μέλλον της χώρας. Σχεδόν το ζήσαμε άλλωστε πρόσφατα.

Δεν υπάρχουν , συνεπώς, περιθώρια για άλλα  πειράματα. 

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες .

Ο καθένας από μας, όταν σταθεί απέναντι από τη  κάλπη, ένα πράγμα πρέπει να έχει κατά νου : το συμφέρον της πατρίδας μας μόνο !

Εκλογές : όλα είναι ανοιχτά και όλα παίζονται !

Θεωρητικά , λοιπόν , ο ΣΥΡΙΖΑ  θεωρείται το φαβορί των εκλογών.

Οι απόψεις των διαφόρων  πολιτικών  αναλυτών κατατείνουν στο ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει σαφές προβάδισμα –παρά τις ανακολουθίες, τα capital controls και τη διάσπαση και  ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έχει συνέλθει ακόμα από το τραυματικό σοκ των εκλογών του Ιανουαρίου. Είναι τα πράγματα έτσι ; 

Ας δούμε, λοιπόν, πιο είναι το νέο περιβάλλον στο ξεκίνημα του προεκλογικού αγώνα.

Ποιο ήταν το κοινό -στόχος του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο ;

Οι εκλογείς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και τον ανέδειξαν σε πρώτο κόμμα στις πρόσφατες εκλογές  άνηκαν -χοντρικά, σε τέσσερεις κατηγορίες:

1. Σ αυτούς που είχαν κουραστεί από τα μνημόνια και τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Αυτό ήταν ίσως και το μεγαλύτερο τμήμα των νέων ψηφοφόρων του.

2. Σ αυτούς πίστευαν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα από μια πιθανή εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, αφού  έχουν χάσει ήδη τα πάντα.

3. Σ εκείνους που έλεγαν ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ υπερβάλει με το πρόγραμμα της Θες/νικης μεν , αλλά αν κάνει και τα μισά απ όσα λέει, κέρδος είναι».

4. Και τέλος στους ιδεολογικά τοποθετημένους στην Αριστερά που συγκρότησαν το ΣΥΡΙΖΑ εδώ και κάποια χρόνια.  

Η αλήθεια είναι, ότι ο Αλ. Τσίπρας έχει υποστεί ρήγματα και στις τέσσερις αυτές κατηγορίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υπογράψει πια κι αυτός το δικό του  μνημόνιο και μάλιστα το πιο σκληρό απ όλα. Ως εκ τούτου η αντιμνημονιακή ρητορική του  έχει πρακτικά ακυρωθεί ενώ τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν αλλάξει ηγεσίες και ως εκ τούτου είναι αρκετά δύσκολο να ενεργοποιηθούν τα αντίστοιχα αρνητικά αντανακλαστικά των εκλογέων.

Ο έλεγχος των κεφαλαίων και το κλείσιμο των τραπεζών, εξάλλου , έκαναν απόλυτα σαφές σ΄ όσους πίστευαν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα πια , ότι αυτό το «τίποτα» δεν έχει πάτο.  Άρα ακόμα και η μηδενιστική ψήφος, έχει το κόστος της. Ένα κόστος που αφορά όλους έμμεσα η άμεσα.

Όσοι θεωρούσαν επίσης ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί έστω και κάτι από το περίφημο πρόγραμμα της Θεσ/νικης , έχουν ήδη καταλάβει ότι είναι άλλο πράγμα οι ευχές και άλλο η πράξη. Η ελπίδα που καλλιεργήθηκε στη Θες/νικη, ήταν τελικά αντίστοιχη με τις προσδοκίες των  Ζαππείων  και τις διαβεβαιώσεις ότι  «Λεφτά υπάρχουν» .

Το ρήγμα που δημιουργήθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ και η εμφάνιση του κόμματος της Λαφαζάνη, προφανώς δημιουργεί νέα δεδομένα στο χώρο που προνομιακά  εξέφραζε ως πριν λίγους μήνες ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ . Δεδομένα πού είναι δύσκολο να χαρτογραφηθούν προκαταβολικά.   

Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς , στο ξεκίνημα του προεκλογικού αγώνα βρίσκεται σε πολύ πιο δύσκολη θέση από αυτήν που ήταν κάποιους μήνες πιο πριν.

Εκτός του ότι έχει χάσει μεγάλο μέρος τις αξιοπιστίας του και το γεγονός ότι έχει αποκτήσει εκ των πραγμάτων  μνημονιακό πολιτικό προφίλ , βρίσκεται για πρώτη φορά αντιμέτωπος και με μια αντιπολίτευση από τα αριστερά του. Θα συμπιεστεί και από τις δύο πλευρές, γεγονός άγνωστο ως τώρα για τα στελέχη του.

Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε καλύτερη θέση μπροστά στην αφετηρία;   

Παρά τα λάθη και τις παραλήψεις της πρόσφατης διακυβέρνησης, είναι προφανές ότι οι βασικοί άξονες της πολιτικής της δικαιώθηκαν εκ των πραγμάτων. Η πρόσφατη εμπειρία αποδεικνύει ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ, φαντάζει παράδεισος μπροστά στην αντίστοιχη ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.

Αλλά και η στάση της μετά τις εκλογές και ειδικά την τελευταία περίοδο, της προσδίδει αξιοπιστία και σοβαρότητα , πράγμα ασύνηθες για  Ελληνική αντιπολίτευση.

Ταυτόχρονα η ΝΔ έχει αλλάξει ηγεσία.

