ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΝΕΔ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ

Θεωρώ υποχρέωση μου, αυτή τη κρίσιμη ώρα, απευθυνόμενος σ αυτούς που αγωνιστήκαμε μαζί από παιδιά στα αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων, στα πεζοδρόμια, στις πλατείες και τις συγκεντρώσεις, να διατυπώσω τα πράγματα όπως τα αντιλαμβάνομαι, για όση αξία ασφαλώς έχει η άποψη  μου.

Είναι αλήθεια ότι το κόμμα που υπηρετήσαμε και αγωνιστήκαμε από παιδιά, τα τελευταία χρόνια πολιτεύθηκε με λάθος τρόπο.

Είχε λάθος μείγμα πολιτικής και εσφαλμένη προσέγγιση σε σειρά ζητημάτων.

Είναι επίσης αλήθεια ότι  θεωρώ πώς ο Πρόεδρος του έδρασε  απόσυσπειρωτικά για την παράταξη και στηρίχθηκε σε ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με την ΝΔ που ξέραμε.

Πολλές γενιές παλιών ΟΝΝΕΔιτών «σκόρπισαν» σε άλλα κόμματα, κυρίως γιατί η ΝΔ απομακρύνθηκε σταδιακά από τις αρχές του Καραμανλισμού , διέγραψε  κομμάτια της ιστορίας της και λασπολόγησε εναντίων  στελεχών της που δεν ήταν αρεστά.

Γνωρίζετε άλλωστε, ότι ο ίδιος μ έχει διαγράψει από το κόμμα,  παρ ότι ήξερε  την πραγματικότητα, που άλλωστε αποδείχτηκε στη συνεχεία, μέσα από πολλές διαδικασίες.
Βέβαια, το να είναι κάποιος  ουσία Νεοδημοκράτης , είναι θέμα ατομικής συνείδησης και όχι του εκάστοτε αρχηγού.

Ωστόσο , θα αδικούσα τη ΝΔ αν έλεγα ότι  δεν κατάφερε πράγματα σε ένα εξαιρετικά δύσκολο πολιτικό περιβάλλον.

Ότι δεν αγωνίστηκε να κρατήσει τη χώρα όρθια.

Θα αδικούσα ακόμα και τον Πρόεδρο της αν έλεγα ότι δεν προσπάθησε.

Στην πολιτική , άλλωστε, είναι λάθος να τοποθετείται κάποιος με κριτήριο την πικρία που αισθάνεται για πρόσωπα η γεγονότα.
Προσωπικά, αυτό δεν το έκανα ποτέ, ούτε θα το κάνω.

Πολλοί φίλοι μου – προφανώς γιατί γνωρίζουν τις απόψεις που έχω, μου λένε "να αλλάξει αρχηγό η ΝΔ για να ξαναγυρίσουμε", "να ξαναγυρίσει ο Καραμανλής", "μαζευτείτε ξανά για να σταθεί το κόμμα όρθιο".
 Δεν είναι της παρούσης.

Αγαπητοί φίλοι,

Το θέμα αυτού του δημοψηφίσματος δεν είναι ο Σαμαράς.

Δεν είναι ούτε καν η ΝΔ.

Είναι η ίδια η χώρα και το μέλλον της.

Όλοι εμείς που ανδρωθήκαμε με τις αρχές του Κων/νου Καραμανλή και το όραμα της Ελλάδας στην Ευρώπη των λαών, έχουμε υποχρέωση να αγωνιστούμε για να κρατηθεί η χώρα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια ,με κάθε τρόπο.

Τα πράγματα δεν θα είναι ούτε εύκολα, ούτε απλά.

Θα ζήσουμε δύσκολες μέρες κυρίως γιατί εμείς οι ίδιοι –πολιτικοί και πολίτες, με διαφορετική ευθύνη ο καθένας αλλά όλοι, κάναμε λάθη.
Και τα λάθη αυτά πρέπει να διορθωθούν.

Αν όμως η χώρα αποκοπεί από την Ευρώπη, θα είναι το μεγαλύτερο απ αυτά και δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία.

Θα είναι ολέθριο για μας και τα παιδιά μας.

Θα ζήσουμε στιγμές πρωτοφανούς εξαθλίωσης, που όμοιες τους  έζησε η χώρα μόνο επί κατοχής.

Να θυμάστε ότι απ το τέλμα, υπάρχει ακόμα πιο κάτω, που εύχομαι να μην το δούμε ποτέ.

Όλοι εμείς που κολλήσαμε έστω και μια αφίσα στη ζωή μας, που πήγαμε έστω και σε μια συγκέντρωση, που φωνάξαμε έστω και ένα σύνθημα, αυτό, δεν πρέπει να το επιτρέψουμε ποτέ. Το αίμα, νερό δεν γίνεται.

Σ αυτή την πραγματικά κρίσιμη ώρα για τη χώρα, έχουμε υποχρέωση να αθροίσουμε τη φωνή μας με τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις του τόπου.
Να ψηφίσουμε φανερά , δυνατά και καθαρά: ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.

Προσωπικά , τουλάχιστον, αυτό θα κάνω. 

Το Ναι και το Οχι !

Τι σημαίνει η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα

1.        Ραγδαία υποτίμηση της δραχμής έναντι των άλλων νομισμάτων (η ισοτιμία ενδέχεται να ξεπεράσει τις 1000 ΔΡΧ/ 1€). Ενδεχόμενη προσπάθεια πρόσδεσης της δραχμής στο Ευρώ και κλείδωμα της ισοτιμίας είναι καταδικασμένη να αποτύχει (όπως απέτυχε και στην περίπτωση της Αργεντινής), λόγω της τεράστιας φυγής κεφαλαίων και της εξάντλησης των συναλλαγματικών αποθεμάτων.

