ΠΑΜΕ ΡΗΓΙΛΛΗΣ ;

Όταν έφυγε η ΝΔ από τη Ρηγίλλης, η αλήθεια είναι ότι αισθάνθηκα πολύ μεγάλη λύπη . Ένιωσα ότι ξεριζωνόταν το μεγαλύτερο κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Κεντροδεξιάς. 

Το κτίριο αυτό, χωρίς άλλη εξήγηση , είναι από μόνο του εμβληματικό. Καραμανλής, Ράλλης, Αβέρωφ, Μητσοτάκης, Εβερτ, Καραμανλής...Τι να λέμε τώρα...

Η απόφαση του Βαγγέλη να ξεκινήσει τον αγώνα στην Αθήνα από εκεί μιλάει από μόνη της. Μετά από χρόνια ξαναείπαμε : "πάμε Ρηγίλλης".... Αυτό φτάνει !!!

Με όρους «χαβαλέ» ….

Όσοι από μας μεγαλώσαμε στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων τις εποχές της μεγάλης πολιτικοποίησης το ξέρουμε καλά.

Έτσι ήταν πάντα η Αριστερά.

Η κάθε μορφής Αριστερά.

Συζητήσεις επί συζητήσεων, κριτική αφ’ ψηλού , προβληματισμοί επί προβληματισμών , θεωρίες και κάθε μορφής αναλύσεις.

Η πραγματική ζωή, δεν ήταν ποτέ στην ατζέντα της.

Και όπου υπήρχαν δείγματα γραφής (ΕΣΣΔ , Κίνα , Αλβανία κλπ) αρνητικά στο σύνολο τους, υπήρχε πάντα η δικαιολογία «δεν είναι αυτό Αριστερά».

Και όμως, ήταν της μόδας   να είσαι αριστερός. 

Είχα πει παλαιότερα και είχε γίνει χαμός, ότι «αν στη δεκαετία του 80 δεν δήλωνες αριστερός, ούτε γκόμενα δεν έβρισκες». Έτσι ήταν όμως!   

Υπήρχε μια ολόκληρη βιομηχανία σκέψης που παρήγαγε τρόπο ζωής. Που δημιουργούσε συμπάθια σε ότι δήλωνε «αριστερό» , που αναδιάτασσε σχεδόν όλους τους πολιτικούς όρους- έτσι που να τους βολεύει. Πού δημιουργούσε ένα μύθο για ένα δίκαιο, ειρηνικό και υπέροχο αύριο.

Την ίδια ώρα,  ο  «κόσμος» αυτός βολευόταν στο συνδικαλισμό, τα πανεπιστήμια, το τύπο, τη τέχνη, τη κουλτούρα…

 Έβρισκε τις άκρες του παντού. Τη «σκαπούλαρε»  γενικώς και  πάντα !

Είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν για τους εαυτούς τους  το απόλυτο άλλοθι !

Δηλώνεις αριστερός ; Είσαι επιθυμητός!

Εξ ορισμού ηθικός, ευαίσθητος  και δίκαιος.

Πολιτικά,  πάντα το αντικείμενο της διεύρυνσης οποιουδήποτε πολιτικού φορέα.

Επιστημονικά, κατατασσόσουν στο χώρο της  διανόησης.

Καλλιτεχνικά, πάντα «in» .

Με λίγα λόγια, όλα εύκολα δηλαδή…  

Σ αυτό το περιβάλλον ανδρώθηκαν τα  περισσότεροι απ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Και θα ήταν όλα τέλεια αν δεν συναντούσαν στην πορεία του χρόνου την πραγματικότητα.

Και σήμερα, τι;

Το απόλυτο τίποτα!

Όσοι από μας ζήσαμε από κοντά και συνυπήρξαμε σε μαζικούς χώρους με αυτούς που σήμερα αποτελούν το πολιτικό προσωπικό (sic) που  είναι στα πράγματα, γνωρίζουμε πολύ καλά.

Πολιτικά , στο βαθμό που δεν τους θεωρείς κολλημένους η εμπαθείς, τους λες και       « γλυκούληδες ».

