Κουλτούρα Εξαρχείων

Τα όσα διαδραματίστηκαν το τελευταίο διάστημα στο Πανεπιστημίο Αθηνών, η προκλητική δράση των κουκουλοφόρων στους δρόμους της πρωτεύουσας και ο δημόσιος προπηλακισμός που υφίσταται το πολιτικό προσωπικό, επαναφέρουν στο δημόσιο διάλογο ζητήματα που απασχολούσαν τη χώρα, χρόνια πριν.

Ως που φτάνει η έννοια της ελευθερίας του ατόμου ;

Ποια είναι η έννοια της δημόσιας ασφάλειας;

Και σε τελική ανάλυση, υπάρχουν όρια στη Δημοκρατία και πως καθορίζονται;

Πήρε πολλά χρόνια στη χώρα προκειμένου να αρχίσουν να απαντιούνται τα ερωτήματα αυτά με τρόπο νηφάλιο, τόσο από την κοινωνία όσο και απ τις πολιτικές δυνάμεις.

Και είναι αλήθεια ότι η ίδια η κοινωνία στάθηκε αρκετές φορές εμπόδιο στην απάντηση τους αφού υπήρξε ανεκτική σε ακραίες συμπεριφορές οργανωμένων μειοψηφιών , τις οποίες μάλιστα συχνά επικροτούσε.
Όσο και αν φαίνεται εξωπραγματικό, η έκφραση «τρομοκρατία που σας χρειάζεται», ακουγόταν αρκετά συχνά τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια από μεγάλη μερίδα Ελλήνων.

Πήρε επίσης πολλά χρόνια ώσπου η οργανωμένη πολιτεία και οι μηχανισμοί της να απενοχοποιηθούν στα μάτια των πολιτών και η δράση τους, να μην θεωρείται συνώνυμη με φασίζουσες νοοτροπίες που είχαν υιοθετηθεί κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας. Πέρασαν χρόνια για να ανακτηθεί η αυτοεκτίμηση των εργαζομένων στα σώματα ασφαλείας.

Χρειάστηκαν δεκαετίες από τη μεταπολίτευση, προκειμένου οι πολιτικές δυνάμεις τις χώρας να μετατοπισθούν από τη λογική της αλληλοκατηγορίας ,σε εκείνη της συνεννόησης για το αυτονόητο.

Ότι δηλαδή, η ελευθερία ενός ατόμου, πρέπει να σταματάει εκεί που αρχίζει να ενοχλεί την ελευθερία του άλλου και αυτό ακριβώς οφείλει να εγγυάται η πολιτεία με δημοκρατικό αλλά αποφασιστικό τρόπο.

Να γίνει, για παράδειγμα ,αποδεκτό ότι το πανεπιστημιακό άσυλο αφορά σε ιδέες και δεν μπορεί να καλύπτει εγκληματίες, η ότι οι κάμερες ασφαλείας χρησιμοποιούνται για την εξιχνίαση παραβατικών συμπεριφορών και όχι για την παρακολούθηση των πολιτών, ότι τα δείγματα DNA δεν συλλέγονται για να παραβιάζουν τα προσωπικά δεδομένα, ότι δεν μπορεί να υπάρχουν περιοχές της πρωτεύουσας που να θεωρούνται άβατες και ούτω καθεξής.

Τα τελευταία χρόνια, όλες οι κυβερνήσεις εργάστηκαν στην κατεύθυνση αυτή παρά τις αντιστάσεις που αντιμετώπιζαν από μια εξαιρετικά ευμετάβλητη κοινή γνώμη. Είχε αρχίσει επί τέλους, το αυτονόητο να γίνεται αποδεκτό και τα αποτελέσματα να γίνονται εμφανή.

Μοναδική εξαίρεση, ο χώρος της περιθωριακής αριστεράς. Αυτής δηλαδή που υπερασπιζόταν τρομοκράτες, που βάφτιζε κοινωνικούς αγωνιστές τους ποινικούς εγκληματίες ,που ονομάτιζε τη κλοπή «απαλλοτρίωση», που αγωνιζόταν υπέρ της κουκούλας, που θεωρούσε ότι το να καίγονται οι άνθρωποι σαν τα ποντίκια ήταν παράπλευρες απώλειες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα, είχε πάντα επιλεκτικές σχέσεις με το χώρο αυτό ενώ είναι σαφές ότι στελέχη του τον υποστήριξαν ανοιχτά ως και πολύ πρόσφατα.
Αυτό που δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί στην κυβέρνηση είναι ότι χώρος αυτός είναι φύσει απέναντι από την εξουσία σε κάθε της μορφή και αν θεωρούν ότι αρκούσε η εκλογή τους και μόνο για να ποδηγετηθεί, είναι μακριά νυχτωμένοι. Έχουν άλλωστε πάρει τα πρώτα δείγματα γραφής. Χωρίς να το έχουν καταλάβει, τους έχουν ήδη απέναντι.

Η ανοχή συνεπώς και πολύ περισσότερο η υποστήριξη στη γενικότερη κουλτούρα αυτού του χώρου, μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει στους ίδιους και ασφαλώς να γυρίσει τη χώρα πολλά χρόνια πίσω.

9:45 μμ, 29 Μαΐου 2015

Κοινωνιολογία της κρίσης

  

Η χώρα βαδίζει αισίως στον πέμπτο χρόνο της κρίσης  και ο δημόσιος διάλογος συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από τα μέτρα , τις κόκκινες γραμμές και τις σκληρές διαπραγματεύσεις.

H ειδησιογραφία καταγράφει  μέρα με τη μέρα το διαρκές δράμα που βιώνουν χρόνια τώρα οι πολίτες, με  αριθμούς, πολιτικές ατάκες και διαξιφισμούς.

Παρ όλα αυτά, αργά η γρήγορα , με τον ένα η τον άλλο τρόπο, με συμφωνία η χωρίς, η χώρα θα αναγκαστεί να κοιταχτεί στο καθρέφτη και να αντιμετωπίσει στην ουσία της παθογένειες που την έφτασαν σ αυτό το σημείο.

Και είναι βέβαιο ότι αυτός ο αντικατοπτρισμός θα είναι σκληρός  διότι θα είναι πραγματικός  Δεν γίνεται όμως διαφορετικά διότι η λύση του «από μηχανής θεού» δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά.

Τα «ελληνικά δαιμόνια» αφορούν ολόκληρη τη κοινωνία.

Με διαφορετικούς συντελεστές βαρύτητας για τον καθένα αλλά κανένας δεν εξαιρείται.

Το ζήτημα είναι, τι θα έχει αφήσει πίσω αυτή η κρίση και ποια θα είναι η νέα αφετηρία του Ελληνικού λαού;

Για τους προσεκτικούς μελετητές, γι αυτούς δηλαδή που βλέπουν το δάσος και όχι το κάθε δένδρο ξεχωριστά , τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά και η προέκταση τους στο μέλλον ακόμα πιο δραματική.

Σύμφωνα λοιπόν, με τα επίσημα στοιχεία , ο πληθυσμός της χώρας  το 2014 μειώθηκε κατά 20.659 ενώ υπήρξαν 337 ληξιαρχεία  με μηδενικές γεννήσεις και μόλις 23 στα οποία οι γεννήσεις ήταν περισσότερες από τους θανάτους.