2.        Η υποτίμηση θα επιφέρει εκτίναξη του πληθωρισμού σε επίπεδα ίσα και μεγαλύτερα του 40%, συρρικνώνοντας με αυτό τον τρόπο την αγοραστική δύναμη των πολιτών.

3.        Η φυγή κεφαλαίων και η κατακόρυφη αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων θα είναι η χαριστική βολή για το αδύναμο χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, το οποίο θα καταρρεύσει «στεγνώνοντας» την πραγματική οικονομία από ρευστό.

4.        Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το πάγωμα πληρωμής μισθών και συντάξεων θα είναι αναπόφευκτο για ένα διάστημα μέχρι τη μερική αποκατάσταση της ρευστότητας. Οι συνέπειες επίσης από μια πολύ πιθανή κοινωνική αναταραχή που θα επακολουθήσει είναι απρόβλεπτες.

5.        Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν θα συρρικνωθεί περίπου στα 2/3 του σημερινού επιπέδου.

6.        Το δημόσιο χρέος της Ελλάδος, ύψους 322 δις ευρώ, θα αυξηθεί αυτόματα ανάλογα με το ύψος της υποτίμησης της δραχμής, πολλαπλασιάζοντας τις δανειακές μας υποχρεώσεις.

7.        Ακόμη κι αν επακολουθήσει μια μερική αναδιάρθρωση του χρέους μετά τη χρεοκοπία, αυτή δε θα είναι αναίμακτη: θα συνοδεύεται από ένα νέο πακέτο διάσωσης (μόνο από το ΔΝΤ πλέον) και πολύ επαχθή μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής.

8.        Αύξηση εξίσου και του ιδιωτικού χρέους μέσω της εκτόξευσης των επιτοκίων δανεισμού και καταθέσεων, σε μια προσπάθεια τιθάσευσης του καλπάζοντος πληθωρισμού. Η αύξηση των επιτοκίων θα καταστήσει επίσης απαγορευτική την άντληση κεφαλαίων από τις επιχειρήσεις.

9.        Ασφυξία των εισαγωγικών επιχειρήσεων λόγω της αδυναμίας αγορών, ελέω της υποτίμησης της δραχμής και της προφανής έλλειψης πιστοληπτικής ικανότητας.

10.      Η αδυναμία εισαγωγών θα φέρει έλλειψη σε βασικά είδη στην αγορά, καθώς ως γνωστόν η Ελλάδα δεν είναι αυτάρκης σε πρώτες ύλες και καλύπτει τις ανάγκες της (πχ σε σιτάρι, γάλα, κρέας) μέσω εισαγωγών από ξένες χώρες.

11.      Εισβολή ξένων επενδυτών-αρπαχτικών, οι οποίοι θα αποκτήσουν σε εξευτελιστικές τιμές επιχειρήσεις, ακίνητα, κομμάτια δημόσιας περιουσίας κτλ. Θα λάβει χώρα δηλαδή το ξεπούλημα της χώρας, που σήμερα επικαλούνται οι θιασώτες της δραχμής.

12.      Διπλωματική και οικονομική απομόνωση της Ελλάδας, η οποία όντας σε πολύ δυσχερή θέση δε θα μπορεί να παρακολουθήσει τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, καθώς και τυχόν προκλήσεις από άσπονδους γείτονες.

(Απο την The Huffington Post του Δημήτρη Γκίοκα)

Χρεοκοπία : μια επαναλαμβανόμενη Ελληνική ιστορία

 Η  οικονομική ιστορία, είναι γεμάτη  από αναλύσεις  για χρεοκοπίες κρατών και τις  επιπτώσεις τους  στις ίδιες τις χώρες  και στην παγκόσμια κοινότητα.

Από τις αρχές του  1800 έως σήμερα  , υπήρξαν  286 επίσημες πτωχεύσεις  από 110 χώρες. Κατά μέσο όρο, κάθε χώρα έχει χρεοκοπήσει , επίσημα  τουλάχιστον,  δυο φορές. Ενώ η δεκαετία με τις περισσότερες χρεοκοπίες  ήταν αυτή του ’80, με περισσότερες  από 70  πτωχεύσεις, από τις οποίες  34 έγιναν στην Αφρική, 29 στη Λατινική Αμερική και οι υπόλοιπες στην Ασία.

Η Ελλάδα δυστυχώς, κατέχει περίοπτη  θέση στην παγκόσμια κατάταξη χρεοκοπιών.  Στα  190 περίπου χρόνια της ανεξαρτησίας της  , σύμφωνα με  μελέτη της  Bank of America Merrill Lynch, τα 90  απ αυτά, είτε βρισκόταν  σε κατάσταση χρεοκοπίας είτε σε διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους της.

Παρά το γεγονός ότι η γνωστότερη  πτώχευση είναι αυτή του 1893,  με το  «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη, επισήμως η χώρα  πτώχευσε τέσσερις  ακόμα φορές .

Η πρώτη καταγράφεται  στο 1827,  όταν ο Καποδίστριας  απέτυχε να πληρώσει τα τοκοχρεολύσια των «δανείων του αγώνα».
Έκτοτε και ως  το «χρεοστάσιον»  του Ελευθερίου Βενιζέλου ,θα κηρύξει πτώχευση τρεις ακόμη φορές  ( 1843, 1893/1897, 1932).

