ΑΙΜΑ ΣΤΗΝ ΑΡΕΝΑ ....

Το «σκάνδαλο» της Novartis , είναι το μεγαλύτερο όλων των ετών, είπε η Κυβέρνηση. Η συγκεκριμένη «υπόθεση» , είναι η μεγαλύτερη πολιτική σκευωρία που κατασκευάστηκε, αντέτεινε η αντιπολίτευση.

Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι αν τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας είναι όλα και όλα αυτά, προφανώς η αντιπολίτευση θα έχει δίκιο.

Όπως είναι επίσης φανερό, ότι αν η αντιπολίτευση δεν είναι απολύτως βέβαιη ότι τα στελέχη που μπήκαν στο κάδρο, δεν σχετίζονται με οτιδήποτε μεμπτό, η κυβέρνηση θα έχει δίκιο.

Στο ενδιάμεσο διάστημα, τα τηλεοπτικά παράθυρα θα γεμίσουν με ειδικούς αναλυτές και Sherlock holms, «δημοσιογράφοι» θα προσπαθήσουν να φτιάξουν καριέρα από τη λεγόμενη αποκαλυπτική δημοσιογραφία και κάποιοι -ανύπαρκτοι ως τώρα- Βουλευτές , θα βρουν ρόλο μέσα από τις επιτροπές ελέγχου της Βουλής.

Το τι θα συμβεί ακριβώς στην πραγματικότητα, όταν κάποια στιγμή ξεκαθαρίσει η υπόθεση, είναι μάλλον αδιάφορο αφού η συζήτηση θα έχει ήδη παράξει τα αποτελέσματα της.

Το πολιτικό όφελος θα έχει εισπραχθεί , το κόστος θα έχει καταλογισθεί και σε κάθε περίπτωση η «ρετσινιά» για τους εμπλεκόμενους θα έχει μένει, είτε ως βεβαιότητα είτε ως υποψία.

Οι πολίτες , άλλωστε, εύκολα αποδέχονται οποιαδήποτε κατηγορία ακουστεί και είναι πρόθυμοι να την μεταφέρουν ως είδηση ή πληροφορία στο περιβάλλον τους.

Συζητήσεις τέτοιας μορφής , αποτελούσαν πάντα, ελκυστικά θέματα στα «συλλογικά καφενεία» και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στους πολιτικούς, από την άλλη, προσφέρεται μια εύκολη πλατφόρμα ξεκαθαρίσματος εσωκομματικών ανταγωνισμών, αναδιάρθρωσης των κομματικών ισορροπιών, αλλαγή της πολιτικής επετηρίδας και επαναπροσδιορισμός του δημόσιου διαλόγου.

Την ίδια ώρα , οι δημοσκόποι βρίσκουν ξανά αντικείμενο και οι επικοινωνιολόγοι πεδίο δόξης λαμπρό!

Κάπως έτσι λειτουργεί η σκανδαλολογία, σε πολιτικό επίπεδο, για δεκαετίες στη χώρα. Είναι, όπως είναι φανερό, μέρος της πολιτικής μας κουλτούρας.

Υπήρξε έκπαλαι, σταθερή παράμετρος και σε ορισμένες περιπτώσεις κεντρικό θέμα, όλων των προεκλογικών περιόδων. Μια προσεκτική παρατήρηση, άλλωστε, από τη μεταπολίτευση ως σήμερα, οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι δύσκολα θα βρεθούν εκλογές χωρίς σκανδαλολογία.

Η υπόθεση της Novartis, λοιπόν, δεν είναι τίποτα διαφορετικό απ’ όσα ως σήμερα η πολιτική ζωή της χώρας έχει να επιδείξει, παρά το γεγονός ότι αναμφισβήτητα είναι σκάνδαλο παγκόσμιου διαμετρήματος.

Τα έχει όλα.

Μυστικές πληροφορίες, διαρροές, φορολογικούς παραδείσους και ασφαλώς πολιτικούς. Ένα σκάνδαλο εξάλλου, για να είναι αξιοπρεπές στη περίπτωση της Ελλάδας, πρέπει απαραίτητα να έχει εκτός των άλλων και πρωτοκλασάτα πολιτικά στελέχη.