Το γεγονός αυτό,  από μόνο του έχει αποσυμπιέσει μεγάλο μέρος του ακροατηρίου της. Ταυτόχρονα έχει λειτουργήσει συσπειρωτικά σε  πλήθος  στελεχών που είχαν αποχωρήσει  τα τελευταία χρόνια απ την παράταξη  κυρίως λόγο της λαθεμένης  εσωκομματικής διαχείρισης αλλά και  των αρνητικών αντανακλαστικών που ενεργοποιούσε η  ηγεσία της για ιστορικούς λόγους.

 Η μνημονιακή μετατόπιση των ΑΝΕΛ, είναι επίσης βέβαιον ότι απελευθερώνει δυνάμεις που οριοθετούνται φιλικά προς τη ΝΔ η υπήρξαν ψηφοφόροι της στο παρελθόν.   

Συμπέρασμα : Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει ψηφοφόρους από παντού, ενώ οι δεξαμενές που δυνητικά θα μπορούσαν να τον τροφοδοτήσουν έχουν σχεδόν εξαντληθεί.

Η ΝΔ έχει  σταθεροποιήσει το εκλογικό της ακροατήριο και δυνητικά  μπορεί να ελπίζει σε επαναπατρισμό τμημάτων που την είχαν εγκαταλείψει  στο πρόσφατο παρελθόν.

Μ αυτά τα δεδομένα βρισκόμαστε στην αφετηρία του προεκλογικού αγώνα. Και αυτά τα δεδομένα μπορεί να οδηγήσουν στην πρωτιά είτε του ΣΥΡΙΖΑ , είτε της ΝΔ. Μπορεί να συμβούν και τα δύο. Η προεκλογική περίοδος θα είναι ο κρίσιμο διάστημα και για τα δύο κόμματα.

Αυτό που σε κάθε περίπτωση πρέπει να θεωρείται  βέβαιο, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, είναι ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις φαίνεται να είναι παρελθόν για τη χώρα.  

   

Δεν είναι όλα μνημόνιο "σύντροφοι"…

Αν οι Άλπεις ήταν μέρος κάποιας Ελληνικής οροσειράς,  μάλλον δεν θα υπήρχαν  γραφικά χωριά και  chalets μέσα στα δάση   και  χιονοδρομικά κέντρα.  Η δασική υπηρεσία, θα είχε απορρίψει κάθε αίτημα αξιοποίησης  αφού ένας θάμνος είναι  αρκετός για να απαγορευτεί οποιαδήποτε  χρήση στην περιοχή.

Αν το Ντουμπάι ήταν  Ελληνικό, δεν θα είχε κατασκευαστεί κανένα νησί όπως το palm island ,μέσα στη θάλασσα και είναι  βέβαιο ότι θα είχε παραμείνει παραδοσιακό  ψαροχώρι  δίπλα σε μια αφιλόξενη έρημο.  Είναι δεδομένο ότι οι διατάξεις περί αιγιαλού  θα ματαίωναν οποιοδήποτε επενδυτικό σχέδιο.

Αν η Χαβάη ήταν ελληνική πολιτεία,  δεν θα μπορούσαν να τοποθετούν  σκαριά πλοίων στους βυθούς έτσι που φαίνονται σαν αρχαία ναυάγια  για να τα επισκέπτονται χιλιάδες λάτρεις του υποθαλάσσιου κόσμου. Η αρχαιολογική υπηρεσία  θα είχε σταματήσει κάθε συζήτηση απ αυτού.

Τα παραδείγματα αυτά μπορεί να φαντάζουν   υπερβολικά, παρ όλα αυτά είναι ενδεικτικά,  διότι είναι σε θέση να περιγράψουν τον τρόπο με τον οποίο ο κάθε λαός χειρίζεται τις τύχες του αλλά ταυτόχρονα και το ελληνικό  αναπτυξιακό αδιέξοδο.

Σε οποιοδήποτε βιβλίο για την οικονομική ανάπτυξη και αν ανατρέξει κάποιος, το πρώτο πράγμα που θα διαβάσει , είναι ότι η κάθε χώρα οφείλει  να αξιοποιεί τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα.

Να καταγράφει δηλαδή τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους και να εκπονεί  σχέδια που θα τους αξιοποιούν με τον πιο πρόσφορο τρόπο. Αυτή είναι άλλωστε και ο κλασικότερη μέθοδος να παραχθεί νέος  πλούτος για μία χώρα και να διευρυνθεί η πίτα της οικονομίας.

Το ερώτημα είναι, είμαστε διατεθειμένοι να θέσουμε τα  ζητήματα αυτά στην ουσία τους και να  επαναπροσδιορίσουμε την  ελληνική οικονομία με ουσιαστικούς όρους μεγέθυνσης;

Η ματαίωση εκατοντάδων επενδυτικών σχεδίων , με τη μορφή άμεσων ξένων επενδύσεων –δηλαδή καθαρή εισροή νέου χρήματος από το εξωτερικό, είναι δηλωτική της  αντίληψης που κυριαρχεί στη χώρα.

Το ένα μετά το άλλο τα επενδυτικά σχέδια σκοντάφτουν στα θεσμικά αδιέξοδα, στην έλλειψη νομοθετικού πλαισίου, την ανυπαρξία αμιγώς ελληνικών σχεδίων ανάπτυξης,  τη γραφειοκρατία, τη σκανδαλολογία , τα άπειρα  μικροσυμφέροντα και κυρίως σε μια  νοοτροπία που τα θέλει όλα χωρίς να προσφέρει τίποτα.

Το παράδειγμα του Βοτανικού, είναι εύγλωττο. Μια επένδυση εκατοντάδων εκατομμυρίων που θα αξιοποιούσε  μια  υποβαθμισμένη περιοχή της πρωτεύουσας, «σκόνταψε» στις ιδιόμορφες ευαισθησίες για τους κορμοράνους, για να καταλήξει χρόνια μετά  σε κέντρο φιλοξενίας μεταναστών , γεγονός που σηματοδοτεί ακόμα περισσότερο την υποβάθμιση της περιοχής.

