Το σύνδρομο της ‘ουράς του σκύλου’

του Γιώργου Βουλγαράκη       

Το οικονομικό πρόβλημα της χώρας  είναι απελπιστικά σαφές .

Η Ελλάδα  βρίσκεται , σ ένα φαύλο κύκλο ελλειμμάτων – χρέους, που την οδηγεί από αδιέξοδο σε αδιέξοδο, χωρίς ορατή προοπτική εξόδου.

Τα δημόσια ελλείμματα, η ανορθολογική διαχείριση του χρέους και των δαπανών,  η έλλειψη εξαγωγών, η αποσάρθρωση του πρωτογενούς τομέα , η ανύπαρκτη ανταγωνιστικότητα και η κατάρρευση της αγοράς εργασίας, σωρευτικά δημιούργησαν και αναπαράγουν την κρίση.

Η χώρα, για σειρά ετών,  δαπανούσε  περισσότερα απ όσα παρήγαγε , ενώ ένα πλήθος  πολιτικών στρεβλώσεων  διεύρυνε στη πορεία του χρόνου, την ήδη προβληματική βάση της οικονομίας.

Όσο όμως το πρόβλημα είναι γνωστό, άλλο τόσο και οι λύσεις του είναι συγκεκριμένες.  

Ανεξάρτητα από τις ενστάσεις που αφορούν  τον τρόπο υπαγωγής της χώρας στους μηχανισμούς στήριξης και το περιεχόμενο των δεσμεύσεων που ανάλαβε – που είναι σε μεγάλο βαθμό σωστές,  η ουσία δεν αλλάζει.   

Η Ελλάδα   πρέπει να αναοριοθετήσει το θεσμικό της πλαίσιο και να εξορθολογήσει την αρχιτεκτονική  της  οικονομία της. Πρέπει να μειώσει τις δαπάνες , να αυξήσει τα έσοδα, να βελτιώσει την παραγωγικότητα της και  να δομήσει ένα σύγχρονο οικονομικό περιβάλλον ,αντίστοιχο μ αυτό των  χωρών του δυτικού κόσμου.

Οι αλλαγές αυτές είναι και επώδυνες και επίπονες.

Είναι μέτρα σκληρά που συνεπάγονται  θυσίες , κοινωνικές ρήξεις και κόστος. 

Ο πολιτικός κόσμος της χώρας,  στο σύνολο του, ενώ γνώριζε ότι η απαγκίστρωση της χώρας απ αυτή συγκυρία περνά αναγκαστικά απ αυτή τη στενωπό , συμπεριφέρθηκε – με εναλλασσόμενους  ρόλους, εξαιρετικά ανεύθυνα.

Απ το «λεφτά υπάρχουν», στα «Ζάππεια» και από εκεί, στις «δεσμεύσεις της Θεσσαλονίκης» .

Τα χρόνια της κρίσης, το πολιτικό προσωπικό συμπεριφέρθηκει όπως ο σκύλος που κυνηγά  την ουρά του.

Η εκάστοτε αντιπολίτευση υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, ώσπου να σαγηνεύσει  το εκλογικό σώμα και μόλις αναλάβει την εξουσία, αναγκαστικά προσαρμόζεται στη σκληρή πραγματικότητα.  

Με την ίδια η διαφορετική ορολογία, η πολιτική παραμένει περίπου ίδια.

Η τακτική αυτή, εντείνει  το πρόβλημα και δημιουργεί νέα αδιέξοδα. 

Η χώρα χάνει πολύτιμο χρόνο και πηγαίνει  «ένα βήμα μπροστά, δυο πίσω».

Αυτός ο πολιτικός φαύλος κύκλος, πρέπει επί τέλους να σπάσει.

Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου οφείλουν να συνεννοηθούν για τα αυτονόητα. Να θέσουν στο πολιτικό απυρόβλητο τα σοβαρά και τα  κρίσιμα . Έχουν υποχρέωση να συναντηθούν  και να συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα που απαιτεί συνεννοήσεις και συναινέσεις. Πρέπει να κάνουν βήματα σύγκλισης, όλοι με όλους.

Αν δεν μπορούν να το κάνουν πολιτικά, ας το κάνουν θεσμικά, ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Προφανώς, δεν είναι  όλοι ίδιοι, πρέπει όμως να είναι όλοι μαζί μπροστά στο πρόβλημα.  Αν η χώρα άλλωστε καταστραφεί, θα έχουν καταστραφεί όλοι και η ευθύνη θα είναι καθολική.

Η νέα κυβέρνηση,  φαίνεται να  έχει σήμερα τουλάχιστον, τη μοναδική ευκαιρία να το πραγματοποιήσει,  αφού η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, για πρώτη φορά, της δίνει αυτά τα περιθώρια.  

Θα είναι μεγάλο πολιτικό λάθος, αν αφήσει να χαθεί αυτή μοναδική  ευκαιρία. Είναι άλλωστε βέβαιο, ότι δεν θα την έχει για πάντα.

( Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΠΕΝΔΥΣΗ στις 7/3/2015 )