Έρευνα της Endeavor καταγράφει ότι 180.000 απόφοιτοι πανεπιστημίων έχουν φύγει τα τελευταία χρόνια από την Ελλάδα . Το 71% έχει πάει σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το υπόλοιπο 29% έχει διασκορπιστεί Ανατολή.

Η μετανάστευση στους νέους έχει αυξηθεί κατά 300% τα τελευταία πέντε χρόνια και η διαρροή ανθρωπινού κεφαλαίου ( brain drain) διαρκώς αυξάνεται.

Η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat) καταγράφει ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη θέση από της  28 χώρες της Ε.Ε, όσον αφορά τον κίνδυνο φτώχειας, ενώ συγκαταλέγεται στην ομάδα των χωρών με τη μεγαλύτερη φτώχεια (23,1%) αρκετά πιο πάνω από την Ισπανία, τη Ρουμανία και της Βουλγαρία.

Ο ΕΟΦ έχει δημοσιοποιήσει στοιχεία που εκτοξεύουν την κατανάλωση αντικαταθλιπτικών από περίπου 6,5 εκατ. κουτιά το 2006 στα 8,4 εκατ. κουτιά το 2010. ∆εδοµένου ότι ο γενικός πληθυσμός υπολογίζεται περί τα 11 εκατομμύρια, δεν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι αναλογεί σχεδόν ένα πακέτο αντικαταθλιπτικά σε κάθε ενήλικο.

Την ίδια ώρα η Ιατρική Εταιρεία Αθηνών (ΙΕΑ), με αφορμή το 39ο Πανελλήνιο Ιατρικό Συνέδριο καταγράφεται εκρηκτική κατανάλωση αλκοολούχων ποτών στο γενικό σύνολο του πληθυσμού και ακόμα εκρηκτικότερη  στις νεότερες ηλικίες.

Το παράδοξο «της πείνας με παχυσαρκία» (the hunger-obesity paradox) για πρώτη φορά εμφανίζεται στη χώρα σε τόση ένταση. Σε κάθε γωνία, ξεπηδούν φτηνά και κακής ποιότητας ταχυφαγεία που προσφέρουν τα λεγόμενα «φαγητά της κρίσης», που σχετίζονται με την παχυσαρκία και το κακό ανοσοποιητικό σύστημα.

Η κρίση λοιπόν, κάποια στιγμή θα περάσει. Αυτό που θα έχει αφήσει πίσω θα είναι συγκλονιστικό. Θα είναι φτωχοποιημένοι , υπέργηροι, αμόρφωτοι, παχύσαρκοι, καταθλιπτικοί και  απαισιόδοξοι πολίτες.

Και ασφαλώς είναι αλήθεια ότι «Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».

Εχει ωστόσο ζήσει μεγάλα διαστήματα στο σκοτάδι και την παρακμή και ασφαλώς στις ημέρες μας ζούμε ένα από αυτά.

Αν είναι κάτι που ζηλεύω στην Αριστερά...

Γενικά ακούω  πολύ ραδιόφωνο. Μου αρέσει σαν μέσο. Ίσως  επειδή  μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια και τον πατέρα μου που άκουγε συνεχώς…

Σήμερα λοιπόν , μου έκανε εντύπωση ότι έπεσα σε δύο εκπομπές-από διαφορετικούς σταθμούς, που μιλούσαν για το Μιχάλη Παπαγιαννάκη.

Μπορεί στους νεώτερους να μην λέει τίποτα το όνομα του.

Ο Παπαγιαννάκης –για τους νεώτερους λοιπόν, ήταν  οικονομολόγος, καθηγητής Πανεπιστημίου, πολιτικός της Αριστεράς και βουλευτής ,που έφυγε από τη ζωή – χτυπημένος από την αρρώστια ,σαν σήμερα το 2009.

Παραξενεύτηκα  από τις  αναφορές  των δημοσιογράφων  στις ομιλίες,  τις συνεντεύξεις και τα κείμενα του.

Δεν υπάρχει βέβαια, αμφιβολία ότι ήταν σημαντικός  άνθρωπος. Τον γνώριζα άλλωστε και προσωπικά αρκετά καλά τόσο από τη  Βουλή όσο και  κοινωνικά. Είχαμε κάνει και πολλές συζητήσεις στη Ναύπακτο στο λιμάνι κάποια καλοκαίρια που συμπίπταμε στις διακοπές μας.

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και αναρωτήθηκα, αν στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Μπακογιάννη – στις  26 Σεπτεμβρίου 1989, από τη 17 Νοέμβρη, είχα ακούσει κάποια παρόμοια εκπομπή.

Δε θυμήθηκα καμία δυστυχώς…

Μετά , με ένα λογικό άλμα , έφυγε η σκέψη μου στο Μανόλη Γλέζο  που στην ένατη δεκαετία του εκλέχτηκε πανηγυρικά ευρωβουλευτής και αναλογίστηκα πόσοι πολιτικοί από την «από δω πλευρά» έχουν τιμηθεί μ αυτό τον τρόπο .

Δεν βρήκα κανένα !

Με λίγα λόγια, η Αριστερά ήξερε  πάντα να τιμά τους ανθρώπους της .

Ήξερε όχι μόνο να τους προστατεύει, αλλά και να του ηρωοποιεί - ακόμα και παρ αξία πολλές φορές.

Να τους κατατάσσει σε ξεχωριστή θέση στην ιστορία.

Σε αντίθεση , η «από δω πλευρά» , είχε πάντα ένα ταλέντο στην καλύτερη περίπτωση να τους ξεχνά και στη χειρότερη να τους  ειρωνεύεται.

Πότε ακούσαμε κάτι ανάλογο  για το Παναγιώτη Κανελόπουλο  ,  η για τον Κωνσταντίνο Τσάτσο ας πούμε;  Ποτέ !

Μια παράταξη όμως που δεν τιμά την ιστορία και τις  προσωπικότητες  της , αποκόπτει μόνη της την γραμμή της ιστορίας της.

Ξεχνά και ξεχνιέται. Διαγράφει και διαγράφεται. Χάνεται στο χρόνο…

Αν είναι λοιπόν κάτι που ζηλεύω στην Αριστερά και την κουλτούρα της είναι ακριβώς αυτό. Ξέρει να αναγνωρίζει και να τιμά τους ανθρώπους της.   

Η Μάχη της Κρήτης η το «Νεκροταφείο των αλεξιπτωτιστών

»

Γιώργος Βουλγαράκης

Πέμπτη 27 Μαρτίου 1941.  Στο στρατηγείο του Χίτλερ κυριαρχεί η άποψη ότι η Κρήτη , «ένα μικρό νησί στο χάρτη» κατά την προσφιλή έκφραση του   Gerd von Rundstedt, πρέπει να κατακτηθεί.

Ο   Rundstedt ήταν ο γηραιότερος εν υπηρεσία Στρατάρχης του Χίτλερ  διοικητής της Ομάδας Στρατιών Νότου  κατά την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση  και  μετέπειτα ανώτατος διοικητής στη Δυτική Ευρώπη.