Η ανάπτυξη του Αττικού παραλιακού μετώπου, είναι άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα. Οι μαρίνες για σκάφη αναψυχής επίσης . Η αξιοποίηση των ορεινών όγκων ομοίως.

Η χώρα, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, χρειάζεται ένα ισχυρό θεσμικό σοκ. Δεν χρειάζεται  εισαγόμενους και ευφάνταστους οικονομολόγους που απλά αποτυπώνουν σε λογιστικές καταστάσεις φόρους και ισοδύναμα, χωρίς ίχνος αγωνίας για τη χώρα και το μέλλον της.

Έχει ανάγκη από παρεμβάσεις που θα κινούνται  πέρα και έξω τα μνημόνια. Που δεν χρειάζονται καμία έγκριση από τους δανειστές. Έχει ανάγκη  να επανασχεδιάσει ένα Ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης. Και αυτό ασφαλώς προϋποθέτει, συζήτηση και  αποδοχή για τα αυτονόητα εκ μέρους όλων. Το ζήτημα είναι, ότι αυτός ο διάλογος απουσιάζει παντελώς από τη δημόσια συζήτηση.

Όχι λοιπόν, δεν είναι όλα μνημόνια «σύντροφοι»…

(Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ΕΠΕΝΔΥΣΗ 14 Αυγούστου 2015)

Το “νέο” ,το “παλιό” και η πολιτική πραγματικότητα.

          
                                                                                                                      

Είναι πράγματι εντυπωσιακό  το γεγονός, ότι το σύνολο σχεδόν των αναλυτών και των αρθρογράφων έχουν αφιερώσει σειρά κειμένων προκειμένου να τονίσουν την ανάγκη της ύπαρξης  του “νέου” ως λύση στα πολλαπλά  αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Επί της αρχής,  προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει αντίρρηση αφού αυτή είναι και η πορεία της ίδιας της ζωής. Η ανανέωση εξ άλλου είναι μια αδήριτη πραγματικότητα.

Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι , ποιο ακριβώς είναι  το νέο στην περίπτωση της Ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας ; Πως ορίζεται και ποιες είναι οι παράμετροι που το περιγράφουν; 

Παρά τα ελάχιστα διαστήματα φωτεινών εξαιρέσεων, το κυρίαρχο στοιχείο στην πολιτική ζωή του τόπου τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξε χωρίς αμφιβολία ο λαϊκισμός και η δημαγωγία.

Μια ολόκληρη βιομηχανία δημοσκόπων και ερευνητών είχε στηθεί προκειμένου να αποκωδικοποιεί κάθε φορά, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εκλογικού σώματος , να τα επεξεργάζεται με τη μορφή  πολιτικών  προτάσεων  και να τα δημοσιοποιεί ως προγραμματικό λόγο.

Οι κομματικοί μηχανισμοί και οι μετωπικές τους οργανώσεις –συνδικαλιστικοί φορείς κλπ, συμμετείχαν στη διαδικασία αυτή, αφού η καταγραφή  και η προγραμματική διατύπωση των αιτημάτων τους από τους πολιτικούς σχηματισμούς αποτύπωνε και τα δικά τους συντεχνιακά αιτήματα .  

Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης , οι αρθρογράφοι και οι δημοσιολογούντες, συμμετείχαν επίσης στη διαδικασία αυτή, αφού οι ίδιοι οι πολίτες ως αναγνώστες, ακροατές η τηλεθεατές επιβράβευαν με ψηλές κυκλοφορίες και ακροαματικότητες τα μέσα που υπερασπιζόταν η πρόβαλαν όσα οι ίδιοι ήθελαν να ακούσουν.

Με το τρόπο αυτό η έννοια  του “πολιτικού κόστους” η του “ πολιτικού οφέλους” σχετιζόταν περισσότερο με τον πολιτικό  μικρόκοσμο και την εκλογική  επιτυχία  παρά με τη μεγάλη εικόνα της ίδιας της χώρας.

Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία είχε εκπαιδευτεί μ αυτή τη λογική. Ο δημόσιος  λόγος ήταν αποδεκτός στο βαθμό που ήταν στρογγυλεμένος. Οι αλήθειες , δεν υπήρξαν ποτέ δημοφιλείς και κυρίως οι πράξεις δεν γινόταν αποδεκτές αν δεν  εμπεριείχαν κάποιας μορφής άμεσης και ορατής  παροχής.

Η εμπειρία του γράφοντος κατά τη διάρκεια των διαδικασιών της παραχώρησης του ΟΛΠ υπήρξε συγκλονιστική, όπως επίσης συγκλονιστική υπήρξε και η εμπειρία από την ματαίωση της παραχώρησης του ΟΛΘ.

Το ίδιο συγκλονιστική υπήρξε και η εμπειρία από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου αν δεν παρείχετο επιπλέον μπόνους  όπως είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση Σημίτη στο εμπλεκόμενο προσωπικό, απειλείτο η ίδια διεξαγωγή τους.

Το ερώτημα λοιπόν, για το νέο και το παλιό επανέρχεται , με τη διαφορά ότι αυτή φορά, σχετίζεται με την υπόσταση της ίδιας της χώρας.

Ορθώς εξελήφθη ως νέο το “λεφτά υπάρχουν”, τα “ Ζάπια “ και το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης” ;

Η απάντηση είναι προφανής.

Στη σημερινή πραγματικότητα, το “νέο” δεν μπορεί να είναι άλλο από την αλήθεια και το “παλιό” δεν μπορεί παρά να είναι ταυτόσημο με το λαϊκισμό.