Θα αποκαλυφθεί η αλήθεια; Υπάρχει εμπλοκή πολιτικών στην υπόθεση; Θα βρεθεί «μαύρο» χρήμα; Όλα αυτά μένει να αποδειχθούν.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι η σκανδαλολογία έχει ήδη αρχίσει να παράγει τα αποτελέσματα της στην κοινωνία και να λειτουργεί για άλλη μια φορά ως σύγχρονο όπιο των πολιτών.

Δημοσιεύθηκε στην masogios.gr (27/2/2018)

Γιατί δεν υπήρχαν μετανάστες στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Υπάρχει λύση στο Ασφαλιστικό;

Venceremos και τα μυαλά στα κάγκελα !!!!

Για την Αριστερά ,τελικά, ο νόμος και η ηθική είναι όπως το λάστιχο. Απλώνει όσο θέλουν !

Έχει καμία σημασία αν είσαι παράνομος η αν έχεις ασυμβίβαστο;

Αν είσαι αριστερός, είσαι εξ ορισμού «καλός» και ότι και αν κάνεις, είναι πάντα «για το καλό του λαού και του τόπου». Aν είσαι δεξιός τη πάτησες!!!!

Ο μακαρίτης ο Βασίλης Μαγγίνας , είχε ένα επιστάτη αδήλωτο και αν και είχε εξηγήσει τους λόγους που δε γινόταν να δηλωθεί, τον καθάρισαν στο τσακ μπαμ και πέθανε μ αυτό το παράπονο...

Προσωπικά κυνηγήθηκα όσο κανένας άλλος πολιτικός, όχι διότι ήμουν παράνομος (αποδείχτηκε άλλωστε παντοιοτρόπως αυτό) αλλά διότι θεωρήθηκε ότι η νομιμότητα δεν ήταν και ηθικά αποδεκτή… Φανταστείτε δηλαδή να ήμουν παράνομος τι θα γινόταν!
Μάλλον θα είχα κρεμαστεί ανάποδα και σε δημόσια θέα!

Να μην αναφερθώ σε περιπτώσεις άλλων συναδέλφων που δεν ήταν ούτε μια ούτε δύο.
Εδώ σήμερα όμως, μιλάμε να κάνεις δουλειές με το δημόσιο και να είσαι Υπουργός…

Να είσαι υπουργός και να έχεις συμβάσεις παροχής υπηρεσιών για εργαζόμενους που ρυθμίζεις το αποτέλεσμα και την έκβαση της υπόθεσης τους.
Να νοικιάζεις το σπίτι σου κάποιες χιλιάδες ευρώ και να είναι αδήλωτο.
Να είσαι θεσμικός παράγων της βουλής ,να κατηγορείσαι για φοροδιαφυγή και να μη λες δε το έκανα, να λες παραγράφηκε !
Να…..να … να …ουκ έτσι τέλος!

Δηλαδή και παράνομα και ασυμβίβαστα και αντικειμενικά ανήθικα !
Αλλά είπαμε.. είσαι αριστερός;

Τι μας νοιάζουν τα υπόλοιπα; Λεπτομέρειες…
Είσαι εξ ορισμού το «νέο» και το «καλό» και στην τελική Venceremos και τα μυαλά στα κάγκελα !!!!

Στο δρόμο για την κάλπη...

    

Δεν υπάρχουν Αριστερές η Δεξιές λύσεις στο Ελληνικό πρόβλημα.   Υπάρχει όμως οδικός χάρτης ανάπτυξης- πέρα απ τα μνημόνια, που προκύπτει μόνο από φιλελεύθερες ιδέες και λύσεις.

Υπάρχει όντως η διάκριση «παλιό και νέο» στη πολιτική, αλλά σχετίζεται  περισσότερο με αντιλήψεις και ιδέες παρά με την ηλικία. Η Αριστερά, στο βαθμό που παραμένει στις ιδεοληψίες του προηγούμενου αιώνα είναι , ξεκάθαρα ,το παλιό .