Η άποψη αυτή δεν ήταν τυχαία. 

Η Γερμανία ετοίμαζε προ πολλού την «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα» -αυτό τον κωδικό είχε πάρει η εκστρατεία στη Ρωσία , και η κατάκτηση της Κρήτης θα προστάτευε  το νότιο μέτωπο των Γερμανών.

Την ίδια άποψη είχε και ο Στρατάρχης Erwin Rommel, , επικεφαλής του Γερμανικού «Άφρικα Κορπ» που θεωρούσε την Κρήτη σπουδαίο κέντρο ανεφοδιασμού των δυνάμεων του στην Αφρική.

Έτσι, στις 25 Απριλίου 1941, λίγες μέρες μετά την παράδοση της ηπειρωτικής Ελλάδας στις δυνάμεις του Άξονα, αποφασίζεται η  επίθεση στη Κρήτη με την  ονομασία «Επιχείρηση Ερμής».

Επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων τέθηκε ο πτέραρχος Student στον οποίο και διατέθηκαν 1200 αεροπλάνα και 30.000 άνδρες . Δεν ήταν τυχαία η επιλογή του πτεράρχου ως επικεφαλής. Η Γερμανία για πρώτη φορά, θα επιχειρούσε εξ ολοκλήρου από αέρος μια επίθεση.

Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε στις 8 το πρωί της 20ης Μαΐου 1941 με επίλεκτους αλεξιπτωτιστές στο Μάλεμε αρχικά  και στη συνέχεια στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο.

Η αντίσταση των Κρητικού λαού μαζί με τους ελάχιστους συμμάχους –κυρίως Νεοζηλανδούς,  ήταν τόσο ευρεία, σθεναρή και απρόσμενη και  με ό,τι όπλο υπήρχε , ακόμα και  από την εποχή της Κρητικής Επανάστασης, που ο  W. Churchill  θα πει αργότερα την ιστορική φράση «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Η μάχη της Κρήτης διήρκεσε δώδεκα μέρες και χαρακτηρίστηκε ως μια από σημαντικότερες μάχες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου .

Η Κρήτη αντιστάθηκε  περισσότερο απ όσο αντιστάθηκε ολόκληρη η Γαλλία και  πολλές άλλες χώρες που παραδόθηκαν σχεδόν αμαχητί.

Οι απώλειες για Γερμανούς, σύμφωνα με δικά τους στοιχεία, ήταν 3.986 νεκροί , 2.594 τραυματίες και  370 αεροπλάνα. Το υπερόπλο των Γερμανών, οι αλεξιπτωτιστές δεν ξαναχρησιμοποιήθηκαν ποτέ ξανά αποκλειστικά σε επίθεση.

Την 1η Ιουνίου του 1941  έπεσε η αυλαία της μάχης ΄με το τελευταίο σώμα ενόπλων να παραδίδεται στα Σφακιά.  Προηγουμένως  ό Βασιλιάς Γεώργιος Β' και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση υπό τον Εμμανουήλ Τσουδερό, είχαν φυγαδευτεί στην Αίγυπτο.

Για την Κρήτη, η 1^η Ιουνίου ήταν η αρχή της Κατοχής. Η αντίσταση  όμως στη Κρήτη δε σταμάτησε  ποτέ… 

Αγαπητέ Νεοδημοκράτη…

Κοινή συνισταμένη  των απόψεων που  ακούγονται τελευταία για τα δρώμενα στη Νέα Δημοκρατία, είτε μεγαλόφωνα είτε κατ ιδίαν , είναι ότι «το κόμμα  είναι σε αδιέξοδο»…

Στην πραγματικότητα  η έκφραση αυτή, περιγράφει  και  την ουσία του προβλήματος, χωρίς να γίνεται από πρώτη ανάγνωση  κατανοητό.

Η Νέα Δημοκρατία, από ευρύχωρη παράταξη,  μετατράπηκε  σε  ένα μικρό ,σε σχέση με την ιστορία του, κόμμα.

Το ερώτημα είναι  : Μπορεί η Νέα Δημοκρατία να ξαναγίνει  παράταξη και  να πρωταγωνιστήσει ξανά  στη πολιτική ζωή της χώρας ;

Οι πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις απέδειξαν ότι η παραδοσιακή σχέση του ψηφοφόρου με τα κόμματα, έχει διαρραγεί.

Κόμματα που ως πριν λίγα χρόνια δεν υπήρχαν, δημιουργήθηκαν και άλλα που ήταν πανίσχυρα, έχουν συρρικνωθεί.

Η παραδοσιακές αναλύσεις  με βάση τη θεωρία των «πολιτικών χώρων»  και τις ιδεολογικές γραμμές,  δεν είναι πια σε θέση να εξηγήσουν  τις μετατοπίσεις του εκλογικού σώματος.

Το ιδεολογικό στίγμα των κομμάτων επίσης  είναι  ασαφές και προσδιορίζεται περισσότερο με όρους καθημερινότητας παρά με ευρύτερες  προσεγγίσεις.

Η κρίση, όπως άλλωστε ήταν λογικό, έχει δημιουργήσει νέα πολιτικά δεδομένα .

Ένα τέτοιο πολιτικό περιβάλλον , είναι εξ ορισμού , δύσκολο για τους παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς . Είναι όμως εξίσου δύσκολο και για τους νεότευκτους.

Με όση ευκολία  επιλέγονται από τους πολίτες σε μια δεδομένη συγκυρία και για συγκεκριμένους λόγους,  με την ίδια ευκολία μπορούν να καταρρεύσουν, αν οι λόγοι εξ αιτίας των οποίων επιλέχτηκαν εκλείψουν.

Μέσα σ αυτό ακριβώς το περιβάλλον, και με σωρεία κρίσιμων λαθών , η Νέα Δημοκρατία περιόρισε το εύρος της απήχησης της μεν, όμως απέδειξε, ότι ο σκληρός της πυρήνας –αν και μικρότερος, παραμένει ισχυρός.

Στην πραγματικότητα, είναι το μόνο κόμμα του Ευρωπαϊκού τόξου που απέδειξε ότι μπορεί να αντέξει, ακόμα και κάτω από τις δυσκολότερες συνθήκες.

Η Νέα Δημοκρατία, λοιπόν,  μπορεί να ξαναγίνει από μικρό κόμμα, μεγάλη παράταξη. Μπορεί να λειτουργήσει ως ο κεντρικός φορέας μιας ευρύτερης, δημοκρατικής, ευρωπαϊκής ,προοδευτικής παράταξης. Μιας παράταξης που θα ενσωματώσει όλες ρεαλιστικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις του τόπου.

• Για να συμβεί όμως αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να επαναπροσδιοριστεί και να επανακαθορίσει τη θέση της σε όλα  τα επίπεδα. 
• Πρέπει να εκπέμψει ξανά ένα καθαρό και σαφές  πολιτικό στίγμα.
• Πρέπει να αποκαταστήσει τη σχέση της, αρχικά με το χώρο που κυρίως εκπροσωπεί και στη συνέχεια με το σύνολο του εκλογικού σώματος.
• Πρέπει με λίγα λόγια να ξαναβρεί το φιλελεύθερο βηματισμό της που έχει χαθεί.