Οι πολεμικές συρράξεις, οι λαθεμένες οικονομικές πολιτικές, η σαθρή παραγωγική βάση  οικονομίας, το αδύναμο νόμισμα και  η ασυνεννοησία του πολιτικού κόσμου οδηγούσε  από δανεισμό σε δανεισμό , δημιουργώντας, έναν επαναλαμβανόμενο φαύλο κύκλο ελλειμμάτων -χρέους.

Όπως αναλύουν σε  μελέτη τους  οι Reinhart και Rogoff  ,  όλες τις  φορές  που η χώρα χρεοκόπησε,  υποχρεώθηκε σε παραχωρήσεις   και υποθήκευσε την εθνική της ανεξαρτησία.  

Λέγεται συχνά, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Αυτό όμως που δεν τονίζεται συνήθως,  είναι ότι επαναλαμβάνεται ως φάρσα η ως τραγωδία.

Περί αυτού πρόκειται λοιπόν!

Η χώρα βιώνει ξανά  όσα έχουν συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν.

Παρά το γεγονός ότι όλοι γνώριζαν  ότι  το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι δομικό και μόνο ως τέτοιο μπορεί  να αντιμετωπιστεί, ο πολιτικός κόσμος κινήθηκε  απ το «λεφτά υπάρχουν» στα «Ζάππεια» και από εκεί ,στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» .

Τόνοι λαϊκισμού εκτοξευόταν  απ την εκάστοτε αντιπολίτευση που υποσχόταν  τα πάντα στους πάντες, που φυσικά ηχούσαν ευχάριστα. Την ίδια ώρα, οι μεν κατηγορούσαν τους δε ως υποτακτικούς και τούμπαλιν, ενώ ο διχασμός επεκτάθηκε  και στην κοινωνία. Δυστυχώς  οι πολιτικές εξαγγελίες δεσμεύουν μόνον αυτούς που τις ψηφίζουν και όχι αυτούς που τις  εξαγγέλλουν.  

Η χώρα έχασε  πολύτιμο χρόνο και οι πολίτες –που ασφαλώς δεν είναι άμοιροι ευθυνών , καταδικάσθηκαν  σε παρατεταμένη λιτότητα και  μέτρα που οδήγησαν  σε  νέα πιο επώδυνα προγράμματα .

Ο πολιτικός κόσμος, σήμερα περισσότερο από ποτέ,  καλείται να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Οφείλει να συνεννοηθεί για τα αυτονόητα όπως έκαναν οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί , οι Ιρλανδοί και οι Κύπριοι και να πει στο λαό την αλήθεια.

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, όπως  δεν υπήρξαν ποτέ και πουθενά.

Ούτε   δεξιές και αριστερές λύσεις υπάρχουν .

Υπάρχουν μόνο οι κανόνες της αδυσώπητης  παγκόσμιας αγοράς και η πολιτική της στρουθοκαμήλου δεν οδηγεί πουθενά.

Έστω και τώρα, πρέπει  να επιδιωχθούν οι απαραίτητες συγκλήσεις για βγει η Ελλάδα απ το αδιέξοδο.

Η χώρα  δεν έχει άλλα περιθώρια.

Τι μπορεί να συμβεί αύριο; Σενάρια και Πιθανότητες

Προφανώς υπάρχουν δύο ενδεχόμενα:

Α.  Η κυβέρνηση να καταλήξει σε συμφωνία –οπότε η χώρα αποφεύγει την χρεωκοπία και οδηγείται σε τρίτο μνημόνιο, όπως και να αποκληθεί για λόγους εξωραϊσμού .

Β.  Η κυβέρνηση να μην συμφωνήσει, οπότε η χώρα πρακτικά χρεοκοπεί και  καλείται να αντιμετωπίσει την κατάσταση μόνη της.

 Αν υπάρξει  λοιπόν συμφωνία ,η κυβέρνηση θα πρέπει να φέρει στη Βουλή προς ψήφιση το κείμενο.

• Αν η συμφωνία υπερψηφιστεί απ την κυβερνητική πλειοψηφία  , η χώρα θα μπει στην τρίτη μνημονιακή περίοδο με ότι αυτό συνεπάγεται .
• Αν, όμως ,ληφθούν σοβαρά υπόψη οι διάφορες δηλώσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, το πιθανότερο είναι   να μην υπάρξει η αναγκαία πλειοψηφία στη Βουλή,  οπότε η κυβέρνηση είτε θα αναγκαστεί να στηριχθεί σε ψήφους της αντιπολίτευσης είτε να παραιτηθεί αμέσως.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις , πιθανότατα θα ακολουθήσουν εκλογές , εκτός αν ο Πρωθυπουργός αποφασίσει ότι θα τελεί υπό ομηρία. Για ποιο λόγο;

• Μέσα στην κυβέρνηση  -όπως έχει ήδη καταγραφεί,  υπάρχουν  τεράστιες αντιδράσεις  και αντιτιθέμενες απόψεις.
• Η Πρόεδρος της Βουλής ( που ρυθμίζει την πορεία των εργασιών στο κοινοβούλιο, την εισαγωγή των νομοσχεδίων στις επιτροπές κλπ) όπως έχει ήδη διαφανεί μπορεί να προκαλέσει μείζονα προβλήματα στην ψήφιση των διαφόρων εφαρμοστηκών νόμων που θα συνοδεύουν την συμφωνία.  
• Η Κοινοβουλευτικές Ομάδες επίσης, περισσότερο  του ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο  των ΑΝΕΛ, αλλά και οι δύο, δεν μπορούν να λειτουργήσουν συντεταγμένα.
• Πέραν αυτών, αν η συμφωνία ψηφιστεί με ψήφους της αντιπολίτευσης, έχει λεχθεί ότι η ψήφος αυτή θα είναι μόνο επί της αρχής . Ως εκ τούτου το πρόβλημα παραμένει.