Η ειδοποιός διαφορά, δεν σχετίζεται ούτε με το χρόνο, την ηλικία η την εμφάνιση ως από μηχανής θεού ενός πρωτόφαντου πολιτικού προσωπικού.

Πολύ περισσότερο απ αυτό σχετίζεται με το ρεαλισμό και την αποτύπωση της πραγματικότητας από το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του.

Αν η χώρα θέλει πραγματικά να βγει απ αυτήν τη κρίση, πρέπει να αφήσει πίσω της τη δημαγωγία και το λαϊκισμό. Πρέπει να διαγράψει το φαρισαϊσμό ως τρόπο αντίληψης των πραγμάτων. Πρέπει να δει την αλήθεια κατάματα και να την πει φωναχτά.  

Καιροί ου μενετοί….

 

 

Θέτω τον εαυτό μου στη διάθεση της ΝΔ

Με τον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, μας συνδέουν κοινοί αγώνες πολλών ετών και μακρά φιλία.

Μαζί εδραιώσαμε την πρωτοκαθεδρία της ΔΑΠ και της ΟΝΝΕΔ στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 80.

Μαζί καταφέραμε να δημιουργήσουμε την πιο ιδεολογικοποιημένη γενιά Νεοδημοκρατών, βασιζόμενοι στις παρακαταθήκες του Κων/νου Καραμανλή.

Με μεγάλη μου χαρά, συναντήθηκα σήμερα μαζί του στη Βουλή, ανταποκρινόμενος πρόθυμα στο κάλεσμα του για συστράτευση και έθεσα τον εαυτό μου, στη διάθεση του κόμματος ως απλός στρατιώτης.

Από τις αρχές της Φιλελεύθερης παράταξης άλλωστε , προσωπικά , δεν αποχώρησα ούτε μετακινήθηκα ποτέ.

Η Ευκαιρία της Κεντροδεξιάς

Η πρόσφατες τοποθετήσεις του Βαγγέλη Μεϊμαράκη στη κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας αλλά και στη Βουλή δημιούργησαν , σχεδόν αυτόματα , ένα αίσθημα ανακούφισης στην ευρύτερη Κεντροδεξιά.

Λόγος απλός, ουσιαστικός, καθόλου εμπαθής και επί της ουσίας.

Η αλήθεια είναι, ότι το είχε ανάγκη αυτό η Νέα Δημοκρατία.

Έπρεπε να αποσυμπιεστεί και ο  Βαγγέλης, είναι πολύ καλή περίπτωση.

Καταλαβαίνει και μιλά τη διαχρονική Νεοδημοκρατική γλώσσα, μπορεί να μιλήσει με όλες τις γενιές των στελεχών του κόμματος, γνωρίζει την ανθρωπογεωγραφία της Κεντροδεξιάς με ονοματεπώνυμα, είναι ενωτικός και μπορεί να δράσει ως τέτοιος, έχει μεγάλη κοινοβουλευτική πείρα.  

Η Νέα Δημοκρατία είναι ιστορικό κόμμα με στέρεες  αντιστοιχίες στην κοινωνία. Με πραγματικές  λαϊκές  αναφορές. Με τη μεγαλύτερη ιστορική προσφορά στο τόπο.

Θέλει ωστόσο το χρόνο της για να ανασυνταχθεί  και να διεκδικήσει ξανά την πρωτοκαθεδρία της στη πολιτική ζωή του τόπου.  Θέλει το χρόνο της για να επαναπροσδιορίσει  πιο ώριμα τη θέση της στη συγκυρία.

Αυτό άλλωστε το χρειάζεται και ο τόπος.

Αν, λοιπόν,  είναι αλήθεια ότι πίσω από κάθε κρίση κρύβεται μια ευκαιρία, τότε η Νέα Δημοκρατία ίσως τώρα έχει την ευκαιρία της.

Η Ανεκτικότητα στην Αριστερά...

Κακά τα ψέματα, χθες ο ΣΥΡΙΖΑ πρακτικά, έχασε την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία.

Θα μου πεις για ένα νομοσχέδιο;  

Όχι ακριβώς.

Η χθεσινή ψηφοφορία ήταν στην ουσία η καταγραφή της αντίληψης του κάθε βουλευτή για τη γεωπολιτική θέση της χώρας .

Δεν ήταν ένα οποιοδήποτε νομοσχέδιο.

Το τι θα συμβεί στο μέλλον, θα το δούμε. Έχει δρόμο ακόμα. Άλλο μ έχει,  πραγματικά , εντυπωσιάσει αυτή την περίοδο.

Φαντάζεστε τι θα γινόταν , αν το ευχαριστώ του Δραγασάκη στην Αμερική το έλεγε ένας  κεντροδεξιός Αντιπρόεδρος ;

Αν όχι τρείς Υπουργοί , αλλά ένας περιφερικός Υφυπουργός καταψήφιζε σε μια διαδικασία όπως η χθεσινή;

Αν το 1/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας έλεγε όχι σε μια κεντρική επιλογή του κόμματος;

Αν ένας βουλευτής όχι απλά έβγαζε, αλλά να υπήρχε η υποψία ότι έβγαλε χρήματα στο εξωτερικό;

Αν δεν υπήρχαν αποδεδειγμένες  κατηγορίες για φοροδιαφυγή αλλά απλά εικασίες για βουλευτή ;

Αν διοριζόταν την ώρα της κατάρρευσης συγγενείς, σύντροφοι και φίλοι;

Να σας θυμίσω εδώ, ότι  απλώς για μια φράση που μου αποδόθηκε, με τρέχανε πέντε χρόνια με πρωτοβουλία «εσωκομματικών φίλων».