Κανένας πολιτικός δεν προέκυψε  στη χώρα  από παρθενογένεση. Όλοι κάπου ήταν ενταγμένοι  και το πιο ανίκανο πολιτικό προσωπικό προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80. Αυτούς δηλαδή που αποτελούν τον κυρίως κορμό του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.

Άλλο λαϊκός  και άλλο λαϊκιστής. Ο Μεϊμαράκης είναι μεν λαϊκός, αλλά δεν είναι λαϊκιστής. Ο Τσίπρας αντίθετα, εκπροσώπησε το σύγχρονο λαϊκισμό στην ακραία του μορφή και το πληρώσαμε ακριβά.

Πρέπει να υπάρχει κοινωνικό κράτος. Για να υπάρχει όμως πρέπει το κράτος να είναι παραγωγικό. Πρέπει να έχει για να δίνει.

Υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα στην πολιτική μας ζωή με κύρια έκφραση του την έλλειψη μιας ουδέτερης δημόσιας διοίκησης, μιας πολιτικά ανεξάρτητης δικαιοσύνης και την έλλειψη συνεννόησης για τα αυτονόητα.

 Υπάρχει πρόβλημα διαπλοκής- όπως υπάρχει παντού στο κόσμο, μόνο που η λύση του είναι η θεσμική θωράκιση της πολιτείας και όχι η αντικατάσταση των μεν απ τους δε.

Υπάρχει πρόβλημα «εθνικής κουλτούρας» που η λύση του προϋποθέτει βαθιές τομές στην εκπαίδευση. Άλλο πατριώτης, άλλο εθνικιστής και άλλο σοβινιστής.  

Η χώρα πρέπει να αποκτήσει ξανά πρωτογενή παραγωγή όπως πρέπει να ξεπεράσει το μύθο του Α. Παπανδρέου για τα «γκαρσόνια της Ευρώπης».

 Χρειάζεται επειγόντως αναθεώρηση του Συντάγματος που θα φέρει ένα νέο θεσμικό σοκ ξεπερνώντας σύνδρομα του παρελθόντος  και στρεβλώσεις που έχουν οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδα.

Μαντινάδα εξαιρετικά αφιερωμένη στον Αλέξη απο μένα !

Οντά σου δίνουν  τσι ρακές, καλιά να τσι προσέχεις,

γιατί πειράζουνε το νου άμα δε τσι αντέχεις.

Στο σκουντουλοβαρίσκω σου, λένε  αντιστέκομαι σου

μα δε μπατίδει  σαικά,   με  τσι αθιβολές σου.

Ιντα ζητάς να κυβερνάς αφού δε το κατέχεις ;

ξάνοιξε  ίντα  γίνηκε  με τσι ματσακωνιές σου.

Τάξε από πα , τάξε από κειά , ταξε και παραπέρα,

μωρέ , μπας είναι πλια καλιά να πας στη Περιστέρα;

Το μέλλον της χώρας,θα κριθεί απ την αντιπολίτευση!

Παράδοξο είναι αυτό θα μου πείτε.  Σωστά!

Έτσι είναι όμως. Όσο και αν φαίνεται παράξενο, το ποιος θα είναι στην αντιπολίτευση , θα είναι ίσως κρισιμότερο μέγεθος από το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση .

Κακά τα ψέματα.

Το πολιτικό πλαίσιο που θα κινηθεί η χώρα το επόμενο διάστημα είναι συγκεκριμένο. Περιγράφεται από το τελευταίο μνημόνιο και μένει  να εξειδικευθεί με τους εφαρμοστικούς νόμους.

Υπάρχουν φυσικά κάποια μικρά περιθώρια ,εντός του συγκεκριμένου πλαισίου, αλλά… μικρά.

Είτε με τη Νέα Δημοκρατία είτε με το ΣΥΡΙΖΑ η πολιτική αυτή δεν αλλάζει.

Προφανώς σε κανένα δεν αρέσει  και κανένας δεν συμφωνεί με το μνημόνιο. Δεν γίνεται όμως διαφορετικά.