Στην προσπάθεια αυτή, τίποτα δεν  πρέπει και δεν  μπορεί να θεωρηθεί ταμπού. Και πρώτα απ όλα το θέμα της ηγεσίας.

Είναι απολύτως βέβαιο, ότι η παρούσα ηγεσία του κόμματος, έχει ολοκληρώσει το κύκλο της και η διατήρηση της αποτελεί βαρίδι στη μετεξέλιξη του.

Δίκαια η άδικα, καλώς η κακώς οι πολίτες έχουν τοποθετηθεί  αρνητικά απέναντι της. 

Στην παρούσα φάση, δεν έχουν σημασία οι προσωπικές απόψεις κανενός. Η ιστορία θα κρίνει  αν πολιτεύτηκε σωστά η λάθος .

Το βέβαιο είναι αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε παρόντα χρόνο και κυρίως δεν μπορεί να συμπαρασύρει ολόκληρη την παράταξη στο τέλμα .

Η Νέα Δημοκρατία, αν θέλει να ξαναγίνει παράταξη, πρέπει να τα αλλάξει όλα τώρα και πρώτα απ όλα την ηγεσία της.

ΑΛ ΤΣΑΝΤΙΡΙ κλπ κλπ

H αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα πολύ πριν γράψω το κείμενο που ακολουθεί… 

Όσοι με παρακολουθείτε εδώ και γενικά στις δημόσιες τοποθετήσεις μου, γνωρίζεται ότι πάντα έλεγα  αυτό που πίστευα φωναχτά και καθαρά.

Ο λόγος λοιπόν για το Αλ Τσαντίρι του κ. Λαζόπουλου.

Παρακολούθησα το χαμό των όσων γράφτηκαν μετά την πρόσφατη εκπομπή του και τα διάφορα σχόλια.

Ο κ. Λαζόπουλος είναι σίγουρα χαρισματικός άνθρωπος.

Προσωπικά, είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω την περίοδο των γυρισμάτων του El Greco και η αλήθεια είναι ότι αυτός με έπεισε- μετά από μεγάλη συζήτηση σε ένα μεσημεριανό φαγητό,  να σταθώ αρωγός , ως Υπουργός Πολιτισμού τότε, στο θαυμάσιο έργο του Γιάννη Σμαραγδή. 
Και ευτυχώς, διότι η ταινία αυτή υπήρξε ζωντανή διαφήμιση για τη χώρα.

Ο κ. Λαζόπουλος λοιπόν, υπηρετεί την τέχνη του ,με τον τρόπο που  αυτός αντιλαμβάνεται. Και την υπηρετεί καλά. Άλλωστε, τίποτα στη ζωή , επιτυχία η αποτυχία, δεν είναι τυχαίο.
Για κάποιους αυτό είναι σάτιρα, για άλλους προπαγάνδα και για κάποιους απλώς παράσταση.

Σε κάθε περίπτωση , κρίνεται από το κοινό και τους τηλεθεατές. 

Απ αυτούς, τον χωρίζει το πάτημα ενός και μόνο κουμπιού.
Ποιος είναι συνεπώς ο λόγος των υβριστικών σχολίων ;

Αν ενοχλεί, πατάμε το κουμπί και αλλάζουμε κανάλι. 

Αν αρέσει, τον βλέπουμε μέχρι τέλους. 

Το σημαντικό είναι να υπάρχει αυτή η δυνατότητα τόσο για τον κ. Λαζόπουλο, όσο και για τον κόσμο.

Και ευτυχώς αυτή η δυνατότητα υπάρχει. 

Και γι όσους τον βλέπουν, είναι επίσης σημαντικό να μπορούν να λένε τη γνώμη τους. Και αυτό ευτυχώς υπάρχει.

Προσωπικά θα τρόμαζα αν στον κ. Λαζόπουλος απαγορευόταν να κάνει το  Αλ Τσαντίρι.

Θα τρόμαζα επίσης, αν ο κόσμος δεν είχε άλλη επιλογή απ τον να βλέπει αυτόν και μόνον αυτόν.

Θα τρόμαζα επίσης αν δεν υπήρχε η δυνατότητα να τον σχολιάζει, αφού τον δει.

Η επιλογές ευτυχώς υπάρχουν … Το χειριστήριο είναι στα χέρια σας!  

ΑΝ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑ Η ΝΔ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΕΙ

Η Ελλάδα είναι ίσως στη δυσκολότερη θέση της ιστορίας της…

Ως λαός βέβαια, έχουμε ένα καταπληκτικό ταλέντο να χύνουμε την καρδάρα με το γάλα αμέσως μόλις τη δούμε να γεμίζει.

Το κάναμε το 1981, το ξανακάναμε το 1993 και από τότε πολλές φορές . Σήμερα ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Κυριολεκτικά δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.  

Φαίνεται ότι ο Α. Τσίπρας – αφού έχασε πολύτιμο χρόνο , μέσα από κυβιστήσεις και ανατροπές και αφού κατάλαβε ότι όλα αυτά που έλεγε προεκλογικά ήταν  εκτός τόπου και χρόνου, προχωράει προς κάποιου είδους συμφωνία.

Και είναι δεδομένο ότι η συμφωνία θα συνοδεύεται από  σκληρά μέτρα και μνημόνια. Θα έχει φόρους, περικοπές και μειώσεις. Θα περιλαμβάνει όλα αυτά που κανένας δεν θα ήθελε να υπάρχουν.

Παρ όλα αυτά, πρέπει να γίνει δεκτή διότι δεν υπάρχουν άλλες επιλογές.

Η ΝΔ δεν πρέπει να κάνει το λάθος που κάνουν οι αντιπολιτεύσεις στην Ελλάδα χρόνια τώρα . Να καταψηφίζουν ως “εκ καθήκοντος”…

Και δεν πρέπει να το κάνει, όχι διότι με μια θετική της στάση θα βοηθήσει το ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά γιατί θα βοηθήσει τη χώρα.

Αυτή ήταν άλλωστε πάντα και η ειδοποιός διαφορά της παράταξης του Κων/νου Καραμανλή απ όλες τις άλλες.

Η πικρία πρέπει να υποχωρεί μπροστά στο εθνικό συμφέρον και η Ελλάδα πρέπει να είναι πάνω από πρόσωπα και κόμματα.

Σκιαδικά: "Ιστορικά ανάλεκτα" από τον Γιώργο Βουλγαράκη

Ήταν Μάιος του 1859. Εκατοντάδες φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο Πεδίο του Άρεως φορώντας ψάθινα καπέλα από τη Σίφνο, που ονομάζονταν σκιάδια.

Ποιος ήταν ό λόγος όμως για τη συγκέντρωση αυτή;

Το θέμα της χώρας , φαίνεται πως από συστάσεως Ελληνικού κράτους, ήταν η παραγωγή και κατανάλωση των δικών της προϊόντων.