Πρακτικά , ανίκανους .
Και ειδικά σήμερα για τη χώρα, επικίνδυνους !

Τι σημαίνει " Δεν συνεργάζομαι" ;

Το γεγονός και μόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκ των προτέρων αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση για μετεκλογική συνεργασία – πέραν των ΑΝΕΛ,  είναι ενδεικτικό ότι ο πυρήνας της σκέψης τους, δεν είναι  το συμφέρον της χώρας αλλά το μικροκομματικό τους όφελος.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό  το «δεν συνεργάζομαι» , από την ώρα που αυτοδυναμία δεν μπορεί να προκύψει ;

Ότι αν μεν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα, η χώρα θα πάει σε επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, αφού  δεν μπορεί να προκύψει  κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή του πρώτου κόμματος.

Ότι αν δεν είναι πρώτο κόμμα, θα προτιμήσει να μείνει ως αξιωματική αντιπολίτευση έξω από το κυβερνητικό σχήμα και θα αρχίσει, σταδιακά, να ξεδιπλώνει μια νέα αντι-μνημονιακή ρητορεία.

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση η χώρα θα μπαίνει  πιο βαθιά στη κρίση και η έξοδος από την Ευρώπη θα είναι περίπου βέβαιη.

Ο βασικός λόγος όμως  που η χώρα πηγαίνει από μνημόνιο σε μνημόνιο, είναι κυρίως διότι ο πολιτικός κόσμος δεν έκανε αυτό έκαναν οι Κύπριοι, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και οι Ιρλανδοί.

Δηλαδή, δεν μπόρεσε να συνεννοηθεί για τα  αυτονόητα.

Και για να είμαστε ειλικρινείς, συνέβαλαν όλοι σ αυτό διαδοχικά.

Οι εκλογές  που θα γίνουν σε λίγες βδομάδες, δεν θα είναι σαν όλες τις προηγούμενες.

Σήμερα πια, όλοι  ξέρουμε καλά  ότι θα κρίνουν –σχεδόν οριστικά, το ΑΜΕΣΟ μέλλον της χώρας. Σχεδόν το ζήσαμε άλλωστε πρόσφατα.

Δεν υπάρχουν , συνεπώς, περιθώρια για άλλα  πειράματα. 

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες .

Ο καθένας από μας, όταν σταθεί απέναντι από τη  κάλπη, ένα πράγμα πρέπει να έχει κατά νου : το συμφέρον της πατρίδας μας μόνο !

Εκλογές : όλα είναι ανοιχτά και όλα παίζονται !

Θεωρητικά , λοιπόν , ο ΣΥΡΙΖΑ  θεωρείται το φαβορί των εκλογών.

Οι απόψεις των διαφόρων  πολιτικών  αναλυτών κατατείνουν στο ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει σαφές προβάδισμα –παρά τις ανακολουθίες, τα capital controls και τη διάσπαση και  ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έχει συνέλθει ακόμα από το τραυματικό σοκ των εκλογών του Ιανουαρίου. Είναι τα πράγματα έτσι ; 

Ας δούμε, λοιπόν, πιο είναι το νέο περιβάλλον στο ξεκίνημα του προεκλογικού αγώνα.

Ποιο ήταν το κοινό -στόχος του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο ;

Οι εκλογείς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και τον ανέδειξαν σε πρώτο κόμμα στις πρόσφατες εκλογές  άνηκαν -χοντρικά, σε τέσσερεις κατηγορίες:

1. Σ αυτούς που είχαν κουραστεί από τα μνημόνια και τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Αυτό ήταν ίσως και το μεγαλύτερο τμήμα των νέων ψηφοφόρων του.

2. Σ αυτούς πίστευαν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα από μια πιθανή εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, αφού  έχουν χάσει ήδη τα πάντα.

3. Σ εκείνους που έλεγαν ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ υπερβάλει με το πρόγραμμα της Θες/νικης μεν , αλλά αν κάνει και τα μισά απ όσα λέει, κέρδος είναι».

