1. Οι ελληνικές τράπεζες ήταν γνωστό ότι παρέμεναν ανοικτές μόνο και μόνο επειδή τις στήριζε ο ELA και αυτό γιατί ήμασταν σε πρόγραμμα.
  2. Το πρόγραμμα, μετά την τελευταία πράταση που δόθηκε στην κυβέρνηση τον Φεβρουάριο, έληγε στις 30/6.
  3. Ο Τσίπρας προκύρηξε δημοψήφισμα στις 27/6, παγώνοντας στην πράξη οποιαδήποτε ουσιαστική διαπραγμάτευση: ο οποιοσδήποτε σοβαρός συνομιλητής μας θα περιμένει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για να δεσμευθεί ή όχι σε κάτι.
Το αποτέλεσμα ήταν, με την λήξη του προγράμματος, στις 30/6 οι ελληνικές τράπεζες να μείνουν ξεκρέμαστες και να αναγκαστούν να μπουν capital controls.
Αν ήθελε, ο Τσίπρας θα μπορούσε να είχε προκυρήξει το δημοψήφισμα μία εβδομάδα ή δύο βδομάδες ή δύο μήνες πριν. Είχε πέντε μήνες στην διάθεσή του!
Αντί για αυτό, προτίμησε (σχεδίασε;) να διεξάγει το δημοψήφισμα με τις τράπεζες κλειστές, αδιαφορώντας για το κόστος του τακτικισμού, ελπίζοντας δύο πράγματα:
  1. Ότι για μία ακόμη φορά, οι Ευρωπαίοι θα έδιναν “άλλη μία” παράταση, και θα μπορούσε να βγει και να πει “ορίστε, υποχώρησαν ήδη”.
  2. Αν οι Ευρωπαίοι δεν έδιναν παράταση, θα χρησιμοποιούσε την αγανάκτηση και τον πόνο που προκάλεσαν οι κλειστές τράπεζες για να πολώσει τους ψηφοφόρους “ενάντια στους κακούς Ευρωπαίους που μας έκλεισαν τις τράπεζες”.