Αν δεν υπάρξει συμφωνία, η χώρα θα περάσει  σε μια εξαιρετικά εκρηκτική φάση, με απρόβλεπτες συνέπειες σε οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό  επίπεδο .

 Στην περίπτωση αυτή, ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας θα είναι κομβικός είτε για το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας είτε για προκήρυξη νέων  εκλογών.

Αν σε κάθε περίπτωση η χώρα προχωρήσει  σε εκλογές – αξιολογώντας και τη συμπεριφορά των « δανειστών», η ατζέντα που πρακτικά θα έχουν θα είναι «Ευρώπη η όχι».

Στις εκλογές αυτές – που θα είναι ίσως οι πιο πολωτικές εκλογές της πρόσφατης ιστορίας μας  , ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ , θα εκπροσωπούν  τη ρήξη και συνεπώς την αποχώρηση  απ την Ευρώπη .

Το ίδιο και το ΚΚΕ όπως επίσης και η Χρυσή Αυγή. Η ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ θα εκπροσωπούν  τις  Ευρωπαϊκές δυνάμεις.

Ποια θα είναι τα δεδομένα των εκλογών αυτών όμως;    Ανάμεσα στα άλλα υπάρχουν τα εξής :

       Παρά το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε στο πεντάμηνο πλήρη ανικανότητα χειρισμού της κατάστασης σε όλα τα επίπεδα, ο Πρωθυπουργός προσωπικά – και μόνον αυτός, εξακολουθεί να απολαμβάνει της αποδοχής του εκλογικού σώματος.
 Η εικόνα των αρχηγών των Ευρωπαϊκών κομμάτων είναι απόλυτα αρνητική.

 Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών επιθυμεί  την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη.

Αν συνεπώς οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας  συμπεριφερθούν λογικά, θα πρέπει συμπτύξουν ενιαίο μέτωπο με καθαρά Ευρωπαϊκή Εκσυγχρονιστική Ατζέντα και άλλο αρχηγό - εκτός του Σαμαρά, Θεοδωράκη και Γεννηματά. 

Αυτή ίσως είναι και η μόνη περίπτωση να κερδηθούν οι εκλογές και η χώρα να παραμείνει στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη.

Σε κάθε περίπτωση, με Ευρώπη η έξω απ αυτήν, με εθνικό νόμισμα η Ευρώ, με ΣΥΡΙΖΑ η άλλο κόμμα στη κυβέρνηση, η χώρα πρέπει να λύση στην ουσία το οικονομικό της αδιέξοδο και αυτό δυστυχώς είναι μονόδρομος.

Λιγότερο κράτος, πιο αποτελεσματικό, πιο ευέλικτο και πολιτικά ουδέτερο.

Το παραμύθι της φορολογίας των πλουσίων

                                                                            

Οι πρόσφατες ανακοινώσεις της κυβέρνησης  και η πρόταση που έχει κατατεθεί προς συζήτηση στους δανειστές της χώρας, από μια πρώτη ανάγνωση μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ανελέητη φοροεπιδρομή, αφού το βάρος πέφτει στο σκέλος της αύξησης των εσόδων μέσο της φορολογίας  .

Το ερώτημα όμως είναι , μπορεί μια τέτοια πρόταση, να είναι αποτελεσματική; Είναι σε θέση δηλαδή να προσεγγίσει τους στόχους της και ταυτόχρονα να βγάλει τη χώρα από την υφεσιακή περιδίνηση ;

Η ακτινογραφία  των πρόσφατων στοιχείων που έχουν δημοσιοποιηθεί σε σχέση με την φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο.    

  

 Με βάση τα στοιχεία των φορολογικών δηλώσεων του 2014, το σύνολο των εισοδημάτων που δηλώθηκαν από όλες ανεξαρτήτως τις πηγές, δεν ξεπερνάει  τα 90 δισ. ευρώ ενώ είναι βέβαιον ότι οι δηλώσεις του 2015 θα αποτυπώσουν ακόμη μεγαλύτερη πτώση, τουλάχιστον για τα φυσικά πρόσωπα.

Περίπου 290.000 πολίτες, δηλώνουν μηδενικά εισοδήματα ενώ 3,1 εκατομμύρια  έχουν οικογενειακό εισόδημα έως 12.000 ευρώ.

Εισόδημα από 12.000 έως 20.000 ευρώ δηλώνουν  περίπου 1,35 εκατομμύρια,  ενώ από 20.000 έως 50.000 ευρώ δηλώνει μόλις ένα εκατομμύριο φορολογουμένων. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτήν την κατηγορία , τη λεγόμενη και «μεσαία τάξη» υπάρχουν οι μεγαλύτερες εισοδηματικές απώλειες, που ξεπερνούν τα 10 δισ. ευρώ.

Στην κατηγορία από τις 50.000 έως τις 100.000 ευρώ καταγράφονται 140.000 φορολογούμενοι, με εισόδημά που  ξεπερνάει οριακά τα 9 δισ. ευρώ. Να σημειωθεί επίσης ότι στην προ μνημονίων εποχή, το αντίστοιχο εισόδημα ήταν  περίπου  16 δισ. ευρώ.

