Το παραμύθι της φορολογίας των πλουσίων

                                                                            

Οι πρόσφατες ανακοινώσεις της κυβέρνησης  και η πρόταση που έχει κατατεθεί προς συζήτηση στους δανειστές της χώρας, από μια πρώτη ανάγνωση μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ανελέητη φοροεπιδρομή, αφού το βάρος πέφτει στο σκέλος της αύξησης των εσόδων μέσο της φορολογίας  .

Το ερώτημα όμως είναι , μπορεί μια τέτοια πρόταση, να είναι αποτελεσματική; Είναι σε θέση δηλαδή να προσεγγίσει τους στόχους της και ταυτόχρονα να βγάλει τη χώρα από την υφεσιακή περιδίνηση ;

Η ακτινογραφία  των πρόσφατων στοιχείων που έχουν δημοσιοποιηθεί σε σχέση με την φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο.    

  

 Με βάση τα στοιχεία των φορολογικών δηλώσεων του 2014, το σύνολο των εισοδημάτων που δηλώθηκαν από όλες ανεξαρτήτως τις πηγές, δεν ξεπερνάει  τα 90 δισ. ευρώ ενώ είναι βέβαιον ότι οι δηλώσεις του 2015 θα αποτυπώσουν ακόμη μεγαλύτερη πτώση, τουλάχιστον για τα φυσικά πρόσωπα.

Περίπου 290.000 πολίτες, δηλώνουν μηδενικά εισοδήματα ενώ 3,1 εκατομμύρια  έχουν οικογενειακό εισόδημα έως 12.000 ευρώ.

Εισόδημα από 12.000 έως 20.000 ευρώ δηλώνουν  περίπου 1,35 εκατομμύρια,  ενώ από 20.000 έως 50.000 ευρώ δηλώνει μόλις ένα εκατομμύριο φορολογουμένων. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτήν την κατηγορία , τη λεγόμενη και «μεσαία τάξη» υπάρχουν οι μεγαλύτερες εισοδηματικές απώλειες, που ξεπερνούν τα 10 δισ. ευρώ.

Στην κατηγορία από τις 50.000 έως τις 100.000 ευρώ καταγράφονται 140.000 φορολογούμενοι, με εισόδημά που  ξεπερνάει οριακά τα 9 δισ. ευρώ. Να σημειωθεί επίσης ότι στην προ μνημονίων εποχή, το αντίστοιχο εισόδημα ήταν  περίπου  16 δισ. ευρώ.

Το εντυπωσιακό είναι ότι στα έξι εκατομμυρίων φορολογικών δηλώσεων που υποβλήθηκαν το 2014,  άνω των 100.000 ευρώ συνολικό εισόδημα εμφανίστηκε σε 38.000 δηλώσεις.

Είναι συνεπώς προφανές ότι η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί προ πολλού. Η εισοδηματική πυραμίδα καθιστά εμφανές ότι οι περισσότεροι έχουν συσσωρευτεί στη βάση όπου κατατάσσονται οι έχοντες τα λιγότερα. Λιγότεροι έχουν γίνει επίσης και αυτοί κατατάσσονται στα λεγόμενα «μεσαία εισοδήματα», ενώ στην κορυφή της πυραμίδας όπου βρίσκονται οι πλουσιότεροι, έχουν απομείνει ελάχιστοι.

Αντίστοιχη είναι περίπου και η εικόνα όσον αφορά την ακίνητη περιουσία όπου πληρώνουν 6,2 εκατ. ιδιοκτήτες οι οποίοι και χρεώθηκαν  με περίπου 3,3 δισ. Ευρώ.

Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών καταγράφονται στη μικρή κλίμακα της ακίνητης περιουσίας. Είναι ενδεικτικό ότι  το 70% των ιδιοκτητών, δηλαδή 4 εκατομμύρια φορολογούμενοι σε πληθυσμό 5,8 εκατ., κατέχει δικαιώματα αξίας κάτω των 100.000 ευρώ. Υπάρχουν περίπου 670.000 πολίτες με ακίνητη περιουσία μικρότερη των 10.000 ευρώ και περίπου άλλοι τόσοι, με ακίνητα που αξία τους κυμαίνεται από 10.000 έως 20.000 ευρώ.

Ακίνητα άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ, είναι 29.000 με αθροιστική περιουσία 45 δισ. ευρώ. Από αυτούς, 500 μεγαλοϊδιοκτήτες μοιράζονται ακίνητα συνολικής αξίας 4,8 δισ. Ευρώ.

Είναι σαφές  ότι η λύση του προβλήματος δεν βρίσκεται εκεί που την αναζητά η κυβέρνηση . Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι ακόμα και τα στελέχη του ΔΝΤ, θεωρούν ότι ο τρόπος που προσεγγίζεται το ελληνικό πρόβλημα είναι εσφαλμένος.

Η προσέγγιση της λύσης με αβάσταχτη φορολογία εκτός του ότι δεν θα έχει το αναμενόμενο αποτέλεσμα -αφού η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί, θα δημιουργήσει ακόμα περισσότερα προβλήματα και θα πλήξει  ακόμα πιο πολύ την κοινωνική συνοχή.

Μετά από τις παλινωδίες του πενταμήνου, τις διάφορες ευφάνταστες δηλώσεις και τους παλικαρισμούς , φαίνεται πως στην κυβέρνηση αρχίζουν να κατανοούν ότι το πρόβλημα  της οικονομίας είναι δομικό και μόνο ως τέτοιο μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Χρειάζονται θαρραλέες τομές και βαθιές μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στην Ελληνική οικονομία να απαλλαγεί από τις αγκυλώσεις και τα βάρη ενός σπάταλου και αδηφάγου κράτους.

Το ερώτημα είναι : το αντέχει αυτό μια κυβέρνηση με κεντρικό σύνθημα «πρώτη φορά Αριστερά;»