Μιλάω για το  «νόμιμο και ηθικό» . Μεγάλη μου τιμή βέβαια αλλά η φράση δεν είναι δικιά μου. Πρόκειται για ένα φιλοσοφικό ερώτημα 2500 ετών, για το οποίο ασχολήθηκαν από την Αριστοτέλη ως το Καντ  και για το οποίο ακόμα γράφονται διδακτορικά !!!

Και λέω μου αποδόθηκε, διότι  όλα τα άλλα όπως αποδείχτηκε ήταν σκέτες μπούρδες.

Συμπέρασμα :  Μην απορείτε για το πώς έφτασε η χώρα εδώ.

Η κοινωνία εξαντλεί την αυστηρότητα της στη κεντροδεξιά και την επιείκεια  της στην κεντροαριστερά.

Η λέξη «σύντροφος» , έχει πιο βαθύ περιεχόμενο από αυτό που απλά ακούγεται.

Τελικά , όντως υπάρχει διαφορά πολιτικής κουλτούρας. Για καλό η για κακό- δεν ξέρω, αλλά υπάρχει… 

Political Gambling

Όλες οι επενδυτικές εταιρείες  παγκοσμίως χρησιμοποιούν στις πιο κρίσιμες θέσεις , στελέχη που σπάνια είναι άνω των σαράντα ετών. Και είναι λογικό. 

Όσο νεώτερο είναι ένα στέλεχος, τόσο  ευκολότερα ρισκάρει και ασφαλώς πιο γρήγορα λαμβάνει αποφάσεις.

Σειρά μελετών, αποδεικνύει την άμεση συσχέτιση της ηλικίας με την ανάληψη  ρίσκου και διακινδύνευσης .

Μεγάλο ρίσκο σημαίνει δυνητικά μεγάλη απόδοση η μεγάλες ζημιές. Σε κάποιες περιπτώσεις , η διακύμανση μπορεί να είναι η απόλυτη επιτυχία η και η καταστροφή.

Βέβαια , ακόμα και οι πιο ριψοκίνδυνοι  traders , στηρίζονται σε κάποια  δεδομένα, ανατρέχουν  σε  ιστορικές συμπεριφορές  και προβάλουν το μέλλον με  υποθέσεις εργασίας . Οι αποφάσεις τους δεν είναι παντελώς στον αέρα .

Αυτά φυσικά συμβαίνουν στο κόσμο των χρηματαγορών .

Τι συμβαίνει όμως όταν η αντίληψη αυτή  επεκτείνεται και στο χώρο της πολιτικής ;

Υπάρχουν είναι αλήθεια πολλές αναλογίες  ανάμεσα στην πολιτική και την οικονομία . Είναι άλλωστε γνωστό ότι αρκετοί πολιτικοί επιστήμονες, χρησιμοποιούν προσαρμοσμένα οικονομικά μοντέλα για να καταλήξουν σε πολιτικά συμπεράσματα.  

Υπάρχει όμως μια ουσιώδης διαφορά : Το διακύβευμα .

Αυτό που βιώνει η χώρα τους τελευταίους μήνες , και οι χειρισμοί  που γίνονται,  υπερβαίνουν  και τα πλέον ευφάνταστα σενάρια των πιο επιθετικών traders  παγκοσμίως.

Είναι το νεαρό της ηλικίας του Πρωθυπουργού και του επιτελείου του; 

Η άγνοια της πραγματικότητας;                                                                       

Οι  αριστερές ιδεοληψίες ; 

Σε κάθε περίπτωση ,στην πραγματικότητα  πρόκειται για πολιτικό τζόγο έσχατης μορφής και το διακύβευμα είναι ίδια η Ελλάδα.

Οι τακτικισμοί  και οι μεγαλοστομίες έχουν περιπλέξει τα πράγματα, έχουν δημιουργήσει αδιέξοδα και μέρα με τη μέρα αυξάνουν το λογαριασμό που σε κάθε περίπτωση θα πληρωθεί .

Έχουν διχάσει τους Έλληνες  την ώρα που χρειάζεται ενότητα και  έχουν διαπαιδαγωγήσει αρνητικά την κοινή γνώμη σε σχέση με τη γεωπολιτική  θέση της χώρας.

Άπειρες μελέτες   περιγράφουν ότι το πρόβλημα  της οικονομίας είναι δομικό και η λύση του περνάει μόνο μέσα από επώδυνες αποφάσεις.

Αργά η γρήγορα , με ευρώ η άλλο νόμισμα , η χώρα θα αναγκαστεί να  αντιμετωπίσει τις παθογένειες που την έφτασαν σ αυτό το σημείο.

Και είναι βέβαιο ότι αυτή η ώρα θα είναι δύσκολη για όλους.  

Κανένας δεν το επιθυμεί ,αλλά δεν γίνεται δυστυχώς διαφορετικά .

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν.

Ούτε   δεξιές και αριστερές λύσεις υπάρχουν .

Υπάρχουν μόνο οι σκληροί κανόνες των διεθνοποιημένων αγορών  και η αγνόηση  τους οδηγεί στην  απόλυτη  καταστροφή.

Υπάρχουν κράτη  που έχουν τα δικά τους συμφέροντα και  προφανώς δεν είναι διατεθειμένα να τα θυσιάσουν για χάρη κανενός .

Υπάρχουν δημοκρατίες  που αποφασίζουν για τους πολίτες τους και καμία δεν μπορεί να επιβάλει μονομερώς τη θέληση της στις  άλλες.

Αυτό συμβαίνει από συστάσεως κόσμου.

Το ζητούμενο είναι η αναζήτηση της ισορροπίας .