Το εντυπωσιακό είναι ότι στα έξι εκατομμυρίων φορολογικών δηλώσεων που υποβλήθηκαν το 2014,  άνω των 100.000 ευρώ συνολικό εισόδημα εμφανίστηκε σε 38.000 δηλώσεις.

Είναι συνεπώς προφανές ότι η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί προ πολλού. Η εισοδηματική πυραμίδα καθιστά εμφανές ότι οι περισσότεροι έχουν συσσωρευτεί στη βάση όπου κατατάσσονται οι έχοντες τα λιγότερα. Λιγότεροι έχουν γίνει επίσης και αυτοί κατατάσσονται στα λεγόμενα «μεσαία εισοδήματα», ενώ στην κορυφή της πυραμίδας όπου βρίσκονται οι πλουσιότεροι, έχουν απομείνει ελάχιστοι.

Αντίστοιχη είναι περίπου και η εικόνα όσον αφορά την ακίνητη περιουσία όπου πληρώνουν 6,2 εκατ. ιδιοκτήτες οι οποίοι και χρεώθηκαν  με περίπου 3,3 δισ. Ευρώ.

Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών καταγράφονται στη μικρή κλίμακα της ακίνητης περιουσίας. Είναι ενδεικτικό ότι  το 70% των ιδιοκτητών, δηλαδή 4 εκατομμύρια φορολογούμενοι σε πληθυσμό 5,8 εκατ., κατέχει δικαιώματα αξίας κάτω των 100.000 ευρώ. Υπάρχουν περίπου 670.000 πολίτες με ακίνητη περιουσία μικρότερη των 10.000 ευρώ και περίπου άλλοι τόσοι, με ακίνητα που αξία τους κυμαίνεται από 10.000 έως 20.000 ευρώ.

Ακίνητα άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ, είναι 29.000 με αθροιστική περιουσία 45 δισ. ευρώ. Από αυτούς, 500 μεγαλοϊδιοκτήτες μοιράζονται ακίνητα συνολικής αξίας 4,8 δισ. Ευρώ.

Είναι σαφές  ότι η λύση του προβλήματος δεν βρίσκεται εκεί που την αναζητά η κυβέρνηση . Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι ακόμα και τα στελέχη του ΔΝΤ, θεωρούν ότι ο τρόπος που προσεγγίζεται το ελληνικό πρόβλημα είναι εσφαλμένος.

Η προσέγγιση της λύσης με αβάσταχτη φορολογία εκτός του ότι δεν θα έχει το αναμενόμενο αποτέλεσμα -αφού η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί, θα δημιουργήσει ακόμα περισσότερα προβλήματα και θα πλήξει  ακόμα πιο πολύ την κοινωνική συνοχή.

Μετά από τις παλινωδίες του πενταμήνου, τις διάφορες ευφάνταστες δηλώσεις και τους παλικαρισμούς , φαίνεται πως στην κυβέρνηση αρχίζουν να κατανοούν ότι το πρόβλημα  της οικονομίας είναι δομικό και μόνο ως τέτοιο μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Χρειάζονται θαρραλέες τομές και βαθιές μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στην Ελληνική οικονομία να απαλλαγεί από τις αγκυλώσεις και τα βάρη ενός σπάταλου και αδηφάγου κράτους.

Το ερώτημα είναι : το αντέχει αυτό μια κυβέρνηση με κεντρικό σύνθημα «πρώτη φορά Αριστερά;»

Δέκα πράγματα που πρέπει να ξέρουν οι πολίτες

Έλληνας και κράτος : σχέση μίσους - πάθους

Η κρίση που βιώνει η  χώρα και  ο δημόσιος διάλογος γύρω απ  αυτήν,  έχουν –ανάμεσα στα άλλα , δώσει   περιεχόμενο σε έννοιες που ως πρόσφατα  ήταν μάλλον απροσδιόριστες ,ως προς την ουσία  τους, στη συνείδηση των πολιτών. Τι σημαίνει «Κράτος» για παράδειγμα, ποια είναι η έννοια του «Δημοσίου»; 

Το ενδιαφέρον προφανώς, δεν σχετίζεται με τη φιλοσοφική προσέγγιση των εννοιών . Πολύ περισσότερο απ αυτό,  σχετίζεται με την αντίληψη του μέσου πολίτη για τη  σχέση που έχει  με το κράτος στο οποίο ζει και δραστηριοποιείται.

Και η αλήθεια είναι ότι σύμφωνα με τη κρατούσα αντίληψη , η έννοια  «Κράτος» είναι  μάλλον θολή και απόμακρη  . Στην πραγματικότητα , η Ελληνική κοινωνία , είχε αναπτύξει μια σχέση «μίσους-πάθους»   με οτιδήποτε  σχετίζεται με το Δημόσιο.

Μίσος για ότι κακό συμβαίνει  σε ατομικό η συλλογικό επίπεδο , αλλά και πάθους σ ότι έχει να κάνει με επαγγελματική αποκατάσταση, μηχανισμούς χρηματοδότησης  και ευεργετήματα.

Για τους πολίτες,  εκείνο το κράτος που θεωρείται  η αιτία όλων των δεινών, είναι  το ίδιο από το οποίο  απαιτούν  επαγγελματική αποκατάσταση και προστασία.
Μ άλλες λέξεις , μίσους  όσον αφορά τις υποχρεώσεις και πάθους όσον αφορά τις παροχές.  Αντίστοιχα ο σεβασμός των πολιτών, σε ότι δημόσιο, περιορίζεται στο σκέλος του «λαβείν» και ποτέ του «δούναι». 