Οι χρονογράφοι της εποχής, καταγράφουν τις πολύ θερμές τοποθετήσεις του τότε Υπουργού Εξωτερικών Αλέξανδρου Ραγκαβή για την στροφή των Ελλήνων στην αγορά ελληνικών προϊόντων, προκειμένου να ενισχυθεί η εγχώρια παραγωγή την οποία χαρακτήριζε – και ορθώς , εθνική ανάγκη.

Γύρω από τον Ραγκαβή είχε συνασπισθεί πλήθος διανοουμένων και πολιτικών της εποχής και οι ιδέες του είχαν αρχίσει να αποκτούν μεγάλο έρεισμα ανάμεσα στις τάξεις των φοιτητών και των μαθητών.

Έτσι, με πρωτοβουλία της νεολαίας – κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο γιός του Αλέξανδρου, Κλέωνας Ραγκαβής πρωτοστάτησε, στη διοργάνωση αυτής της πρωτότυπης διαμαρτυρίας στο Πεδίο του Άρεως .

Η συγκέντρωση όμως έμελε να καταλήξει σε πολύ σοβαρά επεισόδια στις 10 και 11 Μαΐου του 1859.

Οι εισαγωγείς καπέλων από το εξωτερικό- όλοι σχεδόν άνηκαν στο στενό κύκλο του Βασιλιά Οθωνα, που πλήττονταν από αυτήν την

πρωτοβουλία, προκειμένου να διακωμωδήσουν τους συγκεντρωμένους έστειλαν πληρωμένους παλληκαράδες που φορούσαν αστεία και κουρελιασμένα σκιάδια .

Τα επεισόδια δεν άργησαν να εκδηλωθούν.

Η αστυνομία στράφηκε μεροληπτικά κατά της νεολαίας .

Τις επόμενες ημέρες πλήθος Αθηναίων συγκεντρώθηκε στα προπύλαια του Πανεπιστημίου και από εκεί με πορεία προς στο Υπουργείο Εσωτερικών, με αίτημα την παύση του διευθυντή της αστυνομίας Δημητριάδη.

Η απάντηση του υπουργού ότι το θέμα θα εξεταζόταν, δεν ικανοποίησε τους συγκεντρωμένους που ζήτησαν να εμφανισθούν ενώπιον του Όθωνα . Ο Βασιλιάς ,όπως ήταν φυσικό δε δέχτηκε να συνομιλήσει μαζί τους και η άρνηση αυτή ερέθισε ακόμα περισσότερο τους συγκεντρωμένους.

Ο κόσμος επέστρεψε στα Προπύλαια και καθώς η συγκέντρωση άρχισε να παίρνει απειλητικότερο χαρακτήρα, ο φρούραρχος της Αθήνας, Μιχαήλ Σούτσος αποφάσισε να κινητοποιήσει το στρατό προκειμένου να διαλύσει το πλήθος. Προηγουμένως βέβαια είχε αποφυλακίσει τους συλληφθέντες.

Τα γεγονότα έληξαν μ αυτό τον άδοξο τρόπο, όμως οι Αθηναίοι για πολύ καιρό συζητούσαν το θέμα που οι αρθρογράφοι της εποχής ονόμασαν Σκιαδικά …

2:28 μμ, 17 Μαΐου 2015

 

Tags: ΣΚΙΑΔΙΚΑ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΑ

Η θεωρία των κόκκινων γραμμών

Γιώργος Α. Βουλγαράκης 

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας,  αποτελείται από τρία εκατομμύρια συνταξιούχους,  ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, άλλους τόσους πού είναι κάτω των δεκαοκτώ ετών- δηλαδή άτομα που δεν έχουν μπει ακόμα επισήμως στην  αγορά εργασίας και επτακόσιους πενήντα χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους.

Με άλλες λέξεις , ο αριθμός αυτών που πληρώνουν εισφορές διαρκώς περιορίζεται ενώ ο αριθμός των συνταξιούχων αυξάνεται. 

Και το ερώτημα που τίθεται είναι, πως θα βγει η χώρα απ το αδιέξοδο του να δουλεύουν  λιγότεροι για  να συνταξιοδοτούνται περισσότεροι, ενώ θα συνταξιοδοτηθούν  από τις εισφορές ακόμη λιγότερων.  

Μπορεί η απάντηση και η λύση του προβλήματος να βρεθεί με το να δουλεύουμε περισσότερα χρόνια, να δίνουμε μεγαλύτερες εισφορές και στο τέλος να πάρουμε μικρότερη σύνταξη;

Το ασφαλιστικό πρόβλημα είναι ίσως το σημαντικότερο και το κρισιμότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Δεν είναι άλλωστε υπερβολή να λεχθεί ότι η χώρα χρεοκόπησε κυρίως απ το ασφαλιστικό.  Και το ζήτημα αυτό, δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι ταυτόχρονα  πολιτικό, αξιακό και θεσμικό. Δεν είναι απλώς μια αποτύπωση αριθμών, εμπεριέχει αξιολογήσεις και πολιτικές αποφάσεις που κάνουν το όλο ζήτημα πολύ πιο περίπλοκο απ  ότι  η συζήτηση των ορίων ηλικίας και των συντάξεων.

Το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του δεν κατάφερε ποτέ να λύσει αυτόν το γόρδιο δεσμό αν και γνώριζε τους κινδύνους που εγκυμονούσε η μη επίλυση του.

Όσες προσπάθειες έγιναν κατά καιρούς, είτε σταμάτησαν εν τω γενέσθαι είτε ακυρώθηκαν μετά από τις  αντιδράσεις  κομμάτων και της κοινωνίας συνολικά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσπάθεια Γιαννίτση , το 2001. Το  ίδιο το ΠΑΣΟΚ του οποίου υπήρξε αρμόδιος υπουργός , πρωταγωνιστικά και επιτυχώς – πέραν της αντιπολίτευσης που αυτονοήτως το έκανε , πολέμησε αυτή τη μεταρρύθμιση  και κατάφερε κυριολεκτικά να  την ακυρώσει, γεγονός που οδήγησε σταδιακά σε 170 περίπου δισ ελλείμματα.

Το ερώτημα  πού τίθεται σήμερα, είναι πώς μπορεί να βγει ή Ελλάδα από τη κρίση και τα μνημόνια όταν εξ αρχής τίθενται κόκκινες γραμμές σε ζητήματα που αποτελούν το σκληρό πυρήνα του οικονομικού προβλήματος ;

Είναι δυνατόν δηλαδή  η χώρα να εξακολουθεί να έχει συνταξιούχους πενήντα και πενήντα πέντε ετών και την ίδια ώρα να υπάρχει η απαίτηση απ τους Σλοβάκους,  για παράδειγμα,  με μισθό  350 € και έτος συνταξιοδότησης τα 67 χρόνια να συνεχίσουν να δανείζει την Ελλάδα;

Υπάρχουν ,λοιπόν, κοινωνίες που έχουν τη «συστημική ικανότητα» να διαχειριστούν με οραματισμό, αλλά και πραγματισμό τις αλλαγές, τους κινδύνους των αλλαγών, το μέλλον τους, και κοινωνίες που μένουν παθολογικά αγκυλωμένες σε στερεότυπα του παρελθόντος τους.

