Oι προεκλογικές περίοδοι, για όσους έχουν εθιστεί στην πολιτική, είναι μακράν οι πιο ενδιαφέρουσες στον πολιτικό κύκλο.
Και στη χώρα μας, είναι αλήθεια, υπάρχει μεγάλη δόση πολιτικοεξάρτησης. Προεκλογικά ακούγονται οι μεγαλύτερες υπερβολές, αλλά και οι πιο σοβαρές αλήθειες. Και παρά το γεγονός ότι ο προεκλογικός αγώνας επικεντρώνεται συνήθως στα κεντρικά επιχειρήματα των κομμάτων, ακούγονται και περιφερειακές απόψεις που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον.
«Είναι προτιμότερο να εκλεγεί η Aριστερά, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να τελειώνουμε με αυτήν μια κι έξω». Η άποψη αυτή, αν και δεν υποστηριζόταν δημόσια, κυκλοφορούσε στους κύκλους της Κεντροδεξιάς, προφανώς διαβλέποντας το εκλογικό αποτέλεσμα. Οι πρόσφατες εκλογές, ως αναμενόταν, έφεραν για πρώτη φορά την Αριστερά στην κυβέρνηση.
Το ερώτημα είναι: θα είναι όντως η τελευταία; 
Η Αριστερά υπήρξε διαχρονικά μια σημαντική παράμετρος στο πολιτικό μας σύστημα. Σε όλες τις εκφάνσεις της, από τη μετριοπαθή έως και την πιο ακραία, είχε καταφέρει να ασκεί μια δυσανάλογα μεγάλη επιρροή στη κοινωνία σε σχέση με τα ποσοστά της.
Η ρητορική της είχε αποκτήσει σημαντική διεισδυτικότητα. Κυριάρχησε στην επιστήμη, στην τέχνη, στον πολιτισμό. Σφράγισε τον συνδικαλισμό. 
Επηρέασε τη σκέψη των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Κατάφερε να ταυτιστεί με τον προοδευτισμό.
Παρ’ όλα αυτά, αν δεν υπήρχε η κρίση, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα φλέρταρε με την εξουσία. Άλλωστε, για πολλά χρόνια οι πολίτες σκέφτονταν αριστερά, αλλά δεν ψήφιζαν ποτέ με τον ίδιο τρόπο.
Αυτή, λοιπόν, η Αριστερά γιγαντώθηκε στα χρόνια της κρίσης, ώσπου κατάκτησε την κυβερνητική εξουσία. Από το σημείο αυτό αρχίζει και η αξιολόγησή της. 
Αν και ο χρόνος είναι λίγος, είναι προφανές ότι η Αριστερά του χθες δεν έχει καμία σχέση με αυτήν του σήμερα. Και δεν θα μπορούσε να έχει, διότι είναι άλλο να υπόσχεσαι και διαφορετικό να κυβερνάς. Ηδη αισθάνεται άβολα με τους μηχανισμούς της εξουσίας, αφού έχει διαπαιδαγωγηθεί να βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα αυτής.
Η αμφιθυμία της στο να κυβερνήσει είναι εμφανής. Πλέον, τα στελέχη της εκτίθενται στη δημόσια συζήτηση, αξιολογούνται καθημερινά και στην πραγματικότητα έχουν μόνο δύο επιλογές. Είτε θα προσαρμοστούν στην πραγματικότητα, γεγονός που θα οξύνει τις εσωτερικές τους αντιθέσεις και θα ακυρώσει τη ρητορική τους, είτε θα οδηγήσουν τη χώρα στον γκρεμό, με επίσης απίστευτες συνέπειες και για τους ίδιους. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, είναι βέβαιον ότι στα μάτια των πολιτών θα πάψουν να εκφράζουν αυτό που έως σήμερα εξέφραζαν.
Η εξουσία μοιραία ακυρώνει στελέχη, αναπροσαρμόζει πολιτικές και μεταλλάσσει κόμματα. Δημιουργεί νέα πολιτικά δεδομένα και αναοριοθετεί τον κομματικό χάρτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποτελέσει την εξαίρεση σε αυτό. 
Η εξουσία, ούτως ή άλλως, τον μεταλλάσσει ήδη και αυτό φαίνεται από τις αντιθέσεις που εκδηλώνονται στο εσωτερικό του. 
Η Αριστερά, συνεπώς, όπως την ξέραμε θα πάψει να υπάρχει, κυρίως γιατί από τη φύση της είναι δύναμη αντιπολίτευσης και όχι κυβερνητική. Ως χώρος θα εξακολουθεί να υφίσταται και προφανώς θα εκφραστεί κάποια στιγμή. Όμως με άλλα πρόσωπα, άλλη ατζέντα και πιθανώς με άλλον πολιτικό φορέα. Η πολιτική, άλλωστε, απεχθάνεται τα κενά και σπεύδει να τα καλύψει.