Ο ίδιος πολίτης που όταν βρίσκεται μπροστά στο γκισέ μιας δημόσιας υπηρεσίας δυσανασχετεί με την αδιαφορία του εργαζόμενου που βρίσκεται πίσω από αυτόν, είναι ακριβώς ο ίδιος που όταν αντιστραφούν οι ρόλοι,  δυσανασχετεί  για τη δουλειά του.

Ο ίδιος πολίτης που κατακρίνει τον επαγγελματία όταν  δεν κόβει απόδειξη και μιλά για  φοροδιαφυγή, προτείνει  διαφορετική τιμή όταν προσφέρει τις δικές του υπηρεσίες με απόδειξη η χωρίς.

Ο ίδιος πολίτης που μιλάει για αναξιοκρατία και  ρουσφέτια , είναι ακριβώς αυτός που όταν η υπόθεση τον αφορά , προσχωρεί προθύμως σε πρακτικές  που  λοιδορεί.  

Ο ίδιος πολίτης που οδύρεται διότι δεν υπάρχει πια πρωτογενής παραγωγή, είναι αυτός που υπερηφανευόταν ότι λάμβανε επιδοτήσεις χωρίς να καλλιεργεί  και να παράγει.  

Χιλιάδες παρόμοια παραδείγματα μπορούν να αναφερθούν. Το εντυπωσιακό στην περίπτωση της χώρας είναι ότι  στην συνείδηση του σύγχρονου Έλληνα, η έννοια «δημόσια περιουσία»  μεταφράζεται ως ιδιοκτησία κανενός ,την ώρα που στη συνείδηση του μέσου Ευρωπαίου, σημαίνει ιδιοκτησία ολόκληρης της κοινωνίας. 

Χρειάστηκε λοιπόν  να μπει η χώρα στην περιδίνηση της κρίσης, για να αρχίσει να γίνεται κατανοητό ότι το κράτος δεν είναι μια αδιάφορη οντότητα, αλλά ταυτόσημη με τους ίδιους τους πολίτες του.

Ότι περισσότερο κράτος σημαίνει περισσότερους φόρους και  κάθε νέος διορισμός, κάθε ίδρυση νέου κρατικού φορέα, σημαίνει  αύξηση φόρων για όλους.  Ότι πλουσιοπάροχο κράτος με δανικά δεν μπορεί να υπάρξει. 

Είναι η κρίση που έκανε απολύτως σαφές ότι δεν είναι δυνατόν να ευημερούν οι πολίτες σε ένα κράτος χρεοκοπημένο και ότι  φτωχοποιημένοι πολίτες δεν μπορούν να συντηρούν ένα υπέρογκο  και αδηφάγο κράτος.

Έχει αρχίσει, έστω και αργά,  να γίνεται κατανοητό ότι σύγχρονο  κράτος  προϋποθέτει  συνειδητούς πολίτες. Και αυτοί οι πολίτες είναι βέβαιο ότι θα αναδεικνύουν και αντίστοιχους πολιτικούς.

Μ αυτή την έννοια, η κρίση μπορεί να είναι και ευκαιρία. 

O Καραμανλής είχε δίκιο ....

Διάβασα από το διαδίκτυο  το εξής  απόσπασμα από το βιβλίο του Μ. Ιγνατίου «ΤΡΟΙΚΑ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ» :

«....στην 73η ΔEΘ μάλιστα συμβαίνει κάτι που θα στιγματίσει τον ίδιο τον Κώστα Καραμανλή και θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους για την κυβέρνησή του.

Στη συνέντευξη Τύπου ο τότε πρωθυπουργός δέχεται πολλαπλές ερωτήσεις για τα πεπραγμένα και την πολιτεία υπουργών και στενών συνεργατών του.

Ερωτηθείς για τον τότε υπουργό Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής Γιώργο Bουλγαράκη και τις κατηγορίες που αφορούσαν σε εμπλοκή του σε υπεράκτια εταιρεία διαχείρισης ακινήτων και στην υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου, ο κ. Καραμανλής τον καλύπτει, χάνοντας αυτό που μέχρι τότε ήταν το προσωπικό του ατού, δηλαδή το ηθικό πλεονέκτημα. 

Συγκεκριμένα, απαντά:

«Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν φαινόμενα απρεπούς συμπεριφοράς. Είναι ένα πράγμα οι παράνομες δραστηριότητες, η κατακριτέα, η κοινωνικά απαράδεκτη προσπάθεια φοροδιαφυγής. Και είναι τελείως διαφορετικό πράγμα οι δραστηριότητες κάθε πολίτη στο πλαίσιο της νομιμότητας. Και μάλιστα θέλω να τονίσω όταν πρόκειται για νόμιμες δραστηριότητες που δηλώνονται εδώ και πολλά χρόνια στο πόθεν έσχες, χωρίς φυσικά να έχουν εγερθεί ερωτήματα».

Στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού είπε ότι «δευτερόλεπτα μετά την απάντηση αυτή όλοι αντιληφθήκαμε πως η παρτίδα είχε χαθεί».