Οι πρώτες κερδίζουν, οι δεύτερες είναι καταδικασμένες να χάνουν.
Η χώρα προφανώς και με απόλυτη ευθύνη του πολιτικού της προσωπικού συνολικά και οριζόντια, αλλά και ενός ιδιότυπου λαϊκισμού που κυριάρχησε για χρόνια και εξακολουθεί να κυριαρχεί  συνολικά στην κοινωνία, άνηκε  στην δεύτερη κατηγορία.

Σήμερα όμως, είναι προφανές ότι όλα τα περιθώρια έχουν εξαντληθεί.

Όπως γράφει και  ο  Λαμπεντούζα στο «Γατόπαρδο», «αν θέλουμε να μείνουν όλα όπως είναι, τότε πρέπει όλα να αλλάξουν. Διαφορετικά, όλα θα φαίνεται να μένουν όπως είναι, ενώ στην ουσία όλα θα έχουν αλλάξει». 

ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Όλοι οι Υπουργοί Πολιτισμού από τη Μερκούρη και μετά, προσπαθούσαν με συνέπεια –άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, προκειμένου κάποια στιγμή να επιστρέψουν τα γλυπτά του Παρθενώνα στη χώρα τους.

Στη προσπάθεια αυτή συντάχθηκαν κορυφαίες προσωπικότητες απ όλο τον κόσμο.
Δημιουργήθηκα επιτροπές διεκδίκησης.

Κατασκευάστηκε το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης που ακύρωσε το επιχείρημα ότι η Ελλάδα δεν έχει τον κατάλληλο χώρο που θα προστάτευε τα γλυπτά στην περίπτωση επιστροφής τους.

 Όλοι οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας σε κάθε περίπτωση έθεταν το θέμα με τον πλέον επίσημο τρόπο. Διεκδίκησαν και πήραν θραύσματα απ την Ακρόπολη από Πανεπιστήμια και Μουσεία.

 Κανένας Υπουργός, ποτέ δεν είχε δημόσια παραδεχτεί ότι αν η Ελλάδα διεκδικούσε δικαστικά τα γλυπτά, δεν θα τα κατάφερνε. Και δεν το έκανε ποτέ κανένας, διότι η στρατηγική που διαμορφωνόταν από την επιτροπή διεκδίκησης ήταν συγκεκριμένη και ομόφωνα δεκτή.

Κανένας Υπουργός ποτέ και για κανένα λόγο δεν έδωσε επιχειρήματα στο Βρετανικό Μουσείο .

Η πρόσφατη δήλωση του Υπουργού Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα έχει πολύ λίγες πιθανότητες να κερδίσει μια δικαστική διαμάχη τόσο στα Αγγλικά, όσο και στα διεθνή δικαστήρια, είναι ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΤΑΚΤΙΚΟ ΛΑΘΟΣ.

 Η απάντηση ήταν άμεση : «Η ελληνική κυβέρνηση τελικά αναγνώρισε ότι το Βρετανικό Μουσείο είναι νόμιμος ιδιοκτήτης των "Ελγίνειων" Μαρμάρων».

Και όλα αυτά την ώρα που επανειλημμένες δημοσκοπήσεις στη Μ. Βρετανία καταγράφουν την αυξανόμενη τάση των Άγγλων να συναινούν στην επιστροφή τους.

Μια προσπάθεια δεκαετιών ακυρώθηκε σε πολύ λίγο χρόνο. Δικαίως η διεθνής επιτροπή διεκδίκησης εξέφρασε την απογοήτευση της.
Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν στην Κυβέρνηση ότι όσα λένε παράγουν συνέπειες. 
Κρίμα… πολύ κρίμα !

Πως αναγνωρίστηκε η ΔΑΠ- ΝΔΦΚ ως πρώτη δύναμη

Πως αναγνωρίστηκε η ΔΑΠ- ΝΔΦΚ ως πρώτη δύναμη … (Καλή σου ώρα Τριαντάφυλλε, όπου κι αν είσαι…)  

Έχουν βέβαια περάσει πολλά - πολλά χρόνια από τότε…

Οφείλω όμως μια δημόσια μαρτυρία -από αυτές που θα περιλαμβάνει και το βιβλίο μου, όποτε και όταν βγει.

Ως τις αρχές τις δεκαετίας του 80 ,λοιπόν,  η ΔΑΠ ήταν μια μάλλον αμελητέα δύναμη στα Πανεπιστήμια. Υπαρκτή μεν , αλλά στη γωνία. 

Στο φοιτητικό κίνημα, κατά 90% κυριαρχούσε η Αριστερά διαφόρων αποχρώσεων. 

Από το 1981 και μετά αρχίζει μια πολύ σοβαρή προσπάθεια ανασυγκρότησης της φοιτητικής παράταξης της ΝΔ και ειδικά από το 1982  , η ΔΑΠ αρχίζει να γίνεται υπολογίσιμη δύναμη. Γραμματέας στο νέο της ξεκίνημα ήταν ο Γ. Αναγνωστάκος και τα μέλη της τότε Γραμματείας , σας διαβεβαιώνω ήταν  μακράν καλύτεροι από το 80% της σημερινής Βουλής !

Την περίοδο 85/86 ( το ακαδημαϊκό έτος εννοώ) τον διαδέχτηκα εγώ ως Γραμματέας της ΔΑΠ.

Ηδη από το 1986 , είχαμε οριακή πρωτιά στις φοιτητικές εκλογές , την οποία όμως δεν είχε αναγνωρίσει τότε η ΕΦΕΕ.

Στις εκλογές του 1987 η ΔΑΠ έπαιρνε καθαρή πρωτιά. Και πάλι όμως η ΕΦΕΕ δεν είχε καμία διάθεση να αναγνωρίσει!

Το βράδυ των εκλογών λοιπόν, και ενώ ήμουν απόλυτα βέβαιος για το αποτέλεσμα, πριν πάω στην ΕΦΕΕ τηλεφώνησα στον τότε Γραμματέα της Πανσπουδαστικής (ΚΚΕ) Τριαντάφυλλο Δραβαλιάρη και του ζήτησα να συναντηθούμε πριν τη συνεδρίαση.

 Ήξερα ότι αν η ΠΣΚ αναγνώριζε τα αποτελέσματα, οι υπόλοιπες παρατάξεις της ΕΦΕΕ δεν θα είχαν άλλη επιλογή από το να υπογράψουν το αποτέλεσμα.

Πράγματι βρεθήκαμε μόνοι μας στο Ντόλτσε (σήμερα λέγεται Φίλιον ).

«Τριαντάφυλλε, ξέρεις τα αποτελέσματα» του είπα.

 «Ναι, ξέρω» μου απάντησε κοφτά.

«Τι θα κάνετε; Θα επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό όπως πέρυσι η βγάλουμε κοινά αποτελέσματα;»

«Το ΚΚΕ με το μαζικό κίνημα δεν παίζει»  μου είπε «Θα αναγνωρίσουμε τη πρωτιά σας, αλλά του χρόνου θέλω να υποχωρήσεις λίγο στις παιδαγωγικές ακαδημίες (είχαν μόλις γίνει ανώτατες σχολές) » .

Χωρίς δεύτερη σκέψη του έδωσα το χέρι μου.