Του σημείου δηλαδή που τα συμφέροντα του ενός ,τέμνονται με τα συμφέροντα του άλλου.

Όσο αυτό δεν γίνεται κατανοητό, όσο κυριαρχεί ο λαϊκισμός και οι αδιέξοδη ρητορεία, τόσο τα πράγματα θα δυσκολεύουν.

Η σύγκληση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών , το κοινό ανακοινωθέν που ακολούθησε και η ψηφοφορία στη Βουλή ήταν μια καλή αρχή.

Σε τελική ανάλυση , ο «από μηχανής Θεός», είμαστε εμείς οι ίδιοι.   

(Δημοσιεύθηκε στην ΕΠΕΝΔΥΣΗ 11 Ιουλίου 2015)

ΕΝΑ ΠΙΘΑΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ…

Αφού τονίσω εξ αρχής , ότι εύχομαι να κάνω λάθος, ας καταθέσω κάποιες σκέψεις μου που βασίζονται στην προσεκτική παρατήρηση όσων διαδραματίζονται τις τελευταίες ώρες.

Η δυστοκία που παρουσιάζεται στη αποδοχή της Ελληνικής πρότασης από την Ευρώπη, πρακτικά, έχει να κάνει με μια λέξη : «αξιοπιστία».

Στην Ευρώπη μας θέλουν - για πολλούς και διαφορετικούς λόγους αλλα δεν μας εμπιστεύονται.

Θεωρούν, υποθέτω , ότι η διατύπωση της πρότασης εκ μέρους της κυβέρνησης , η υποστήριξη της από τη Βουλή, ακόμα και η ψήφιση κάποιων εφαρμοστηκών νόμων, δεν είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει και στην εφαρμογή τους .

Δυσπιστούσαν και με την προηγούμενη κυβέρνηση αφού και αυτή ψήφιζε μέτρα που δεν εφαρμοζόταν. Δυσπιστούν απείρως περισσότερο με την παρούσα για ευνόητους λόγους.

Έχω την αίσθηση, λοιπόν, ότι εδώ που φτάσαμε η μόνη λύση που θα αποτρέψει το «ελληνικό δράμα», είναι ο σχηματισμός μια κυβέρνησης εθνικού σκοπού, από όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου .

Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει κυβέρνηση μη πολιτικών προσώπων – κατά πάσα πιθανότητα, αλλά με αναλογική εκπροσώπηση των κομμάτων.
Σημαίνει ψήφιση και δρομολόγηση του νέου μνημονίου.
Σημαίνει προκήρυξη εκλογών σε εύθετο χρόνο και αφού έχουν μπει σε εφαρμογή οι σημαντικότεροι μνημονικοί νόμοι .

Τη λύση αυτή , υποθέτω επίσης , θα επιθυμούσε εδώ που έφτασαν τα πράγματα και ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι αφενός του είναι πολύ δύσκολο να πάρει πάνω του εξ ολοκλήρου το νέο μνημόνιο και αφετέρου, ο χθεσινή ψηφοφορία έδειξε ότι θα εξαρτάται κάθε φορά από την αντιπολίτευση.

Αν με ρωτούσατε λοιπόν, τι θεωρώ πιθανότερο να συμβεί ;

Είναι να οδηγηθούν οι συζητήσεις σε αδιέξοδο και να ζητήσει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός το σχηματισμό μια τέτοιας κυβέρνησης χωρίς τη συμμετοχή του ιδίου στο σχήμα.
Βέβαια ο χρόνος τρέχει εις βάρος μας…

Ο Τσόρτσιλ για την Αριστερά

ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο

Κεντρικός προεκλογικός άξονας   του Α. Παπανδρέου στις εκλογές του 1981 ήταν ο αντιευρωπαϊσμός.   

Ακόμα θυμόμαστε συνθήματα του τύπου «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» , «έξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων» , «Η Ελλάδα δεν πωλείται» και διάφορα άλλα παρόμοια.

Αμέσως μετά την εκλογή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, συνειδητοποιώντας την αξία της κορυφαίας επιλογής του Κων/νου Καραμανλή, αλλάζει τη άρδην τη στάση του και στην ερώτηση : «Γιατί δεν βγάζεται τη χώρα από την ΕΟΚ, όπως λέγατε προεκλογικά;»  απαντά με  νόημα : «Διότι το κόστος της αποχώρησης χώρας από την ΕΟΚ , είναι μεγαλύτερο από την παραμονή της» !

Σήμερα , 34 χρόνια μετά,  ζούμε κάτι ανάλογο. Ο Αλέξης  Τσίπρας δηλώνει  «Πρέπει να μείνουμε στο Ευρώ .Το κόστος αποχώρησης από την Ευρωζώνη, είναι απείρως μεγαλύτερο από την παραμονή μας σε αυτήν » .

Η ιστορία επαναλαμβάνεται.  Η ρητορική ήταν ανάλογη.

Η διαφορά είναι ότι σήμερα η χώρα είναι πτωχευμένη .

Ελπίζω όλα να πάνε καλά και στο τέλος παρά τα πολύ σκληρά μέτρα που θα έχει το τρίτο μνημόνιο, η χώρα να μείνει στην Ευρώπη και το Ευρώ.

Υπάρχουν όμως διδάγματα που πρέπει να εξαχθούν.

Έχει λεχθεί ότι η πιο ακραία διαστρέβλωση της δημοκρατίας είναι ο   λαϊκισμός.  

Σωστά!

Οι πολίτες που σπεύδουν να αγκαλιάσουν τους λαϊκιστές δεν έχουν καμία ευθύνη;

Πως ο Τσίπρας έκλεισε τις τράπεζες.