4. Και τέλος στους ιδεολογικά τοποθετημένους στην Αριστερά που συγκρότησαν το ΣΥΡΙΖΑ εδώ και κάποια χρόνια.  

Η αλήθεια είναι, ότι ο Αλ. Τσίπρας έχει υποστεί ρήγματα και στις τέσσερις αυτές κατηγορίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υπογράψει πια κι αυτός το δικό του  μνημόνιο και μάλιστα το πιο σκληρό απ όλα. Ως εκ τούτου η αντιμνημονιακή ρητορική του  έχει πρακτικά ακυρωθεί ενώ τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν αλλάξει ηγεσίες και ως εκ τούτου είναι αρκετά δύσκολο να ενεργοποιηθούν τα αντίστοιχα αρνητικά αντανακλαστικά των εκλογέων.

Ο έλεγχος των κεφαλαίων και το κλείσιμο των τραπεζών, εξάλλου , έκαναν απόλυτα σαφές σ΄ όσους πίστευαν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα πια , ότι αυτό το «τίποτα» δεν έχει πάτο.  Άρα ακόμα και η μηδενιστική ψήφος, έχει το κόστος της. Ένα κόστος που αφορά όλους έμμεσα η άμεσα.

Όσοι θεωρούσαν επίσης ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί έστω και κάτι από το περίφημο πρόγραμμα της Θεσ/νικης , έχουν ήδη καταλάβει ότι είναι άλλο πράγμα οι ευχές και άλλο η πράξη. Η ελπίδα που καλλιεργήθηκε στη Θες/νικη, ήταν τελικά αντίστοιχη με τις προσδοκίες των  Ζαππείων  και τις διαβεβαιώσεις ότι  «Λεφτά υπάρχουν» .

Το ρήγμα που δημιουργήθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ και η εμφάνιση του κόμματος της Λαφαζάνη, προφανώς δημιουργεί νέα δεδομένα στο χώρο που προνομιακά  εξέφραζε ως πριν λίγους μήνες ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ . Δεδομένα πού είναι δύσκολο να χαρτογραφηθούν προκαταβολικά.   

Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς , στο ξεκίνημα του προεκλογικού αγώνα βρίσκεται σε πολύ πιο δύσκολη θέση από αυτήν που ήταν κάποιους μήνες πιο πριν.

Εκτός του ότι έχει χάσει μεγάλο μέρος τις αξιοπιστίας του και το γεγονός ότι έχει αποκτήσει εκ των πραγμάτων  μνημονιακό πολιτικό προφίλ , βρίσκεται για πρώτη φορά αντιμέτωπος και με μια αντιπολίτευση από τα αριστερά του. Θα συμπιεστεί και από τις δύο πλευρές, γεγονός άγνωστο ως τώρα για τα στελέχη του.

Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε καλύτερη θέση μπροστά στην αφετηρία;   

Παρά τα λάθη και τις παραλήψεις της πρόσφατης διακυβέρνησης, είναι προφανές ότι οι βασικοί άξονες της πολιτικής της δικαιώθηκαν εκ των πραγμάτων. Η πρόσφατη εμπειρία αποδεικνύει ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ, φαντάζει παράδεισος μπροστά στην αντίστοιχη ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.

Αλλά και η στάση της μετά τις εκλογές και ειδικά την τελευταία περίοδο, της προσδίδει αξιοπιστία και σοβαρότητα , πράγμα ασύνηθες για  Ελληνική αντιπολίτευση.

Ταυτόχρονα η ΝΔ έχει αλλάξει ηγεσία.

Το γεγονός αυτό,  από μόνο του έχει αποσυμπιέσει μεγάλο μέρος του ακροατηρίου της. Ταυτόχρονα έχει λειτουργήσει συσπειρωτικά σε  πλήθος  στελεχών που είχαν αποχωρήσει  τα τελευταία χρόνια απ την παράταξη  κυρίως λόγο της λαθεμένης  εσωκομματικής διαχείρισης αλλά και  των αρνητικών αντανακλαστικών που ενεργοποιούσε η  ηγεσία της για ιστορικούς λόγους.