Στις 12 Σεπτεμβρίου 2008 ο Γιώργος Bουλγαράκης υπέβαλε την παραίτησή του από την κυβέρνηση λόγω ευθιξίας. Εντός της Νέας Δημοκρατίας απελευθερώνονται δυνάμεις. Ακολουθεί η παραίτηση, λίγες εβδομάδες αργότερα, του τότε υπουργού Επικρατείας και κυβερνητικού εκπροσώπου Θοδωρή Ρουσόπουλου, στον οποίο αφενός φορτώνεται η απογοητευτική εμφάνιση του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, αφετέρου του αποδίδεται πρωταγωνιστικός ρόλος στην υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου…»

Αυτό που δεν γράφεται, είναι ότι ο Καραμανλής είχε δίκιο, αλλά  είχαν αποφασίσει να μας τελειώσουν σε κάθε περίπτωση.

Πέρασαν αρκετά χρόνια για να αποδειχθεί ότι ο Κώστας Καραμανλής όσα είπε  ήταν αλήθεια.
Ήξερε ακριβώς ότι δεν είχα απολύτως καμία εμπλοκή, με καμία από της υποθέσεις που τότε είχα κατηγορηθεί.

Τον είχα άλλωστε ενημερώσει αναλυτικά και ειλικρινά, όπως έκανα πάντα.

Μήνες μετά, η πλειοψηφία της Βουλής ( ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ, ΚΚΕ) με αθώωσε για το Βατοπέδι -αναγνωρίζοντας ότι δεν είχα καμία εμπλοκή ούτε αρμοδιότητα ως Υπουργός.

Χρόνια αργότερα και μετά από πολλαπλούς ελέγχους από τις αρμόδιες αρχές  δικαστικές συνδρομές, ανοίγματα λογαριασμών, αναδρομικούς ελέγχους  κλπ,  αποδείχτηκε ότι δεν είχα ποτέ καμία υπεράκτια εταιρεία και φυσικά πολύ πρόσφατα αθωώθηκα από την δικαιοσύνη για το υποτιθέμενο ανακριβές Πόθεν Εσχες .

Δεν είναι της παρούσης, αλλά θα το κάνω να είστε σίγουροι, να εξηγηθεί ότι πρώτα έπρεπε να ξεφτίσουν οι συνεργάτες του Προέδρου, αυτοί δηλαδή που τον στήριζαν χρόνια, για να αποκαθηλωθεί ο ίδιος στη συνέχεια.

Το σκηνικό ήταν φτιαγμένο καιρό πριν.

Ποιο ήταν το λάθος;

Με  είχαν προειδοποιήσει -μήνες πριν, ότι θα ακολουθούσε  όλο αυτό που ζήσαμε και δεν το πίστεψα.
Το θεώρησα συνομοσιολογία .
Ήξερα ότι δεν είχα τίποτα να φοβηθώ διότι δεν είχα κάνει τίποτα μεμπτό και αυτό με έκανε να αγνοήσω την πληροφορία που είχα.
Αποδείχτηκε ότι η πραγματικότητα και  η αλήθεια,  είχαν τελικά ,πολύ μικρή σημασία…. Και πιθανώς για κάποιους να συμβαίνει το ίδιο ακόμα και σήμερα.

Θέλω να γίνω Πρόεδρος...

Ο πιο  πολυπόθητος τίτλος στη χώρα, είναι αναμφίβολα αυτός του «Προέδρου».Είναι απολύτως βέβαιον ότι αν σε ένα πολυσύχναστο μέρος ακουστεί η λέξη «Πρόεδρε», θα γυρίσουν τουλάχιστον οι μισοί. Φαίνεται  ότι  ασκεί  μια μαγική έλξη στους ανθρώπους με αποτέλεσμα όσοι είναι ήδη Πρόεδροι, επιθυμούν να παραμείνουν – αν είναι δυνατόν και ισοβίως, και όσοι δεν είναι, επιθυμούν να αναδειχθούν.  

Η επιθυμία αυτή, υπάρχει σε υπερθετικό βαθμό, στα πολιτικά κόμματα και είναι λογικό διότι ο Πρόεδρος   με τον ένα η τον άλλο τρόπο παρεμβαίνει στο κοινωνικό γίγνεσθαι .

Είναι συνεπώς δικαιολογημένο κάθε φορά που η κορυφή της πυραμίδας φαίνεται ότι μπορεί να αλλάξει, να υπάρχει συνωστισμός υποψηφίων. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα και στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η Νέα Δημοκρατία έχασε τις εκλογές και η ήττα αυτή  εκ των πραγμάτων θέτει θέμα Προέδρου, ανεξάρτητα από το πότε και πώς θα καταγραφεί τυπικά.

Αυτό όμως είναι το  θέμα για την αξιωματική αντιπολίτευση; Δηλαδή η αντικατάσταση ενός προσώπου από ένα άλλο ;

Η πραγματικότητα δυστυχώς, δεν είναι τόσο απλή όσο ακούγεται. Για τη Νέα Δημοκρατία, δεν αρκεί μια απλή εναλλαγή ενός προσώπου από ένα άλλο στην Προεδρία, για να μπορέσει να απευθυνθεί ξανά στους  πολίτες και να ζητήσει την  υποστήριξη τους.

Το δε πλήθος των υποψηφίων που καταγράφεται  τελευταία , εκτός του ότι αγγίζει τα όρια της αμετροέπειας για κάποιους,  είναι και πολιτικά επικίνδυνο.

Απόψεις του τύπου «γιατί αυτός και όχι εγώ», μπορεί να ισχύουν σε άλλους χώρους, δεν ισχύουν όμως στην πολιτική  και πολύ περισσότερο όταν ο τελικός κριτής είναι ο λαός. 