Ο Τσίπρας λέει ότι “μας έκλεισαν τις τράπεζες”. Στην πραγματικότητα ο Τσίπρας ΕΚΒΙΑΣΕ το κλείσιμο των τραπεζών.

1. Οι ελληνικές τράπεζες ήταν γνωστό ότι παρέμεναν ανοικτές μόνο και μόνο επειδή τις στήριζε ο ELA και αυτό γιατί ήμασταν σε πρόγραμμα.
2. Το πρόγραμμα, μετά την τελευταία πράταση που δόθηκε στην κυβέρνηση τον Φεβρουάριο, έληγε στις 30/6.
3. Ο Τσίπρας προκύρηξε δημοψήφισμα στις 27/6, παγώνοντας στην πράξη οποιαδήποτε ουσιαστική διαπραγμάτευση: ο οποιοσδήποτε σοβαρός συνομιλητής μας θα περιμένει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για να δεσμευθεί ή όχι σε κάτι.

Το αποτέλεσμα ήταν, με την λήξη του προγράμματος, στις 30/6 οι ελληνικές τράπεζες να μείνουν ξεκρέμαστες και να αναγκαστούν να μπουν capital controls.

Αν ήθελε, ο Τσίπρας θα μπορούσε να είχε προκυρήξει το δημοψήφισμα μία εβδομάδα ή δύο βδομάδες ή δύο μήνες πριν. Είχε πέντε μήνες στην διάθεσή του!

Αντί για αυτό, προτίμησε (σχεδίασε;) να διεξάγει το δημοψήφισμα με τις τράπεζες κλειστές, αδιαφορώντας για το κόστος του τακτικισμού, ελπίζοντας δύο πράγματα:

1. Ότι για μία ακόμη φορά, οι Ευρωπαίοι θα έδιναν “άλλη μία” παράταση, και θα μπορούσε να βγει και να πει “ορίστε, υποχώρησαν ήδη”.
2. Αν οι Ευρωπαίοι δεν έδιναν παράταση, θα χρησιμοποιούσε την αγανάκτηση και τον πόνο που προκάλεσαν οι κλειστές τράπεζες για να πολώσει τους ψηφοφόρους “ενάντια στους κακούς Ευρωπαίους που μας έκλεισαν τις τράπεζες”.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΝΕΔ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ

Θεωρώ υποχρέωση μου, αυτή τη κρίσιμη ώρα, απευθυνόμενος σ αυτούς που αγωνιστήκαμε μαζί από παιδιά στα αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων, στα πεζοδρόμια, στις πλατείες και τις συγκεντρώσεις, να διατυπώσω τα πράγματα όπως τα αντιλαμβάνομαι, για όση αξία ασφαλώς έχει η άποψη  μου.

Είναι αλήθεια ότι το κόμμα που υπηρετήσαμε και αγωνιστήκαμε από παιδιά, τα τελευταία χρόνια πολιτεύθηκε με λάθος τρόπο.

Είχε λάθος μείγμα πολιτικής και εσφαλμένη προσέγγιση σε σειρά ζητημάτων.

Είναι επίσης αλήθεια ότι  θεωρώ πώς ο Πρόεδρος του έδρασε  απόσυσπειρωτικά για την παράταξη και στηρίχθηκε σε ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με την ΝΔ που ξέραμε.

Πολλές γενιές παλιών ΟΝΝΕΔιτών «σκόρπισαν» σε άλλα κόμματα, κυρίως γιατί η ΝΔ απομακρύνθηκε σταδιακά από τις αρχές του Καραμανλισμού , διέγραψε  κομμάτια της ιστορίας της και λασπολόγησε εναντίων  στελεχών της που δεν ήταν αρεστά.

Γνωρίζετε άλλωστε, ότι ο ίδιος μ έχει διαγράψει από το κόμμα,  παρ ότι ήξερε  την πραγματικότητα, που άλλωστε αποδείχτηκε στη συνεχεία, μέσα από πολλές διαδικασίες.
Βέβαια, το να είναι κάποιος  ουσία Νεοδημοκράτης , είναι θέμα ατομικής συνείδησης και όχι του εκάστοτε αρχηγού.

Ωστόσο , θα αδικούσα τη ΝΔ αν έλεγα ότι  δεν κατάφερε πράγματα σε ένα εξαιρετικά δύσκολο πολιτικό περιβάλλον.

Ότι δεν αγωνίστηκε να κρατήσει τη χώρα όρθια.

Θα αδικούσα ακόμα και τον Πρόεδρο της αν έλεγα ότι δεν προσπάθησε.

Στην πολιτική , άλλωστε, είναι λάθος να τοποθετείται κάποιος με κριτήριο την πικρία που αισθάνεται για πρόσωπα η γεγονότα.
Προσωπικά, αυτό δεν το έκανα ποτέ, ούτε θα το κάνω.

Πολλοί φίλοι μου – προφανώς γιατί γνωρίζουν τις απόψεις που έχω, μου λένε "να αλλάξει αρχηγό η ΝΔ για να ξαναγυρίσουμε", "να ξαναγυρίσει ο Καραμανλής", "μαζευτείτε ξανά για να σταθεί το κόμμα όρθιο".
 Δεν είναι της παρούσης.

Αγαπητοί φίλοι,

Το θέμα αυτού του δημοψηφίσματος δεν είναι ο Σαμαράς.

Δεν είναι ούτε καν η ΝΔ.

Είναι η ίδια η χώρα και το μέλλον της.

Όλοι εμείς που ανδρωθήκαμε με τις αρχές του Κων/νου Καραμανλή και το όραμα της Ελλάδας στην Ευρώπη των λαών, έχουμε υποχρέωση να αγωνιστούμε για να κρατηθεί η χώρα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια ,με κάθε τρόπο.