Σε δύο ώρες από τότε, το Κ.Σ της ΕΦΕΕ αναγνώριζε τη πρωτιά της ΔΑΠ για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Ο Τριαντάφυλλος, δε ζει πια δυστυχώς… Οφείλω όμως να πω ότι αυτό που έλεγε, αυτό ήταν .  Και η ΠΣΚ ,φυσικά, το ίδιο.

Καλή σου ώρα Τριαντάφυλλε όπου και να σαι…  

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ Νο2

Μια εξήγηση για την οικονομική κρίση που μπορούμε όλοι να καταλάβουμε !

Η ΧΑΪΝΤΙ είναι ιδιοκτήτρια ενός μπαρ στο Βερολίνο.

Προκειμένου να αυξήσει τις πωλήσεις της αποφασίζει να επιτρέψει στους πιστούς της πελάτες -οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι άνεργοι αλκοολικοί- να πίνουν όσο θέλουν τώρα και να πληρώνουν αργότερα.

 Όποτε έχουν και όπως μπορούν.

 Η ίδια καταγράφει λεπτομερώς όλα τα ποτά που καταναλώνονται σε λογιστικά βιβλία και  με αυτόν τον τρόπο, ουσιαστικά , χορηγεί δάνεια στους πελάτες της.

Μαθεύεται  πολύ γρήγορα αυτό το «σύστημα της Χάιντι »  και πολύς κόσμος αρχίζει να μαζεύετε  στο ωραίο της μπαράκι.

Εκμεταλλευόμενη την ελευθερία που νιώθουν οι πελάτες, αφού  τους απάλλαξε από το βάρος της άμεσης πληρωμής, η Χάιντι αυξάνει τις τιμές του κρασιού και της μπύρας, δηλαδή στα ποτά με τη μεγαλύτερη κατανάλωση.  

Ο όγκος των πωλήσεών της,  αυξάνεται θεαματικά.

Ένας  νέος και δυναμικός σύμβουλος πελατών σε μια τοπική τράπεζα, αναγνωρίζει ως μελλοντικά πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο της επιχείρησης τα έσοδα από την αποπληρωμή της πίστωσης που παίρνουν οι πελάτες της Χάιντη και της αυξάνει το δανειοληπτικό όριο .

Δεν έχει, ο τραπεζικός σύμβουλος, κανέναν λόγο ανησυχίας, καθ' ότι υπάρχουν ως εγγύηση τα ίδια τα χρέη των αλκοολικών.

Στα κεντρικά γραφεία της τράπεζας, ειδικοί τραπεζικοί μετατρέπουν αυτό το περιουσιακό στοιχείο σε τραπεζικά προϊόντα , δηλαδή άυλους τίτλους με τις ονομασίες «Πιοτ-ομόλογα» και «Αλκ-ομόλογα»».

Αυτά τα προϊόντα , εμπορεύονται στη συνέχεια στις παγκόσμιες αγορές.

Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι σημαίνουν αυτές οι  περίεργες ονομασίες των ομολόγων και πώς αυτά είναι εγγυημένα.

Όμως, καθώς οι τιμές τους αυξάνονται διαρκώς, μεγαλώνει η ζήτησή τους και γίνονται μπεστ-σέλερ τραπεζικά προϊόντα.

Μια μέρα, παρ' όλο που οι τιμές συνεχώς ανεβαίνουν, ένα στέλεχος της τράπεζας, με ειδικότητα σε θέματα «μάνατζμεντ ρίσκου», αποφασίζει και η απόφασή του γίνεται δεκτή, ότι ήρθε καιρός, σιγά-σιγά, η τράπεζα να αρχίσει να απαιτεί την αποπληρωμή των χρεών που συσσωρεύτηκαν από τους πότες στο μπαρ της Χάιντι.

 Όμως, οι αλκοολικοί άνεργοι αδυνατούν  να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, αφού είναι άνεργοι οι άνθρωποι, κάτι που δεν έκρυψαν ποτέ, ούτε από τη Χάιντι, ούτε από τους τραπεζίτες.

Ταυτόχρονα και ως συνέπεια αυτού, η Χάιντι δεν μπορεί να είναι συνεπής προς τις δανειοληπτικές της υποχρεώσεις και κηρύττει χρεοκοπία.

Τo «Ποτ-ομόλογο» και το «Αλκ-ομόλογο» χάνουν το 95% της αξίας τους.

Οι προμηθευτές του μπαρ της Χάιντι είχαν δώσει στην πελάτισσά τους, τον καιρό που όλα ήταν καλά κι ωραία, πολύ ελαστικούς όρους για την αποπληρωμή των χρεών της προς αυτούς, αλλά έχοντας επενδύσει και οι ίδιοι σε αυτά τα τραπεζικά ομόλογα, είναι τώρα μπροστά σε μια νέα, διαφορετική κατάσταση.

Ο προμηθευτής των κρασιών χρεοκοπεί και εκείνος που της πουλούσε μπύρες εξαγοράζεται από έναν ανταγωνιστή του.

Η τράπεζα, έπειτα από μαραθώνιες και δραματικές διαβουλεύσεις όλων των πολιτικών κομμάτων, σώζεται με γενναία χρηματική ένεση από το κράτος, το οποίο αποφασίζεται να βρει τους πόρους αυτούς από έναν καινούργιο φόρο, που θα βαραίνει μόνον εκείνους που δεν καταναλώνουν αλκοόλ !!!

Κατανοητόν ;
 

THE RIGHT AND THE LEFT

ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

Την περίοδο του Εθνικού διχασμού στην Κρήτη, ένας επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης ανέβαινε μ' ένα μουλάρι σ' ένα ορεινό και δύσβατο χωριό, για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο. 

Στο δρόμο που πήγαινε ρωτά τον αγωγιάτη:

«Δε μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τι είναι; Βενιζελικός ή Βασιλικός;».

«Βενιζελικός», απαντά ο αγωγιάτης.

«Α, το γαϊδούρι», σχολίασε ο επιθεωρητής.

Ο αγωγιάτης όμως που ήταν Βενιζελικός και φίλος του δασκάλου,, έτρεξε να μεταφέρει στο δάσκαλο τη στιχομυθία.

«Το και το, δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι».

Την επομένη μπαίνει ο επιθεωρητής στην τάξη και ρωτά το δάσκαλο ποιο είναι το μάθημα της ημέρας.

«Τα σημεία της στίξεως», απαντά ο δάσκαλος.

«Ας δούμε, λοιπόν, τι ξέρουν τα παιδιά», λέει ο επιθεωρητής.

Ο δάσκαλος σήκωσε ένα μαθητή στον πίνακα, τον Σήφη, και του είπε να γράψει τη φράση:

"Ο επιθεωρητής είπε, ο δάσκαλος είναι γαϊδούρι".

Αφού, έκπληκτος ο μαθητής, το έγραψε, τον ρωτά ο δάσκαλος:

«Ποιος είναι, παιδί μου, γαϊδούρι;».

«Ο δάσκαλος», ψέλλισε ο μαθητής.

«Και ποιος το είπε;».

«Ο επιθεωρητής, κύριε».