Ο ηλικιακός προσδιορισμός επίσης, μπορεί να ισχύει στον αθλητισμό, δεν ισχύει όμως για τις ηγεσίες των κόμματων. Ενδεχομένως να είναι ικανή, σίγουρα όμως  δεν είναι αναγκαία συνθήκη για την πολιτική στο ανώτατο της επίπεδο.

Η μνημονική η αντιμνημονιακή στάση εξάλλου, δεν είναι μπορεί να είναι ηγετικό παράσημο στο πέτο του κάθε δυνάμει υποψηφίου, ούτε να οριοθετήσει ιδεολογικά έναν πολιτικό.    

Η Νέα Δημοκρατία  πρέπει να ξαναδεί τα πάντα απ την αρχή αν θέλει  να αποκαταστήσει  τη σχέση της με την κοινωνία που έχει διαταραχθεί.

Τα στελέχη της πρέπει να αντιληφθούν ότι πίσω από το βαρύ όνομα που της έδωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής  υπάρχει μια ολόκληρη παράταξη που αναζητά την έκφραση της και αν δεν την βρει στον ιστορικό της φορέα , θα τη βρει μετά βεβαιότητας, αλλού.

 Έτσι εξηγείται άλλωστε και η επιτυχημένη εμφάνιση σχηματισμών στα πλευρά της , που κατά βάση απευθύνθηκαν  σε τμήματα του  ίδιου ευρύτερου χώρου.

Τα στελέχη συνεπώς δεν πρέπει να αναζητήσουν ένα  « χαλίφη στη θέση του χαλίφη». Αν είναι αυτό το ζήτημα, ας μείνει με τον ίδιο, μέχρι τελικής συρρικνώσεως.

Πρέπει να αναζητήσουν  ηγέτη.

Να αναζητήσουν αυτόν που μπορεί και όχι αυτόν που απλά θέλει η εξυπηρετεί. Η Νέα Δημοκρατία εξάλλου κέρδισε εκλογές, μόνον όταν είχε ηγέτες που λειτούργησαν με τη λογική της παράταξης και όχι του κόμματος.

Ας καθίσουν λοιπόν όλοι γύρω από ένα τραπέζι όσο είναι ακόμα καιρός και να θέσουν το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων. Οφείλουν να βάλουν στην άκρη της προσωπικές φιλοδοξίες και να δουν το δάσος και όχι το δένδρο.

Ο πολιτικός χρόνος για τη Νέα Δημοκρατία με τη σημερινή μορφή τελειώνει.

Αυτό δεν θα είναι δυστύχημα  μόνο για την παράταξη  των μεγάλων εθνικών επιλογών .

Θα είναι δυστύχημα για την χώρα.

3:55 μμ, 06 Ιουνίου 2015

 

Tags: ΓΙΩΡΓΟ

Υπόθεση Παναρίτη η ποιος κάνει κουμάντο στο μαγαζί…

Η υπόθεση της επιλογής, αλλά και της από-επιλογής της παρ ολίγον εκπροσώπου της χώρας στο ΔΝΤ δεν είναι καθόλου απλή. 

Υπάρχει βέβαια  το «πιασάρικο» του θέματος, δηλαδή το ρεπορταζιακό κουτσομπολιό κλπ τύπου, ποιος είπε τι σε ποιόν και πότε, αλλά η ουσία του, είναι  απολύτως δηλωτική του τι συμβαίνει στην Κυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ.

Για ποιο λόγο επελέγει η Παναρίτη;

Θεωρητικά γιατί «μιλάει τη γλώσσα» του ΔΝΤ και γνωρίζει τους μηχανισμούς που λειτουργεί το ταμείο.

Γιατί υπήρξε έντονη αντίδραση από το ΣΥΡΙΖΑ;

Θεωρητικά επίσης, διότι εκπροσωπεί την μνημονιακή πολιτική.

Το προφίλ της Παναρίτη, δεν ήταν γνωστό σ αυτούς που την επέλεξαν; 

Προφανώς ναι .

Είναι τόσο κρίσιμος ο ρόλος του εκπροσώπου στο ΔΝΤ;

Η απάντηση είναι όχι. Είναι όμως σαφές ότι η συγκεκριμένη επιλογή είχε πολιτικό στίγμα, όπως και η παραίτηση της εξέπεμψε πολιτικό στίγμα.

Τα δεδομένα λοιπόν έχουν ως εξής :

1.  Ο Πρωθυπουργός έχει ήδη αντιληφθεί ότι ο προεκλογικός του λόγος δεν έχει καμία πρακτική εφαρμογή και είναι προφανές ότι αναζητά τρόπους πολιτικού αναπροσδιορισμού.
2. Η Πρόεδρος της Βουλής, είναι πλήρως αυτονομημένη και πολιτεύεται με δική της ατζέντα.  
3. Ορισμένοι εκ των Υπουργών πολιτεύονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.  
4. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι πρακτικά ανεξέλεγκτη.
5. Ο πολιτικός χρόνος για τη λήψη των αποφάσεων είναι απολύτως συγκεκριμένος.

Η λογική λοιπόν λέει ότι μόλις ολοκληρωθεί η «συμφωνία» , είναι σχεδόν  βέβαιο ότι ο Πρωθυπουργός θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί:

1. Την υπάρχουσα δημοφιλία του,
2. Το κενό της αντιπολίτευσης ,
3. Την ύπαρξη «λίστας» στην εκλογή των βουλευτών και
4. Το «μπόνους» των 50 εδρών που δίνει ο νόμος στο πρώτο κόμμα.

Συμπέρασμα : Οι εκλογές είναι  αναπόφευκτες ,δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κυβερνήσει.