Υπόθεση Παναρίτη η ποιος κάνει κουμάντο στο μαγαζί…

Η υπόθεση της επιλογής, αλλά και της από-επιλογής της παρ ολίγον εκπροσώπου της χώρας στο ΔΝΤ δεν είναι καθόλου απλή. 

Υπάρχει βέβαια  το «πιασάρικο» του θέματος, δηλαδή το ρεπορταζιακό κουτσομπολιό κλπ τύπου, ποιος είπε τι σε ποιόν και πότε, αλλά η ουσία του, είναι  απολύτως δηλωτική του τι συμβαίνει στην Κυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ.

Για ποιο λόγο επελέγει η Παναρίτη;

Θεωρητικά γιατί «μιλάει τη γλώσσα» του ΔΝΤ και γνωρίζει τους μηχανισμούς που λειτουργεί το ταμείο.

Γιατί υπήρξε έντονη αντίδραση από το ΣΥΡΙΖΑ;

Θεωρητικά επίσης, διότι εκπροσωπεί την μνημονιακή πολιτική.

Το προφίλ της Παναρίτη, δεν ήταν γνωστό σ αυτούς που την επέλεξαν; 

Προφανώς ναι .

Είναι τόσο κρίσιμος ο ρόλος του εκπροσώπου στο ΔΝΤ;

Η απάντηση είναι όχι. Είναι όμως σαφές ότι η συγκεκριμένη επιλογή είχε πολιτικό στίγμα, όπως και η παραίτηση της εξέπεμψε πολιτικό στίγμα.

Τα δεδομένα λοιπόν έχουν ως εξής :

1.  Ο Πρωθυπουργός έχει ήδη αντιληφθεί ότι ο προεκλογικός του λόγος δεν έχει καμία πρακτική εφαρμογή και είναι προφανές ότι αναζητά τρόπους πολιτικού αναπροσδιορισμού.
2. Η Πρόεδρος της Βουλής, είναι πλήρως αυτονομημένη και πολιτεύεται με δική της ατζέντα.  
3. Ορισμένοι εκ των Υπουργών πολιτεύονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.  
4. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι πρακτικά ανεξέλεγκτη.
5. Ο πολιτικός χρόνος για τη λήψη των αποφάσεων είναι απολύτως συγκεκριμένος.

Η λογική λοιπόν λέει ότι μόλις ολοκληρωθεί η «συμφωνία» , είναι σχεδόν  βέβαιο ότι ο Πρωθυπουργός θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί:

1. Την υπάρχουσα δημοφιλία του,
2. Το κενό της αντιπολίτευσης ,
3. Την ύπαρξη «λίστας» στην εκλογή των βουλευτών και
4. Το «μπόνους» των 50 εδρών που δίνει ο νόμος στο πρώτο κόμμα.

Συμπέρασμα : Οι εκλογές είναι  αναπόφευκτες ,δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κυβερνήσει.