«Ωραία», είπε ο δάσκαλος. «Βάλε τώρα ένα κόμμα μετά το επιθεωρητής και ένα μετά το δάσκαλος».

"Ο επιθεωρητής, είπε ο δάσκαλος, είναι γαϊδούρι".

Μόλις τελείωσε ο μαθητής, τον ρωτά ο δάσκαλος:
«Ποιος είναι τώρα, παιδί μου, το γαϊδούρι;».

«Ο επιθεωρητής», απαντά δειλά ο μαθητής.

«Και ποιος το είπε;»

«Ο δάσκαλος», απαντά ο μαθητής.

Οπότε στρέφεται ο δάσκαλος στην τάξη και λέει:

«Είδατε παιδιά τι κάνουν τα κόμματα; Πότε βγάζουν γάιδαρο τον επιθεωρητή και πότε το δάσκαλο»!

Στις μέρες μας, ο Σήφης, παππούς πλέον, καθισμένος στην πολυθρόνα του μπροστά στη τηλεόραση άκουγε για νέες μειώσεις στις συντάξεις και μονολογεί:

Όταν ήμουν μαθητής, άκουγα κάθε τόσο το δάσκαλο να μας λέει:
«Να προσέχετε τα κόμματα! Ένα λάθος κόμμα μπορεί να σας χαλάσει τελείως τη σύνταξη!» 

Έπρεπε να περάσουν εξήντα χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε."

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΚΡΙΣΗ...

Μπορεί  μια χώρα να διαλυθεί σε διάστημα τριών μόλις μηνών; 

Θεωρητικά, είναι μάλλον απίθανο. Οι χώρες δεν καταρρέουν   από τη μια στιγμή στην άλλη. Έχουν  μηχανισμούς ,δομές , θεσμούς και κανόνες.

Είναι πραγματικά δύσκολο  να εξηγηθεί  πως ένα  κράτος  είναι δυνατόν να καταρρεύσει σε τόσο λίγο χρόνο. Τα  μακροοικονομικά μεγέθη άλλωστε και κυρίως οι ξενόγλωσσοι όροι  που  έχουν παρεισφρήσει στην  καθημερινότητα , το καθιστούν  ακόμα δυσκολότερο.  

Ωστόσο , η οικονομική επιστήμη , δεν είναι  καμιά απόκρυφη τέχνη. Είναι η καταγραφή της ίδιας της ζωής με τεχνικό τρόπο.

Ας υποτεθεί  λοιπόν, ότι  μια οικογένεια – εξ αιτίας της χρόνιας κακής διαχείρισης , χρωστάει  παντού   χρήματα (χρέος) . Ατυχώς,τα μηνιαία της έσοδα , είναι κατά πολύ λιγότερα από τα έξοδα που συνήθως  κάνει (έλλειμμα).

Η κατάσταση κάποια στιγμή φτάνει στο απροχώρητο (χρεωκοπία) και απευθύνεται  σ όσους  χρωστάει, για να την εκθέσει  και να ζητήσει  βοήθεια.

Οι φίλοι (ΕΕ, ΕΚΤ κλπ) αποφασίζουν  ότι πρέπει να της δώσουν μια  ευκαιρία , μόνο που αυτό πρέπει να γίνει με συγκεκριμένο τρόπο (μνημόνιο) και να παρακολουθείται  για να είναι σίγουροι ότι θα υπάρξει αποτέλεσμα (τρόικα).

Επειδή το χρέος είναι  μεγάλο, και είναι αδύνατον να επιστραφεί ολόκληρο, αποφασίζουν να χαρίσουν ένα τμήμα του (κούρεμα) και το υπόλοιπο, να διακανονισθεί σε βάθος χρόνου. Όμως, θα πρέπει κατά καιρούς να ελέγχεται η όλη διαδικασία (αξιολόγηση). 

Η οικογένεια αναγκάζεται, να περιορίσει τα έξοδα της.

Ανακοινώνει στον παππού ότι δεν μπορεί να τον στηρίζει όπως παλιά (συντάξεις). Τροποποιεί τα ασφαλιστικά της ,συμβόλαια και επιτυγχάνει  μείωση των χρημάτων που δίνει στις ασφαλιστικές εταιρείες, με συνέπειες βέβαια (ασφαλιστικό). 

Αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί  να έχει οικιακή βοηθό, κηπουρούς, οδηγούς  και αναγκάζεται να αποδεσμεύσει κάποιους  (απολύσεις).

Να αξιοποιήσει τον κηπουρό και ως οδηγό (κινητικότητα)  και να επανεξετάσει τις απολαβές τους (μειώσεις). Επειδή η κατάσταση παραμένει δραματική,   εκποιεί τμήμα της  περιουσίας της (ιδιωτικοποιήσεις) , δίνει προς εκμετάλλευση κάποιο άλλο (παραχωρήσεις) και δουλεύει  μαζί με  επενδυτές (συμπράξεις).

 Με όλα αυτά,  και παρά το  ότι έχει υποστεί τα πάνδεινα, ενώ  ταυτόχρονα έχει δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα και σ όσους είχαν οποιαδήποτε σχέση μαζί της, τα φέρνει  κάπως σε λογαριασμό  και της μένει και κάτι έστω και ελάχιστο (πλεόνασμα).

Μπορεί πια να αισιοδοξεί, έστω και λίγο, ότι θα σταθεί  στα πόδια της (έξοδος στις αγορές).

Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, εμφανίζεται ένας τύπος, ολίγον μποέμ, χωρίς ζώνες και γραβάτες που ισχυρίζεται ότι όλα αυτά ήταν λάθος  και πρέπει να γίνουν ακριβώς τα αντίθετα .Η οικογένεια τον εμπιστεύεται  και όλοι είναι χαρούμενοι αφού τα πράγματα ξαφνικά θα επανέλθουν εκεί που ήταν πριν αφού έτσι αποφάσισαν (λαϊκή εντολή).

Ανακοινώνει  σ όσους χρωστάει ότι δε θέλει άλλη βοήθεια, αρχίζει να συζητάει μαζί τους «σκληρά»  αλλά ακαταλαβίστικα και ταυτόχρονα απευθύνεται σ άλλους φίλους (Ρωσία ,Κίνα) οι οποίοι ωστόσο έχουν τα δικά τους προβλήματα . Κάποιος ρίχνει και την ιδέα να αλλάξει ο τρόπος συναλλαγής (νόμισμα).

Σε πολύ λίγο χρόνο, καταλαβαίνουν όλοι, ότι  αυτή η ιστορία δεν οδηγεί πουθενά ενώ αναγκάστηκαν να σπάσουν ακόμα και το κουμπαρά των παιδιών (αποθεματικά) προκειμένου να βρουν λίγα χρήματα για το προς το ζείν.

Η οικογένεια σε διάρκεια λίγων μηνών είδε τις αιματηρές θυσίες της να πηγαίνουν χαμένες και όλα πρέπει να ξαναγίνουν απ την αρχή…

Μπορεί λοιπόν μια χώρα να καταρρεύσει σε λίγους μήνες; 

Η απάντηση είναι ,δυστυχώς ναι.

(Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά Μάιος 2015)