Τι κρίσιμο ερώτημα τώρα για τους πολίτες είναι :

« Αφού, ούτως η άλλως , θα περάσουμε όλοι δύσκολα το επόμενο διάστημα –όπως ήδη περνάμε τα τελευταία πέντε χρόνια, μπορούμε τουλάχιστον να βγούμε κάποια στιγμή  από αυτό το αδιέξοδο; » 

Την απάντηση στο ερώτημα αυτό θα κρατάει στα χέρια της η αντιπολίτευση.

Από την ώρα που- όπως τουλάχιστον φαίνεται , δεν μπορεί να προκύψει κυβέρνηση  μεγάλου συνασπισμού – ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δηλαδή, έχει σημασία πως θα τοποθετηθεί το δεύτερο κόμμα απέναντι στο νέο κυβερνητικό συνασπισμό. 

Αν συνεχιστεί η γνωστή φάμπρικα   με ένα «νεοαντιμνημονιακό» πολιτικό λόγο και αντίστοιχες πρακτικές  δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα να σωθεί  χώρα.

Αν συμπεριφερθεί υπεύθυνα και  εποικοδομητικά –παρά τις δυσκολίες, θα υπάρξει φως στο τούνελ.

Η ΝΔ  απέδειξε το προηγούμενο διάστημα, ότι μπορεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και λειτουργήσει υπεύθυνα και προς το συμφέρον της χώρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να συμπεριφερθεί με παρόμοιο τρόπο;

«Μα είναι τρόπος αυτός που μιλάει ο Μεϊμαράκης ;»

Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς τις απόψεις των διαφόρων πολιτικών αναλυτών, είναι να τρελαίνεται…

Στο βαθμό που κάποιος πολιτικός μιλάει με πολιτικό καθωσπρεπισμό, τότε ο πολιτικός του λόγος χαρακτηρίζεται « ξύλινος » και φτιαχτός.

Αν μιλάει με ύφος περισπούδαστο, είναι αλαζονικός και απόμακρος .

Όταν πάλι μιλάει στην καθομιλούμενη, τότε ο λόγος του είναι «μάγκικος» και «λαϊκός» !

Δεν μπορείς δηλαδή να τους βρεις πουθενά.

Και είναι λογικό γιατί η πολιτική ανάλυση στη χώρα μας , είναι όπως και η δημοσιογραφία. Έχουν πεισθεί,  για κάποιο λόγο, ότι η σωστή πολιτική ανάλυση είναι η  αρνητική.  Όπως και είδηση, είναι μόνο η κακή είδηση.

Λοιπόν , η αλήθεια είναι ότι ο Βαγγέλης τους έχει τρελάνει !

Μιλάει απλά, καθημερινά, κατανοητά.

Μιλάει – περίπου, όπως μιλάμε όλοι στις συζητήσεις μας.

Εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο που εκφράζεται ο μέσος Έλληνας και αυτό τον φέρνει πιο κοντά στο «μέσο ακροατήριο».   

Ένα ακροατήριο , δηλαδή , που ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ακούσει τον οποιοδήποτε άλλο  μετά τη περίοδο της συγκυβέρνησης ΝΔ- ΠΑΣΟΚ.

Που δεν αναζητά πλέον το μοντέλο του "ηγέτη-πατερούλη ", αλλά εκείνον που μπορεί να  μιλήσει κατ ευθείαν στους ίδιους. 
Που  έχει κουραστεί από τους πολιτικούς τύπου "δήθεν τάχα μου" και τους σωτήρες κάθε μορφής.
Είναι όπως αυτό που είχε πει κάποτε η Πατουλίδου "για την Ελλάδα ρε γαμώτο", που είχε ξαφνιάσει αλλά  τη χειροκροτήσαμε όλοι. 

Σήμερα, λοιπόν, αυτό που η πολιτικοί αναλυτές  καταγράφουν – γιατί έτσι έχουν μάθει, ως μειονέκτημα, είναι τελικά πλεονέκτημα. 

Ο Βαγγέλης είναι ο άνθρωπος που οι πολίτες τον καταλαβαίνουν και αισθάνονται ότι μπορεί να τους καταλάβει.

Βέβαια, όλο αυτό, θα γίνει πιο κατανοητό  στις 20 Σεπτεμβρίου!