 Η μνημονιακή μετατόπιση των ΑΝΕΛ, είναι επίσης βέβαιον ότι απελευθερώνει δυνάμεις που οριοθετούνται φιλικά προς τη ΝΔ η υπήρξαν ψηφοφόροι της στο παρελθόν.   

Συμπέρασμα : Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει ψηφοφόρους από παντού, ενώ οι δεξαμενές που δυνητικά θα μπορούσαν να τον τροφοδοτήσουν έχουν σχεδόν εξαντληθεί.

Η ΝΔ έχει  σταθεροποιήσει το εκλογικό της ακροατήριο και δυνητικά  μπορεί να ελπίζει σε επαναπατρισμό τμημάτων που την είχαν εγκαταλείψει  στο πρόσφατο παρελθόν.

Μ αυτά τα δεδομένα βρισκόμαστε στην αφετηρία του προεκλογικού αγώνα. Και αυτά τα δεδομένα μπορεί να οδηγήσουν στην πρωτιά είτε του ΣΥΡΙΖΑ , είτε της ΝΔ. Μπορεί να συμβούν και τα δύο. Η προεκλογική περίοδος θα είναι ο κρίσιμο διάστημα και για τα δύο κόμματα.

Αυτό που σε κάθε περίπτωση πρέπει να θεωρείται  βέβαιο, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, είναι ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις φαίνεται να είναι παρελθόν για τη χώρα.  

   

Δεν είναι όλα μνημόνιο "σύντροφοι"…

Αν οι Άλπεις ήταν μέρος κάποιας Ελληνικής οροσειράς,  μάλλον δεν θα υπήρχαν  γραφικά χωριά και  chalets μέσα στα δάση   και  χιονοδρομικά κέντρα.  Η δασική υπηρεσία, θα είχε απορρίψει κάθε αίτημα αξιοποίησης  αφού ένας θάμνος είναι  αρκετός για να απαγορευτεί οποιαδήποτε  χρήση στην περιοχή.

Αν το Ντουμπάι ήταν  Ελληνικό, δεν θα είχε κατασκευαστεί κανένα νησί όπως το palm island ,μέσα στη θάλασσα και είναι  βέβαιο ότι θα είχε παραμείνει παραδοσιακό  ψαροχώρι  δίπλα σε μια αφιλόξενη έρημο.  Είναι δεδομένο ότι οι διατάξεις περί αιγιαλού  θα ματαίωναν οποιοδήποτε επενδυτικό σχέδιο.

Αν η Χαβάη ήταν ελληνική πολιτεία,  δεν θα μπορούσαν να τοποθετούν  σκαριά πλοίων στους βυθούς έτσι που φαίνονται σαν αρχαία ναυάγια  για να τα επισκέπτονται χιλιάδες λάτρεις του υποθαλάσσιου κόσμου. Η αρχαιολογική υπηρεσία  θα είχε σταματήσει κάθε συζήτηση απ αυτού.

Τα παραδείγματα αυτά μπορεί να φαντάζουν   υπερβολικά, παρ όλα αυτά είναι ενδεικτικά,  διότι είναι σε θέση να περιγράψουν τον τρόπο με τον οποίο ο κάθε λαός χειρίζεται τις τύχες του αλλά ταυτόχρονα και το ελληνικό  αναπτυξιακό αδιέξοδο.

Σε οποιοδήποτε βιβλίο για την οικονομική ανάπτυξη και αν ανατρέξει κάποιος, το πρώτο πράγμα που θα διαβάσει , είναι ότι η κάθε χώρα οφείλει  να αξιοποιεί τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα.

Να καταγράφει δηλαδή τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους και να εκπονεί  σχέδια που θα τους αξιοποιούν με τον πιο πρόσφορο τρόπο. Αυτή είναι άλλωστε και ο κλασικότερη μέθοδος να παραχθεί νέος  πλούτος για μία χώρα και να διευρυνθεί η πίτα της οικονομίας.

