Χρεοκοπία : μια επαναλαμβανόμενη Ελληνική ιστορία

 Η  οικονομική ιστορία, είναι γεμάτη  από αναλύσεις  για χρεοκοπίες κρατών και τις  επιπτώσεις τους  στις ίδιες τις χώρες  και στην παγκόσμια κοινότητα.

Από τις αρχές του  1800 έως σήμερα  , υπήρξαν  286 επίσημες πτωχεύσεις  από 110 χώρες. Κατά μέσο όρο, κάθε χώρα έχει χρεοκοπήσει , επίσημα  τουλάχιστον,  δυο φορές. Ενώ η δεκαετία με τις περισσότερες χρεοκοπίες  ήταν αυτή του ’80, με περισσότερες  από 70  πτωχεύσεις, από τις οποίες  34 έγιναν στην Αφρική, 29 στη Λατινική Αμερική και οι υπόλοιπες στην Ασία.

Η Ελλάδα δυστυχώς, κατέχει περίοπτη  θέση στην παγκόσμια κατάταξη χρεοκοπιών.  Στα  190 περίπου χρόνια της ανεξαρτησίας της  , σύμφωνα με  μελέτη της  Bank of America Merrill Lynch, τα 90  απ αυτά, είτε βρισκόταν  σε κατάσταση χρεοκοπίας είτε σε διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους της.

Παρά το γεγονός ότι η γνωστότερη  πτώχευση είναι αυτή του 1893,  με το  «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χ. Τρικούπη, επισήμως η χώρα  πτώχευσε τέσσερις  ακόμα φορές .

Η πρώτη καταγράφεται  στο 1827,  όταν ο Καποδίστριας  απέτυχε να πληρώσει τα τοκοχρεολύσια των «δανείων του αγώνα».
Έκτοτε και ως  το «χρεοστάσιον»  του Ελευθερίου Βενιζέλου ,θα κηρύξει πτώχευση τρεις ακόμη φορές  ( 1843, 1893/1897, 1932).

Οι πολεμικές συρράξεις, οι λαθεμένες οικονομικές πολιτικές, η σαθρή παραγωγική βάση  οικονομίας, το αδύναμο νόμισμα και  η ασυνεννοησία του πολιτικού κόσμου οδηγούσε  από δανεισμό σε δανεισμό , δημιουργώντας, έναν επαναλαμβανόμενο φαύλο κύκλο ελλειμμάτων -χρέους.

Όπως αναλύουν σε  μελέτη τους  οι Reinhart και Rogoff  ,  όλες τις  φορές  που η χώρα χρεοκόπησε,  υποχρεώθηκε σε παραχωρήσεις   και υποθήκευσε την εθνική της ανεξαρτησία.  

Λέγεται συχνά, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Αυτό όμως που δεν τονίζεται συνήθως,  είναι ότι επαναλαμβάνεται ως φάρσα η ως τραγωδία.

Περί αυτού πρόκειται λοιπόν!

Η χώρα βιώνει ξανά  όσα έχουν συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν.

Παρά το γεγονός ότι όλοι γνώριζαν  ότι  το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι δομικό και μόνο ως τέτοιο μπορεί  να αντιμετωπιστεί, ο πολιτικός κόσμος κινήθηκε  απ το «λεφτά υπάρχουν» στα «Ζάππεια» και από εκεί ,στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» .

Τόνοι λαϊκισμού εκτοξευόταν  απ την εκάστοτε αντιπολίτευση που υποσχόταν  τα πάντα στους πάντες, που φυσικά ηχούσαν ευχάριστα. Την ίδια ώρα, οι μεν κατηγορούσαν τους δε ως υποτακτικούς και τούμπαλιν, ενώ ο διχασμός επεκτάθηκε  και στην κοινωνία. Δυστυχώς  οι πολιτικές εξαγγελίες δεσμεύουν μόνον αυτούς που τις ψηφίζουν και όχι αυτούς που τις  εξαγγέλλουν.  

Η χώρα έχασε  πολύτιμο χρόνο και οι πολίτες –που ασφαλώς δεν είναι άμοιροι ευθυνών , καταδικάσθηκαν  σε παρατεταμένη λιτότητα και  μέτρα που οδήγησαν  σε  νέα πιο επώδυνα προγράμματα .

Ο πολιτικός κόσμος, σήμερα περισσότερο από ποτέ,  καλείται να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Οφείλει να συνεννοηθεί για τα αυτονόητα όπως έκαναν οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί , οι Ιρλανδοί και οι Κύπριοι και να πει στο λαό την αλήθεια.

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, όπως  δεν υπήρξαν ποτέ και πουθενά.

Ούτε   δεξιές και αριστερές λύσεις υπάρχουν .

Υπάρχουν μόνο οι κανόνες της αδυσώπητης  παγκόσμιας αγοράς και η πολιτική της στρουθοκαμήλου δεν οδηγεί πουθενά.

Έστω και τώρα, πρέπει  να επιδιωχθούν οι απαραίτητες συγκλήσεις για βγει η Ελλάδα απ το αδιέξοδο.

Η χώρα  δεν έχει άλλα περιθώρια.