Τα πράγματα δεν θα είναι ούτε εύκολα, ούτε απλά.

Θα ζήσουμε δύσκολες μέρες κυρίως γιατί εμείς οι ίδιοι –πολιτικοί και πολίτες, με διαφορετική ευθύνη ο καθένας αλλά όλοι, κάναμε λάθη.
Και τα λάθη αυτά πρέπει να διορθωθούν.

Αν όμως η χώρα αποκοπεί από την Ευρώπη, θα είναι το μεγαλύτερο απ αυτά και δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία.

Θα είναι ολέθριο για μας και τα παιδιά μας.

Θα ζήσουμε στιγμές πρωτοφανούς εξαθλίωσης, που όμοιες τους  έζησε η χώρα μόνο επί κατοχής.

Να θυμάστε ότι απ το τέλμα, υπάρχει ακόμα πιο κάτω, που εύχομαι να μην το δούμε ποτέ.

Όλοι εμείς που κολλήσαμε έστω και μια αφίσα στη ζωή μας, που πήγαμε έστω και σε μια συγκέντρωση, που φωνάξαμε έστω και ένα σύνθημα, αυτό, δεν πρέπει να το επιτρέψουμε ποτέ. Το αίμα, νερό δεν γίνεται.

Σ αυτή την πραγματικά κρίσιμη ώρα για τη χώρα, έχουμε υποχρέωση να αθροίσουμε τη φωνή μας με τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις του τόπου.
Να ψηφίσουμε φανερά , δυνατά και καθαρά: ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.

Προσωπικά , τουλάχιστον, αυτό θα κάνω. 

Το Ναι και το Οχι !

Τι σημαίνει η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα

1.        Ραγδαία υποτίμηση της δραχμής έναντι των άλλων νομισμάτων (η ισοτιμία ενδέχεται να ξεπεράσει τις 1000 ΔΡΧ/ 1€). Ενδεχόμενη προσπάθεια πρόσδεσης της δραχμής στο Ευρώ και κλείδωμα της ισοτιμίας είναι καταδικασμένη να αποτύχει (όπως απέτυχε και στην περίπτωση της Αργεντινής), λόγω της τεράστιας φυγής κεφαλαίων και της εξάντλησης των συναλλαγματικών αποθεμάτων.

2.        Η υποτίμηση θα επιφέρει εκτίναξη του πληθωρισμού σε επίπεδα ίσα και μεγαλύτερα του 40%, συρρικνώνοντας με αυτό τον τρόπο την αγοραστική δύναμη των πολιτών.

3.        Η φυγή κεφαλαίων και η κατακόρυφη αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων θα είναι η χαριστική βολή για το αδύναμο χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, το οποίο θα καταρρεύσει «στεγνώνοντας» την πραγματική οικονομία από ρευστό.

4.        Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το πάγωμα πληρωμής μισθών και συντάξεων θα είναι αναπόφευκτο για ένα διάστημα μέχρι τη μερική αποκατάσταση της ρευστότητας. Οι συνέπειες επίσης από μια πολύ πιθανή κοινωνική αναταραχή που θα επακολουθήσει είναι απρόβλεπτες.

5.        Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν θα συρρικνωθεί περίπου στα 2/3 του σημερινού επιπέδου.

6.        Το δημόσιο χρέος της Ελλάδος, ύψους 322 δις ευρώ, θα αυξηθεί αυτόματα ανάλογα με το ύψος της υποτίμησης της δραχμής, πολλαπλασιάζοντας τις δανειακές μας υποχρεώσεις.

7.        Ακόμη κι αν επακολουθήσει μια μερική αναδιάρθρωση του χρέους μετά τη χρεοκοπία, αυτή δε θα είναι αναίμακτη: θα συνοδεύεται από ένα νέο πακέτο διάσωσης (μόνο από το ΔΝΤ πλέον) και πολύ επαχθή μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής.

8.        Αύξηση εξίσου και του ιδιωτικού χρέους μέσω της εκτόξευσης των επιτοκίων δανεισμού και καταθέσεων, σε μια προσπάθεια τιθάσευσης του καλπάζοντος πληθωρισμού. Η αύξηση των επιτοκίων θα καταστήσει επίσης απαγορευτική την άντληση κεφαλαίων από τις επιχειρήσεις.

9.        Ασφυξία των εισαγωγικών επιχειρήσεων λόγω της αδυναμίας αγορών, ελέω της υποτίμησης της δραχμής και της προφανής έλλειψης πιστοληπτικής ικανότητας.

10.      Η αδυναμία εισαγωγών θα φέρει έλλειψη σε βασικά είδη στην αγορά, καθώς ως γνωστόν η Ελλάδα δεν είναι αυτάρκης σε πρώτες ύλες και καλύπτει τις ανάγκες της (πχ σε σιτάρι, γάλα, κρέας) μέσω εισαγωγών από ξένες χώρες.

11.      Εισβολή ξένων επενδυτών-αρπαχτικών, οι οποίοι θα αποκτήσουν σε εξευτελιστικές τιμές επιχειρήσεις, ακίνητα, κομμάτια δημόσιας περιουσίας κτλ. Θα λάβει χώρα δηλαδή το ξεπούλημα της χώρας, που σήμερα επικαλούνται οι θιασώτες της δραχμής.

12.      Διπλωματική και οικονομική απομόνωση της Ελλάδας, η οποία όντας σε πολύ δυσχερή θέση δε θα μπορεί να παρακολουθήσει τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, καθώς και τυχόν προκλήσεις από άσπονδους γείτονες.

(Απο την The Huffington Post του Δημήτρη Γκίοκα)