ΠΑΜΕ ΡΗΓΙΛΛΗΣ ;

Όταν έφυγε η ΝΔ από τη Ρηγίλλης, η αλήθεια είναι ότι αισθάνθηκα πολύ μεγάλη λύπη . Ένιωσα ότι ξεριζωνόταν το μεγαλύτερο κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της Κεντροδεξιάς. 

Το κτίριο αυτό, χωρίς άλλη εξήγηση , είναι από μόνο του εμβληματικό. Καραμανλής, Ράλλης, Αβέρωφ, Μητσοτάκης, Εβερτ, Καραμανλής...Τι να λέμε τώρα...

Η απόφαση του Βαγγέλη να ξεκινήσει τον αγώνα στην Αθήνα από εκεί μιλάει από μόνη της. Μετά από χρόνια ξαναείπαμε : "πάμε Ρηγίλλης".... Αυτό φτάνει !!!

Με όρους «χαβαλέ» ….

Όσοι από μας μεγαλώσαμε στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων τις εποχές της μεγάλης πολιτικοποίησης το ξέρουμε καλά.

Έτσι ήταν πάντα η Αριστερά.

Η κάθε μορφής Αριστερά.

Συζητήσεις επί συζητήσεων, κριτική αφ’ ψηλού , προβληματισμοί επί προβληματισμών , θεωρίες και κάθε μορφής αναλύσεις.

Η πραγματική ζωή, δεν ήταν ποτέ στην ατζέντα της.

Και όπου υπήρχαν δείγματα γραφής (ΕΣΣΔ , Κίνα , Αλβανία κλπ) αρνητικά στο σύνολο τους, υπήρχε πάντα η δικαιολογία «δεν είναι αυτό Αριστερά».

Και όμως, ήταν της μόδας   να είσαι αριστερός. 

Είχα πει παλαιότερα και είχε γίνει χαμός, ότι «αν στη δεκαετία του 80 δεν δήλωνες αριστερός, ούτε γκόμενα δεν έβρισκες». Έτσι ήταν όμως!   

Υπήρχε μια ολόκληρη βιομηχανία σκέψης που παρήγαγε τρόπο ζωής. Που δημιουργούσε συμπάθια σε ότι δήλωνε «αριστερό» , που αναδιάτασσε σχεδόν όλους τους πολιτικούς όρους- έτσι που να τους βολεύει. Πού δημιουργούσε ένα μύθο για ένα δίκαιο, ειρηνικό και υπέροχο αύριο.

Την ίδια ώρα,  ο  «κόσμος» αυτός βολευόταν στο συνδικαλισμό, τα πανεπιστήμια, το τύπο, τη τέχνη, τη κουλτούρα…

 Έβρισκε τις άκρες του παντού. Τη «σκαπούλαρε»  γενικώς και  πάντα !

Είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν για τους εαυτούς τους  το απόλυτο άλλοθι !

Δηλώνεις αριστερός ; Είσαι επιθυμητός!

Εξ ορισμού ηθικός, ευαίσθητος  και δίκαιος.

Πολιτικά,  πάντα το αντικείμενο της διεύρυνσης οποιουδήποτε πολιτικού φορέα.

Επιστημονικά, κατατασσόσουν στο χώρο της  διανόησης.

Καλλιτεχνικά, πάντα «in» .

Με λίγα λόγια, όλα εύκολα δηλαδή…  

Σ αυτό το περιβάλλον ανδρώθηκαν τα  περισσότεροι απ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Και θα ήταν όλα τέλεια αν δεν συναντούσαν στην πορεία του χρόνου την πραγματικότητα.

Και σήμερα, τι;

Το απόλυτο τίποτα!

Όσοι από μας ζήσαμε από κοντά και συνυπήρξαμε σε μαζικούς χώρους με αυτούς που σήμερα αποτελούν το πολιτικό προσωπικό (sic) που  είναι στα πράγματα, γνωρίζουμε πολύ καλά.

Πολιτικά , στο βαθμό που δεν τους θεωρείς κολλημένους η εμπαθείς, τους λες και       « γλυκούληδες ».

Πρακτικά , ανίκανους .
Και ειδικά σήμερα για τη χώρα, επικίνδυνους !