Πολιτικό bullying

του Γιώργου Βουλγαράκη

Οι σχολικές εκθέσεις , είναι κάποιες φορές πολύ αποκαλυπτικές για  τις συνθήκες που βιώνει η μέση Ελληνική οικογένεια.

Σε μια πρόσφατη -μάλλον χιουμοριστική εκπομπή, στο  ραδιόφωνο που αναφερόταν στα  λεγόμενα «μαργαριτάρια» από εκθέσεις μαθητών, αναφέρθηκε το εξής καταπληκτικό, απ το γραπτό ενός εννιάχρονου  :

« Το όνειρο  είναι κάτι πολύ δύσκολο. Ο πατέρας μου λέει κάθε μέρα ,  ότι δεν μπορεί  να ονειρευτεί  τίποτα για να κοιμηθεί τα βράδια…».

Η φράση, προσπεράστηκε απ το δημοσιογράφο με ένα άνευ αξίας, ευφυολόγημα. Προφανώς δεν ήταν σε θέση να αποκωδικοποιήσει τα λόγια του μικρού μαθητή.  

Πίσω απ αυτή τη φράση όμως, κρύβεται ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας .

Όλοι οι  Έλληνες ,ανεξάρτητα από το πόσο έχουν πληγεί από την κρίση, έχουν χάσει το δικαίωμα στο όνειρο.

Προφανώς τα όνειρα δεν είναι ίδια για όλους.

Είναι άλλο το όνειρο για ένα κομμάτι ψωμί και μια δουλειά, και άλλο η ξαπλώστρα στα καταγάλανα νερά των Κυκλάδων.

Μια κοινωνία όμως, για να πάει μπροστά, πρέπει να μπορεί να επιτρέπει στο καθένα, να φαντάζεται το δικό του όνειρο , με το δικό του τρόπο.

Τα αναθεωρημένα  στοιχεία που πρόσφατα έφερε στο φως η Ελληνική Στατιστική Αρχή είναι συγκλονιστικά.

Σχεδόν τέσσερις στους δέκα Έλληνες  στερούνται, λόγω οικονομικής αδυναμίας τουλάχιστον δύο βασικά αγαθά, όπως σωστή διατροφή και ή θέρμανση .  Την ίδια στιγμή, το ποσοστό ανεργίας  ανήλθε στο 25,5%,ενώ το  35,7% αντιμετωπίζει  κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό .

Αυτά τα στοιχεία, καθώς και πολλά ακόμα που θα μπορούσαν να παρατεθούν,  δεν είναι σε θέση να απεικονίσουν την κατάσταση στο σύνολο της.

Υπάρχει, παρ όλα αυτά, το ερώτημα: και οι έχοντες τι κάνουν;

Διότι στην κλίμακα του 100 υπάρχει και η αντίθετη ανάγνωση. Αν δηλαδή το  35,7% αντιμετωπίζει  κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό ,  το υπόλοιπο 64,3 % του ενεργού πληθυσμού δεν διατρέχει  τέτοιο κίνδυνο  και κάποιοι απ αυτούς δεν αντιμετωπίζουν κανένα απολύτως πρόβλημα.

Τι συμβαίνει μ αυτούς;

Δεν υπάρχουν εύποροι Έλληνες , που θα όφειλαν να στηρίξουν την  οικονομία, με επενδύσεις και νέες δουλειές;

Προφανώς και υπάρχουν. Όμως είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί οποιασδήποτε μορφής επενδυτική δραστηριότητα σε συνθήκες οικονομικής ρευστότητας.

Αν για τους περισσότερους συμπολίτες μας το πρόβλημα είναι η αντιμετώπιση της σκληρής και αδυσώπητης  καθημερινότητας, για όλους και ειδικά για τους έχοντες – που θα μπορούσαν να δραστηριοποιηθούν και να συμβάλουν στην οικονομία, είναι το αίσθημα της αβεβαιότητας  και η ατελείωτη πολιτική φλυαρία .

Οι «περήφανες» δηλώσεις περί επιστροφής στη δραχμή, το «Κούγκι», τα δημοψηφίσματα, η απειλή νέων εκλογών, το grexit , οι φοροκατάσκοποι  με στολή παραλλαγής, η απειλή της φορολόγησης και  της ανάσας ,  διαμορφώνουν συνθήκες ενός απίστευτου πολιτικού bullying.

Μιας ατμόσφαιρας δηλαδή, που αποτρέπει  τον οποιοδήποτε δυνητικό επενδυτή να  κάνει έστω και την ελάχιστη σοβαρή επένδυση. Δεν είναι άλλωστε  καθόλου τυχαίο, ότι έχουν παγώσει τα πάντα και οι μόνες νέες δουλειές αφορούν κατά βάση την εστίαση .

Στα βιβλία της οικονομικής επιστήμης, γράφεται συνήθως  ότι οικονομική ανάπτυξη , προϋποθέτει συνθήκες σταθερότητας.

Αυτό φυσικά, είναι σωστό. Εκείνο, όμως, που βασικά πρέπει γράφεται στο εξής, με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, είναι ότι χρειάζεται κυρίως σοβαρότητα!

(Δημοσιεύθηκε στην ΕΠΕΝΔΥΣΗ 22 Μαρτίου 2015 )