Το ερώτημα είναι, είμαστε διατεθειμένοι να θέσουμε τα  ζητήματα αυτά στην ουσία τους και να  επαναπροσδιορίσουμε την  ελληνική οικονομία με ουσιαστικούς όρους μεγέθυνσης;

Η ματαίωση εκατοντάδων επενδυτικών σχεδίων , με τη μορφή άμεσων ξένων επενδύσεων –δηλαδή καθαρή εισροή νέου χρήματος από το εξωτερικό, είναι δηλωτική της  αντίληψης που κυριαρχεί στη χώρα.

Το ένα μετά το άλλο τα επενδυτικά σχέδια σκοντάφτουν στα θεσμικά αδιέξοδα, στην έλλειψη νομοθετικού πλαισίου, την ανυπαρξία αμιγώς ελληνικών σχεδίων ανάπτυξης,  τη γραφειοκρατία, τη σκανδαλολογία , τα άπειρα  μικροσυμφέροντα και κυρίως σε μια  νοοτροπία που τα θέλει όλα χωρίς να προσφέρει τίποτα.

Το παράδειγμα του Βοτανικού, είναι εύγλωττο. Μια επένδυση εκατοντάδων εκατομμυρίων που θα αξιοποιούσε  μια  υποβαθμισμένη περιοχή της πρωτεύουσας, «σκόνταψε» στις ιδιόμορφες ευαισθησίες για τους κορμοράνους, για να καταλήξει χρόνια μετά  σε κέντρο φιλοξενίας μεταναστών , γεγονός που σηματοδοτεί ακόμα περισσότερο την υποβάθμιση της περιοχής.

Η ανάπτυξη του Αττικού παραλιακού μετώπου, είναι άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα. Οι μαρίνες για σκάφη αναψυχής επίσης . Η αξιοποίηση των ορεινών όγκων ομοίως.

Η χώρα, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, χρειάζεται ένα ισχυρό θεσμικό σοκ. Δεν χρειάζεται  εισαγόμενους και ευφάνταστους οικονομολόγους που απλά αποτυπώνουν σε λογιστικές καταστάσεις φόρους και ισοδύναμα, χωρίς ίχνος αγωνίας για τη χώρα και το μέλλον της.

Έχει ανάγκη από παρεμβάσεις που θα κινούνται  πέρα και έξω τα μνημόνια. Που δεν χρειάζονται καμία έγκριση από τους δανειστές. Έχει ανάγκη  να επανασχεδιάσει ένα Ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης. Και αυτό ασφαλώς προϋποθέτει, συζήτηση και  αποδοχή για τα αυτονόητα εκ μέρους όλων. Το ζήτημα είναι, ότι αυτός ο διάλογος απουσιάζει παντελώς από τη δημόσια συζήτηση.

Όχι λοιπόν, δεν είναι όλα μνημόνια «σύντροφοι»…

(Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ΕΠΕΝΔΥΣΗ 14 Αυγούστου 2015)

Το “νέο” ,το “παλιό” και η πολιτική πραγματικότητα.

          
                                                                                                                      

Είναι πράγματι εντυπωσιακό  το γεγονός, ότι το σύνολο σχεδόν των αναλυτών και των αρθρογράφων έχουν αφιερώσει σειρά κειμένων προκειμένου να τονίσουν την ανάγκη της ύπαρξης  του “νέου” ως λύση στα πολλαπλά  αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Επί της αρχής,  προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει αντίρρηση αφού αυτή είναι και η πορεία της ίδιας της ζωής. Η ανανέωση εξ άλλου είναι μια αδήριτη πραγματικότητα.

Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι , ποιο ακριβώς είναι  το νέο στην περίπτωση της Ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας ; Πως ορίζεται και ποιες είναι οι παράμετροι που το περιγράφουν; 

Παρά τα ελάχιστα διαστήματα φωτεινών εξαιρέσεων, το κυρίαρχο στοιχείο στην πολιτική ζωή του τόπου τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξε χωρίς αμφιβολία ο λαϊκισμός και η δημαγωγία.

