Αν είναι κάτι που ζηλεύω στην Αριστερά...

Γενικά ακούω  πολύ ραδιόφωνο. Μου αρέσει σαν μέσο. Ίσως  επειδή  μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια και τον πατέρα μου που άκουγε συνεχώς…

Σήμερα λοιπόν , μου έκανε εντύπωση ότι έπεσα σε δύο εκπομπές-από διαφορετικούς σταθμούς, που μιλούσαν για το Μιχάλη Παπαγιαννάκη.

Μπορεί στους νεώτερους να μην λέει τίποτα το όνομα του.

Ο Παπαγιαννάκης –για τους νεώτερους λοιπόν, ήταν  οικονομολόγος, καθηγητής Πανεπιστημίου, πολιτικός της Αριστεράς και βουλευτής ,που έφυγε από τη ζωή – χτυπημένος από την αρρώστια ,σαν σήμερα το 2009.

Παραξενεύτηκα  από τις  αναφορές  των δημοσιογράφων  στις ομιλίες,  τις συνεντεύξεις και τα κείμενα του.

Δεν υπάρχει βέβαια, αμφιβολία ότι ήταν σημαντικός  άνθρωπος. Τον γνώριζα άλλωστε και προσωπικά αρκετά καλά τόσο από τη  Βουλή όσο και  κοινωνικά. Είχαμε κάνει και πολλές συζητήσεις στη Ναύπακτο στο λιμάνι κάποια καλοκαίρια που συμπίπταμε στις διακοπές μας.

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και αναρωτήθηκα, αν στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Μπακογιάννη – στις  26 Σεπτεμβρίου 1989, από τη 17 Νοέμβρη, είχα ακούσει κάποια παρόμοια εκπομπή.

Δε θυμήθηκα καμία δυστυχώς…

Μετά , με ένα λογικό άλμα , έφυγε η σκέψη μου στο Μανόλη Γλέζο  που στην ένατη δεκαετία του εκλέχτηκε πανηγυρικά ευρωβουλευτής και αναλογίστηκα πόσοι πολιτικοί από την «από δω πλευρά» έχουν τιμηθεί μ αυτό τον τρόπο .

Δεν βρήκα κανένα !

Με λίγα λόγια, η Αριστερά ήξερε  πάντα να τιμά τους ανθρώπους της .

Ήξερε όχι μόνο να τους προστατεύει, αλλά και να του ηρωοποιεί - ακόμα και παρ αξία πολλές φορές.

Να τους κατατάσσει σε ξεχωριστή θέση στην ιστορία.

Σε αντίθεση , η «από δω πλευρά» , είχε πάντα ένα ταλέντο στην καλύτερη περίπτωση να τους ξεχνά και στη χειρότερη να τους  ειρωνεύεται.

Πότε ακούσαμε κάτι ανάλογο  για το Παναγιώτη Κανελόπουλο  ,  η για τον Κωνσταντίνο Τσάτσο ας πούμε;  Ποτέ !

Μια παράταξη όμως που δεν τιμά την ιστορία και τις  προσωπικότητες  της , αποκόπτει μόνη της την γραμμή της ιστορίας της.

Ξεχνά και ξεχνιέται. Διαγράφει και διαγράφεται. Χάνεται στο χρόνο…

Αν είναι λοιπόν κάτι που ζηλεύω στην Αριστερά και την κουλτούρα της είναι ακριβώς αυτό. Ξέρει να αναγνωρίζει και να τιμά τους ανθρώπους της.