Μια ολόκληρη βιομηχανία δημοσκόπων και ερευνητών είχε στηθεί προκειμένου να αποκωδικοποιεί κάθε φορά, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εκλογικού σώματος , να τα επεξεργάζεται με τη μορφή  πολιτικών  προτάσεων  και να τα δημοσιοποιεί ως προγραμματικό λόγο.

Οι κομματικοί μηχανισμοί και οι μετωπικές τους οργανώσεις –συνδικαλιστικοί φορείς κλπ, συμμετείχαν στη διαδικασία αυτή, αφού η καταγραφή  και η προγραμματική διατύπωση των αιτημάτων τους από τους πολιτικούς σχηματισμούς αποτύπωνε και τα δικά τους συντεχνιακά αιτήματα .  

Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης , οι αρθρογράφοι και οι δημοσιολογούντες, συμμετείχαν επίσης στη διαδικασία αυτή, αφού οι ίδιοι οι πολίτες ως αναγνώστες, ακροατές η τηλεθεατές επιβράβευαν με ψηλές κυκλοφορίες και ακροαματικότητες τα μέσα που υπερασπιζόταν η πρόβαλαν όσα οι ίδιοι ήθελαν να ακούσουν.

Με το τρόπο αυτό η έννοια  του “πολιτικού κόστους” η του “ πολιτικού οφέλους” σχετιζόταν περισσότερο με τον πολιτικό  μικρόκοσμο και την εκλογική  επιτυχία  παρά με τη μεγάλη εικόνα της ίδιας της χώρας.

Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία είχε εκπαιδευτεί μ αυτή τη λογική. Ο δημόσιος  λόγος ήταν αποδεκτός στο βαθμό που ήταν στρογγυλεμένος. Οι αλήθειες , δεν υπήρξαν ποτέ δημοφιλείς και κυρίως οι πράξεις δεν γινόταν αποδεκτές αν δεν  εμπεριείχαν κάποιας μορφής άμεσης και ορατής  παροχής.

Η εμπειρία του γράφοντος κατά τη διάρκεια των διαδικασιών της παραχώρησης του ΟΛΠ υπήρξε συγκλονιστική, όπως επίσης συγκλονιστική υπήρξε και η εμπειρία από την ματαίωση της παραχώρησης του ΟΛΘ.

Το ίδιο συγκλονιστική υπήρξε και η εμπειρία από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου αν δεν παρείχετο επιπλέον μπόνους  όπως είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση Σημίτη στο εμπλεκόμενο προσωπικό, απειλείτο η ίδια διεξαγωγή τους.

Το ερώτημα λοιπόν, για το νέο και το παλιό επανέρχεται , με τη διαφορά ότι αυτή φορά, σχετίζεται με την υπόσταση της ίδιας της χώρας.

Ορθώς εξελήφθη ως νέο το “λεφτά υπάρχουν”, τα “ Ζάπια “ και το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης” ;

Η απάντηση είναι προφανής.

Στη σημερινή πραγματικότητα, το “νέο” δεν μπορεί να είναι άλλο από την αλήθεια και το “παλιό” δεν μπορεί παρά να είναι ταυτόσημο με το λαϊκισμό.

Η ειδοποιός διαφορά, δεν σχετίζεται ούτε με το χρόνο, την ηλικία η την εμφάνιση ως από μηχανής θεού ενός πρωτόφαντου πολιτικού προσωπικού.

Πολύ περισσότερο απ αυτό σχετίζεται με το ρεαλισμό και την αποτύπωση της πραγματικότητας από το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του.

Αν η χώρα θέλει πραγματικά να βγει απ αυτήν τη κρίση, πρέπει να αφήσει πίσω της τη δημαγωγία και το λαϊκισμό. Πρέπει να διαγράψει το φαρισαϊσμό ως τρόπο αντίληψης των πραγμάτων. Πρέπει να δει την αλήθεια κατάματα και να την πει φωναχτά.  

Καιροί ου μενετοί….